Η στιγμή που το Πολυτεχνείο σώπασε (rewind –γιατί μέσα στην οχλοβοή χρειάζεται και κάποια στιγμή σιωπής) «Ησυχία, ήχος!».

Όσοι έχουν ασχοληθεί με κάποιο τρόπο με το σινεμά ή την τηλεόραση θα ξέρουν αυτή την έκφραση. Πρόκειται για τη στιγμή που αφού έχει γυριστεί κάποια σκηνή ο ηχολήπτης ζητάει να γίνει ησυχία για να εγγράψει στο μαγνητόφωνο τον ήχο του χώρου, που θα χρειαστεί αργότερα στο μοντάζ. Στην ουσία να μαγνητοφωνήσει τη σιωπή.

Τη σιωπή όμως του συγκεκριμένου χώρου. Γιατί κάθε χώρος έχει τη δική του σιωπή. Μια σιωπή που αλλάζει μέσα στο χρόνο, τις συνθήκες, την ανθρώπινη παρουσία ή απουσία. Μια τέτοια σιωπή έπεσε ξαφνικά αργά κάποια στιγμή το βράδυ της 17ης Νοεμβρίου του 1973, πριν πενήντα χρόνια, ανάμεσα στις 12.00 και στις 2.15 -ώρα Πολυτεχνείου. Για την ακρίβεια στις 2 και κάτι. Κράτησε μόνο κάποια δευτερόλεπτα. Αυτά τα δευτερόλεπτα όμως άλλαξαν ολόκληρη την αφήγηση της ιστορίας.

 Ήταν η στιγμή που κόπηκαν μαχαίρι, λες στον αέρα, τα συνθήματα που μέχρι τότε δονούσαν την ατμόσφαιρα. Γιατί ένας άλλος ήχος ερχόταν να καταλάβει το χώρο. Ήταν η στιγμή που ακούστηκε ο ήχος από τις πρώτες ερπύστριες. Η στιγμή που όλοι όσοι είχαν μείνει μέσα στο Πολυτεχνείο κατάλαβαν το τι θα επακολουθούσε. Που δεν υπήρχαν πια κομματικοί, αριστεριστές, αναρχικοί, αυτόνομοι ή ανεξάρτητοι. Μόνο κυνηγημένοι άνθρωποι, ασχέτως πολιτικής προέλευσης. Κάποιοι που βρέθηκαν εκεί γιατί τους κινούσε μια κοινή ανάγκη: να δηλώσουν ανοιχτά πως δεν ανέχονταν πια να τους στερούν το δικαίωμα στην ελεύθερη έκφραση, τη δημόσια δήλωση γνώμης, την επιλογή κομμάτων, με δυό λόγια το δικαίωμα στη Δημοκρατία. Η στιγμή που όλοι αυτοί κοιτάζονταν στα μάτια. Γνωρίζοντας πολύ καλά πως η πράξη τους αυτή μπορούσε να είχε βαρύτατο κόστος. Και που για πολλούς είχε. Αλλά και που όλους θα τους σημάδευε για όλη τους τη ζωή. Γιατί «ήταν εκεί».

Σε ένα «εκεί» που μπορεί, με το πέρασμα των χρόνων, να μεταβλήθηκε σε μύθο, να έγινε αντικείμενο εκμετάλλευσης, σύνθημα που χώρεσε κάθε λογής διαστρέβλωση, αλλά που τελικά στην Ιστορία θα μείνει ως μια κορυφαία στιγμή αντίστασης απέναντι σε όσους επιβουλεύονται και επιχειρούν –με οποιονδήποτε τρόπο- την κατάλυση –διαρκή ή στιγμιαία- των δημοκρατικών δικαιωμάτων του πολίτη.

 Εκείνη, τελικά, η στιγμή που στη ακαριαία διάρκεια της ολοκληρώθηκε και τέλειωσε αυτό που σήμερα ονομάζουμε «Το Πολυτεχνείο». Η στιγμή που το "Πολυτεχνείο" σώπασε.

.