Τίποτα δεν μπορεί να εκπλήξει κανέναν πλέον στην πορεία αυτής της κυβέρνησης. Ο μεγαλύτερος κίνδυνος, ωστόσο, είναι ο – επιδιωκόμενος – εθισμός της κοινωνίας σε πρακτικές και φαινόμενα που οδηγούν στην απόλυτη καταρράκωση κάθε ηθικού ερείσματος και κάθε πολιτικού προσχήματος μπροστά στην παράταση της παραμονής στην εξουσία. Το βασικό επιχείρημα «και οι άλλοι τα ίδια έκαναν» ακούγεται πια εξαιρετικά αδύναμο.
Η εξάντληση της τετραετίας απαιτεί τη διατήρηση της δεδηλωμένης, για χάρη της οποίας τα αλισβερίσια, οι εκβιασμοί και οι μελλοντικές δεσμεύσεις έχουν από καιρό αντικαταστήσει τον πολιτικό και προγραμματικό διάλογο για το αναγκαίο σχέδιο εξόδου της χώρας από την κρίση.
Η συζήτηση για την ανάπτυξη μένει στα αζήτητα, ενώ η δημόσια ζωή περιστρέφεται αποκλειστικά και σκόπιμα γύρω από τους σαλτιπαγκισμούς του Καμμένου – που αρκετοί σπεύδουν δυστυχώς να του αναγνωρίσουν ρυθμιστικό ρόλο στις μεγάλες αποφάσεις της χώρας – τις αρχαιοπρεπείς μπούρδες του Ζουράρι και τις καιροσκοπικές μετακινήσεις πολιτικών εκτοπίσματος Μεγαλοοικονόμου, επειδή δεν την έκανε ο Λεβέντης αντιπρόεδρο της Βουλής.
Κάποια στιγμή, όχι πολύ σύντομα δυστυχώς, η χώρα θα ισορροπήσει οικονομικά και θα σταθεί στα πόδια της. Και τότε θα διαπιστώσουμε ότι η μεγαλύτερη ζημιά που πάθαμε σ’ αυτά τα χρόνια δεν ήταν οικονομική…