Σε εκείνους κι εκείνες που δε θα είναι εδώ τού χρόνου
2022: η ελαφρότητα της «δικαίωσης» του αντιδικαιωματιστή βουλευτού ΝΔ Μπουτσικάκου. Κατάλληλο, κατεξοχήν εύγλωττο σχόλιο προσάρτημα στη δυστοπία τού χρόνου που μας έφερε το θηρίο Πούτιν. Η δίωξη στον καταληκτικό μήνα τού 22 εις βάρος του ένθερμου έμπρακτου υπερασπιστή τών ανθρωπίνων δικαιωμάτων στη χώρα μας, του Πάνου Δημητρά. Ο υπογραφόμενος, από δεκαετίες συνημμένος τής εγκληματικής οργάνωσης του διωκομένου δε βρίσκει άλλο. Επαναλαμβάνει για τον τελευταίο παλιότερα εκπεφρασμένο χαρακτηρισμό: πυλώνας δημοκρατίας στη χώρα μας και πνευματικός ηγέτης, από τους ελάχιστους που θα δικαιολογούσαν την ανάλογη διάκριση.
Με την παρέλευση του 22 όμως μια σκέψη έρχεται επανέρχεται και με καταπονεί, μια σημασία και συνδήλωση: Σκάμανδρος. Άλλωστε μας τα είπε και ο Φιλόστρατος στις Εικόνες Α’, «ἔγνωκας θαῦμα ἡγούμενος… ταῦτα οὐκέτι Ὁμήρου». Μα και βέβαια, το αίμα δεν το χύνει κανένας Όμηρος. Εμείς το κάνουμε να ρέει. Εμείς θεωρούμε τις πράξεις μας της πύρινης βίας αντινοηματοδοτώντας, ό.π. «χρυσοειδὲς καὶ ἡλιοειδὲς τὸ ἄνθος τοῦ πυρός».
Έχουμε ποτάμια πολλά εμείς. Όχι για να φυγαδεύουμε εκθέτοντας βρέφη όπως στον Νείλο το Μωυσή. Για να τα πνίγουμε. Μαρίτσα τον λένε στα Βαλκάνια. Εμείς τον λέμε Έβρο. Όποιος τον ποταμό μας (και το Αιγαίο μας, και το λιμενικό μας και την αστυνομία μας, πόσω μάλλον τους υπουργούς και τον πθ μας) κακολογεί εις το πυρ το εξώτερον. Γιατί, λέει, τούς ξεφορτωθήκαμε τους χρυσαυγίτες. Εξιλεώθημεν.
Αντίθετα: τους χρυσαυγίτες αγκαλιάζουμε όλο και περισσότερο. Τους μοιάζουμε. Κάθε φορά που κλείνουμε τα μάτια στις δολοφονίες αθώων, κάθε φορά που σκεπάζουμε τα πρόσωπα με κουκούλες όσων εντέλλουμε να προωθήσουν τις επαναπροωθήσεις, όταν ειρωνευόμαστε εκείνους/ες που διατυπώνουν αληθινές επικρίσεις, όταν πουτινίζουμε ανακαλύπτοντας προδότες στους μη χειροκροτητές των κυβερνητών μας, όταν αμφισβητούμε την υπόσταση παιδιών στο φόνο των οποίων πρωτοστατήσαμε, όταν το βιαιότατο εθνικισμό αντιστρέφουμε με «φιλελεύθερες» αποχρώσεις.
Εκδικητές εξάλλου. Στο όνομα της δικαιοσύνης. Της δικής μας Δικαιοσύνης. Εκείνης που διώκει το Δημητρά, εκείνης που έκρινε το 2010 ότι «Έλληνας γεννιέσαι». Σε λίγο θα ζητήσουμε και εκδίκηση εις βάρος της δημοκρατίας. Θα βρούμε εκ νέου κάποιο «φιλελεύθερο» επιχρωματισμό, μια απαράβατη δικαιολογία. Το 2023 ενωμένους μάς θέλει. Υποκριτές διά αντιπροσώπου.
Πού να το ήξερε ο Μένανδρος! Πλέον το θέατρο και η αφήγηση που μας αξίζει δεν είναι παρά ένα βίντεο γκέιμ (ουκέτι αμφισβητώ πως γεννήθηκε εκεί η νέα μεγάλη παραστατική τέχνη, η όγδοη). Ίδιοι οι όροι ωσαύτως της ανάλυσης, ίδιες οι συνυφάνσεις, σαν την οικεία λογοτεχνική θεωρία. Την κονσόλα που επιλέξαμε θα ονομάσουμε «δημοκρατία». Κι εκεί το μίσος μας (όλα μας τα μίση) θα αναβαπτιστούν προβαλλόμενα στην αίρεση του αντιδικαιωματισμού. Μας αρέσουν οι συνωμοσίες. Βλέπουμε πολλές πίσω από τις ΜΚΟ. Ακολουθούμε πιστά το μάνιουαλ των παιγνιδιών μας. Το διακινούμε ενόψει της νέας πίστης τού νεομακαρθισμού. Έτσι, μάλιστα και ακριβώς, Ρωσία!