Οι εκλογές για νέο αρχηγό του ΠΑΣΟΚ συμπίπτουν με την επέτειο των 50 χρόνων της μεταπολίτευσης. Μιας περιόδου πρωτόγνωρης για τα ιστορικά δεδομένα του ανεξάρτητου ελληνικού κράτους, λειτουργίας των δημοκρατικών θεσμών και οικονομικής ανάπτυξης. Μία περίοδος που ταυτίζεται με, και καθορίζεται από, την ενσωμάτωσή μας στην ΕΕ και η οποία φορτίζεται αναμφισβήτητα με τα ονόματα δύο οραματιστών πολιτικών, του Κωνσταντίνου Καραμανλή και του Κώστα Σημίτη. Ταυτόχρονα, είναι η περίοδος που η ελληνική κοινωνία βιώνει την υλοποίηση αιτημάτων και διεκδικήσεων πολύχρονων αγώνων για κοινωνική ισότητα, δημόσια Παιδεία και Υγεία, κατακτήσεις που αναμφισβήτητα φορτίζονται με το όνομα Ανδρέας Παπανδρέου.
Βέβαια, όπως κάθε τι στην ανθρώπινη ιστορία, η πορεία δεν ήταν ούτε γραμμική ούτε δεδομένη και πάνω απ’ όλα δεν ήταν απαλλαγμένη από λάθη, αγκυλώσεις και στρεβλώσεις που κληρονομήσαμε, αλλά και τις οποίες επιλέξαμε να «διαφυλάξουμε» (πολλές φορές αυτάρεσκα), από την ιστορική μας διαδρομή. Το πελατειακό αντιαναπτυξιακό κράτος, οι μικροκομματικές σκοπιμότητες, ο συντεχνιακός συνδικαλισμός, η διαφθορά και οι κομματικοί ημέτεροι παρέμειναν καθοριστικές συνιστώσες και χρωμάτιζαν τις εκάστοτε πολιτικές επιλογές. Η πορεία δεν ήταν απαλλαγμένη ούτε από πολιτικά πάθη, αλλά ούτε και από ένα ιδιότυπο κοινωνικό DNA. Αυτό που περιστρέφεται γύρω από έναν εγωκεντρισμό και γέρνει περισσότερο στο «μικροσυμφέρον» παρά στην κοινωνική διάσταση της «υποχρέωσης», ένα είδος διαχρονικού «δικαιωματισμού». Μία «περήφανη» ελληνική καχυποψία προς τους «έξω», που στη συνέχεια μετατρέπονταν σε στάση «δουλοπρεπούς» ευκολίας να τους αναζητάμε για τη βοήθειά τους, ήταν επίσης μία παράμετρος που σφράγισε το αποτύπωμα της διαδρομής.
Και κάπου εκεί, στο 2010, η νέα παγκόσμια ιστορική πραγματικότητα (σκληρή, πράγματι, αλλά πραγματικότητα) που είχε προβάλει μια δυο δεκαετίες πριν, δεν χώραγε πια τις στρεβλώσεις της ελληνικής «ιδιαιτερότητας». Το απόστημα έσπασε, με τα καταστροφικά αποτελέσματα που όλοι γνωρίζουμε και βιώσαμε, και άγγιξε κυρίως τους πιο αδύναμους οικονομικά.
Σε πείσμα όσων μιλούσαν για το τέλος της Ιστορίας, η Ιστορία «επέστρεψε» και μαζί με αυτήν «επέστρεψε» και η πολιτική. Η κρίση ήταν η ευκαιρία να αντιμετωπίσουμε πολιτικά τις αναχρονιστικές μας αγκυλώσεις, που πια ήταν σε πλήρη αναντιστοιχία με τις νέες παγκόσμιες απαιτήσεις και προκλήσεις. Οι ανταγωνισμοί έχουν οξυνθεί, η κλιματική κρίση απαιτεί λύσεις και τεράστιες επενδύσεις, η τέταρτη βιομηχανική επανάσταση επιβάλλει νέες αναπτυξιακές πολιτικές, γενναίες μεταρρυθμίσεις και χρηματοδοτήσεις στην Παιδεία, στην έρευνα, στην υιοθέτηση ενός νέου παραγωγικού μοντέλου και μαζική προσέλκυση επενδυτικών κεφαλαίων, σε ένα έντονα ανταγωνιστικό διεθνές περιβάλλον. Η νέα γεωπολιτική πραγματικότητα έχει δημιουργήσει έναν ασταθή κόσμο, ιδιαίτερα στην ευαίσθητη περιοχή της μεσογείου και της μέσης ανατολής, που απαιτεί επενδύσεις στην άμυνα και ταυτόχρονα ανάπτυξη ισχυρών συμμαχιών και ευέλικτων, χωρίς ιδεοληψίες, δημιουργικών διπλωματικών σχέσεων, σ’ έναν πολυπαραμετρικό και κατακερματισμένο διεθνή περίγυρο συμφερόντων.
Διαβάστε τη συνέχεια
Πηγή: www.athensvoice.gr