στον καθηγητή Γιώργο Σουρή
Η παρούσα υπόμνηση κατατίθεται ως όψιμη δοκιμή αντίδρασης στην καταχνιά του λαϊκισμού που περιγράφει τις μέρες που ήρθαν και καθορίζει εκείνες που θα έρθουν. Δεν έχουν πρόβλημα οι δημοκρατίες μας. Εμείς οι δημοκράτες έχουμε, απροετοίμαστοι και οδυρμένοι! Ακόμη χειρότερα: βέβαιοι στην αδράνειά μας, χρυσωμένοι στη σιωπή μας. Κούδες στο Καπιτώλιο!
Υπερκατανάλωση προσδοκιών απόσυρσης από ένα διάλογο που δε διερευνήθηκε καν. Για τα ελληνοτουρκικά. Τις επαφές που δεν άρχισαν ακόμη. Την υπονόμευση και τον υπόνομο που πάντα αποδίδουμε στους άλλους. Εμείς που είμαστε διακοσαετείς. Με τη βούλα εξίσου αναληθείς.
Γκρίζες ζώνες: ασχολίαστον. Μια χώρα που ακόμη δεν έχει κτηματολόγιο είναι εύλογο να αντιδρά στο να πάψει η αδεσποσύνη βράχων και ξερών στη μέση του πελάγου. Μια χώρα καταπατητών και αποκυρωμένης έννομης έγγειας ιδιοκτησίας αναμένεται έτσι να συμπεριφέρεται. Ή μη όχι άλλως;
Αγενής χώρα. Αφάνταστη. Χωρίς διάθεση για κινήσεις καλής θέλησης, κινήσεις που θα ωφελήσουν πρωτίστως τη δική της συνοχή. Να καταγράψω θεματικές: μουφτεία, τουρκική ταυτότητα προαιώνιων πληθυσμών στα Δωδεκάνησα, βάρβαρα στερημένοι ιθαγένειας Έλληνες πολίτες, θανάσιμο πιγκ πογκ στη θάλασσα με αδύναμους επήλυδες μαναδες και παιδιά, κομμένοι μιναρέδες, απαγορευμένες συλλογικές ταυτότητες, εγκλεισμός σε γεωγραφικά αναπροσδιόριστες αστικές κοινότητες (βλ. Παναγιά. Φανερωμένη Θεσ/νίκη).
Πού λοιπόν συζήτηση για αποστρατιωτικοποίηση νήσων: για να γεμίζουν οι νήσοι ημών με το τεχνικό σιδηρούν μεγαλείο τού πρώην ανατολικογερμανικού στρατού, να διατηρούν τις οροφές οι αξιωματικοί και να εισφέρεται εις την άμυνα μηδέν. Κι εμένα μού αρέσει το κατενάτσιο. Τέτοια ευκαιρία ανακούφισης όμως και ανατροπής της στρατιωτικής ισορροπίας δεν πρέπει να την χάσουμε.
Ήρθε η ώρα μέσα από μορατόριουμ, μέτρα οικοδόμησης εμπιστοσύνης να ξεκινήσουμε την ανάλογη συζήτηση. Ως οι εταίροι του 1923, όχι οι ηττημένοι του 22. Να απαλλαγούν τα νησιά μας από το στρατηγικό μειονέκτημα στην άμυνά τους. Να αποδεσμευθούν από βαριά επιθετικά οπλικά συστήματα που ούτως ή άλλως δεν μπορούν να αντισταθμίσουν τη γεωγραφία. Να αποδεσμευθούν από την ψυχολογική άμυνα.
Και να δοθεί αντάλλαγμα, ανάλογο αυτού που κάποτε η Τουρκία υποχρεώθηκε να σεβαστεί τρεις δεκαετίες πριν, υπό τη συνθήκη CFE. Να αποσυρθούν πίσω από τη γραμμή Αττάλειας-Δορύλαιου-Αντάπαζαρ βαρύς οπλισμός, άρματα μάχης, ΤΟΜΑ, ΤΟΜΠ, εκτοξευτές πυραύλων, αντιαεροπορικά συστήματα μέσου και μεγάλου βεληνεκούς κ.τ.τ. μαζί και ό,τι ευέλικτο, νεότερο θα διατάρασσε την ισορροπία, θα διακινδύνευε την ασφάλεια ή θα τρομοκρατούσε, λ.χ. οπλισμένα μη επανδρωμένα αεροχήματα και συσκευές παρενόχλησης δικτύων. Να δημιουργηθεί διαρκής ελληνοτουρκική επιτροπή επιτήρησης με νατοϊκή συμμετοχή-υποστήριξη, εν ανάγκη και επιδιαιτησία επί των εξοπλιστικών. Η μεταφορά των τουρκικών δυνάμεων πίσω από την προτεινόμενη γραμμή ας χρηματοδοτηθεί ευρωπαϊκά, κι ας είναι μέρος μιας ευρύτερης ανακουφιστικής ευρωτουρκικής συνθήκης. ΤΩΡΑ!
Έσο έτοιμος ή ζην επικινδύνως; Κι αν θέλει παιγνίδια ο σεβαστός Δένδιας υπάρχει το «στρατέγκο» επίσης, πεπερασμένο κι αυτό όπως η λογική του φόβου και της επίμορτης αλαζονείας των βρυχομένων μυών. Τι «Ιλιάς» τι «Βατραχομυομαχία»; Έτεκεν, υποθαλάσσιον, όρος (αρούρης)! Ο Πολύβώτης της Νισύρου ευωδιά αποκόσμως ως η διεθνική οιονεί πολιτική μας. Νομίζω ο πρωθυπουργός μας καγχάζει ως μέλος της βενιζέλ-γενιάς. Ευλόγως απορώ: του 1930 ή του 1898-1911 (από όπου και η έμπνευση της Κύπριας Αγαύης: «Χ»;). Δημοτικόν αφού μη πάνδημον: ΝΑΙ στην αποστρατιωτικοποίηση, ΕΔΩ ΤώΡΑ! Ελπίζω σε απάντηση.