Ο καθηγητής και αναπληρωτής υπουργός Προστασίας του Πολίτη Γιάννης Πανούσης σε άρθρο του στα «ΝΕΑ» κατηγόρησε την κυβέρνηση πως δεν κάνει τίποτα όσον αφορά τον τομέα πάταξης της ανομικής δράσης και της ασφάλειας των πολιτών. Αυτή όμως η κυβέρνηση δεν κάνει τίποτα παντού. Ή, μάλλον, η μια πλευρά της ακυρώνει ό,τι κάνει η άλλη. Ο κ. Λαφαζάνης και ο κ. Δρίτσας παγώνουν τις ιδιωτικοποιήσεις των λιμανιών που είχε ξεπαγώσει ο κ. Δραγασάκης. Ο κ. Βούτσης εμποδίζει την Αστυνομία να απαλλάξει τα πανεπιστήμια από τους «απελευθερωτές» τους. Ισως είναι επηρεασμένος από το μαρξικό «απαλλοτρίωση των απαλλοτριωτών» και προσαρμόζοντάς το στο σήμερα, το μετέτρεψε σε ασυδοσία των ασύδοτων. Ο υπουργός Δικαιοσύνης κατάσχει το Γκαίτε, το οποίο ξε-κατάσχει ο καθηγητής κ. Παρασκευόπουλος. Στο υπουργείο Εργασίας καταργούν τη ρήτρα μηδενικού ελλείμματος, αλλά δεν εγγυώνται την καταβολή έστω και μηδενικών συντάξεων. Ο κ. Κατρούγκαλος προσλαμβάνει τους απολυμένους, αλλά δεν τους «απολύει» από το δικηγορικό του γραφείο. Και το σπουδαιότερο, η κυβέρνηση συμφωνεί με τους εταίρους να της δώσουν χρήματα, αλλά δεν συμφωνεί να τους δώσει τίποτα από όσα αυτοί – καλώς ή και κακώς – ζητούν από τη χώρα για να τη δανειοδοτήσουν. Και επειδή κανείς δεν της δίνει χρήματα παίρνει τα διαθέσιμα των γενικών φορέων της κυβέρνησης. Και μετά; Ο κατάλογος θα μπορούσε να συνεχιστεί μέχρι να εξαντληθεί το όριο των λέξεων για το άρθρο, αλλά κυρίως μέχρι να εξαντληθεί ο ήδη εξαντλημένος από την αγωνία του πολίτης για το μέλλον της χώρας. Δεν εξαντλείται όμως η κυβέρνηση που τρέχει σημειωτόν από την 20ή Φεβρουαρίου.

Τα πρώτα μηνύματα πτώσης της δημοτικότητας της κυβέρνησης ήρθαν με τη γνωστή δημοσκόπηση του Πανεπιστημίου Μακεδονίας, όπου στα περισσότερα θέματα διακυβέρνησης μένει κάτω από τη βάση. Αυτή η κυβέρνηση κινδυνεύει να γίνει ένα ακόμη θύμα της προεκλογικής της ρητορικής, που χάρη στα λάβαρα του αντιμνημονίου την οδήγησε στην εξουσία. Το αντιμνημόνιο θεωρητικά είναι το αριστερο-ακροδεξιό υποκατάστατο του «λεφτά υπάρχουν», πρακτικά όμως είναι αντιπολιτική. Δεν συνθέτει πολιτική πρόταση διακυβέρνησης. Οταν οι πολίτες θα καταλάβουν πως τελικά αντιμνημονιακή πολιτική δεν υπάρχει, τότε η κυβέρνηση θα αρχίσει να ψάχνει για πολιτική. Ας ελπίζουμε ότι δεν θα είναι αργά για τη χώρα και τους πολίτες της.