Κάθε χρόνο στις 3 Σεπτεμβρίου, έχουμε την μόνη εορταζόμενη επέτειο  ίδρυσης κόμματος ,του   ΠΑΣΟΚ, εξαιρουμένης, ίσως, της αντίστοιχης  του ΚΚΕ.

.

Πέρυσι, ήταν η μόνη  πιθανώς ενδιαφέρουσα  συνάθροιση, ίσως γιατί  το ΙΣΤΑΜΕ, αντί επετειακών  συμβολών, επέλεξε μια πολύ ενδιαφέρουσα  διημερίδα, με επιστημονικά αλλά και σύγχρονα πολιτικά  χαρακτηριστικά.

.

Γενικώς, όμως όσον ο καιρός περνά κι αλλάζει, ετούτη την μέρα της 3/9 , δομείται  ένα περίκλειστο  περιβάλλον ταριχευμένων, ως προς το σήμερα, μνημών.

.

Οι μνήμες είναι εξορισμού χρήσιμες όταν είναι κυρίως εξατομικευμένες, ενώ δεν αποκλείεται να είναι κάποιες απ’ αυτές και, κυριολεκτικώς, πολιτικά ευκλεείς. Ωστόσο, με το πέρασμα των χρόνων, αυτές οι  αποσκευές του νου συναθροίζονται ατάκτως, συμβάλλοντας στην γένεση  ενός μεταφυσικού μυθοπλαστικού συλλογικού ιδεολογήματος, μακράν των σημερινών αληθειών.

.

Επιπλέον, είναι –και – ιστορικώς αποδεκτό, πως κατά κανόνα τα ιδεολογικά διακηρυκτικά βουλήματα, δεν παράγουν κατ’ ανάγκη μια δρώσα και ζώσα πολιτική πορεία, ακριβώς αντίστοιχη μ’ αυτά.

.

Σήμερα, σ’ ένα τροποποιημένο προ πολλού πολιτικό, πολιτισμικό και οικονομικό περιβάλλον, η 3^η Σεπτεμβρίου δεν μπορεί, παρά να είναι ο, τι  και η 4^η, η 7^η ή η όποια ημεροχρονολογία , ωστόσο αποτελεί μια σχετική  χρονικότητα, κομματάκι μιας πορείας προς αναθεωρημένες αντιλήψεις, στον χώρο του ριζοσπαστικού κέντρου. Ο βουβός σεβασμός προς τα οστεοφυλάκια ιστορικών μνημών, με καλά και κακά συμβάντα, όχι μόνο για το ΠΑΣΟΚ, είναι παρών, αλλά δεν λογίζεται ως ο κύριος εμβρυουλκός της εξελικτικής πορείας. Σ’ αυτή την πορεία τα οράματα πολιτικής δημοκρατίας παλιότερων χρόνων, πρέπει να υστερούν έναντι  επίκαιρων ζητημάτων εμπράγματης πολιτικής και μετρήσιμων πολιτικών βημάτων με παράλληλη διασαφήνιση των ορισμών της ανάπτυξης, της διαφυλετικότητας, του ρατσισμού και του ολοκληρωτισμού κάθε μορφής, της ουσιαστικής ένταξης της πολιτικής φιλελεύθερης  σκέψης. Κι ακόμα η όποια όσμωση, με αυστηρότητα και αποδεκτό εύρος, ετεροειδών  δημοκρατικών  συλλογικών υποκειμένων, είναι αναπόφευκτος όρος  της επέκτασης της αντίληψης των συνεργασιών, που με την σειρά τους κι αφού χτιστούν, πρέπει να είναι εμπροσθοβαρείς.

.

Στο μεταξύ δε χρειάζονται παχιές διακηρύξεις, ακριβώς γιατί δεν τις θέλουν οι καιροί, ίσως μόνον φρόνηση, ρεαλισμός και σταδιακή εγκατάσταση τμημάτων του απόντος, ανέκαθεν, Διαφωτισμού  ως σηματωρού μιας –οιονεί – αντιποπουλιστικής αστικής Δημοκρατίας.

.

Είμαι του  ολίγου  και  του  ακριβούς.

.

Δεν υπήρξα ποτέ  του τρίτου  προσώπου.

.

Τρέφομαι από το δυς και το ευ, που κατά περίσταση προσφέρω.

.

Αρνούμαι όμως τροφή  στους χορτάτου , που ζητούν ολοένα κι άλλη πέινα.

.

Θα ‘τανε , σα να επεδίωκα να  ιδιοποιηθώ τα ίδια μου τα υπάρχοντα.

.

.

Ο κήπος με τις αυταπάτες—-Ο. Ελύτης