Το γερμανικό πολιτικό σύστημα ήταν μέχρι πρόσφατα το πιο σταθερό στην Ευρώπη. Εντάξει, τα τρία κόμματα έγιναν τέσσερα το 1983, πέντε το 1990, έξι το 2013 κ.λπ. Αλλά οι δύο πυλώνες του -χριστιανοδημοκράτες και σοσιαλδημοκράτες- έμεναν τουλάχιστο όρθιοι.
Και μετά, ήρθε ο πόλεμος στην Ουκρανία. Με την ευκαιρία, οι Αμερικάνοι ξεδίπλωσαν μια ατζέντα, στην οποία συμπεριλαμβανόταν η οικονομική επίθεση στην ΕΕ -και ειδικά στη Γερμανία. Ό,τι είχε χτίσει ο Σρέντερ με την «Ατζέντα 2010» πήγε περίπατο. Η γερμανική βιομηχανία κατέρρευσε. Φταίνε βέβαια κι οι Κινέζοι, που δεν χαμπαριάζουν από τις ευρωπαϊκές κυρώσεις και θησαυρίζουν πουλώντας τα αυτοκίνητά τους στα δισεκατομμύρια πελάτες που πλέον έχει, έξω από τη Δύση.
Εδώ και σαράντα χρόνια, το παγκόσμιο εισόδημα διανέμεται με τρόπο πιο άδικο από ποτέ. Αναλύοντας την «καμπύλη του ελέφαντα», βλέπουμε πως από το 1980 έως το 2022, το 99% του παγκόσμιου πληθυσμού είδε τα εισοδήματά του να αυξάνουν κατά τρεις χιλιάδες δολάρια, ενώ το 0,001% κατά… δεκαεφτά εκατομμύρια! Ο πολιτισμός που επιτρέπει κάτι τέτοιο, είναι καταδικασμένος. Δεν μιλάω καν για τη δημοκρατία, αστεία πράγματα.
Εδώ και είκοσι χρόνια, η φτώχεια και -κυρίως- η έλλειψη προοπτικής, βρίσκουν διέξοδο στις πολεμικές ιαχές. Οι δυτικοί ηγέτες βγάζουν τους «Χίτλερ» από το καπέλο σαν τα κουνέλια: «Χίτλερ» ο Κάστρο, ο Μιλόσεβιτς, ο Μπιν Λάντεν, ο Χουσεΐν, ο Πούτιν (και κάποιους θα ξεχνάω, δεν μπορεί). Το πρόβλημα είναι πως η Δύση (οι ΗΠΑ δηλαδή, γιατί η σχέση των σημερινών Ευρωπαίων με τον πόλεμο είναι σαν τη σχέση του σημερινού Μάικ Γαλάκου με τον Ολυμπιακό) έχει να κερδίσει πόλεμο από το 1945. Οι δυτικές κοινωνίες δεν αντέχουν φέρετρα πίσω, και χωρίς φέρετρα πίσω, πόλεμοι γίνονται μόνο από τον Τομ Κρουζ. Το να ποντάρεις στις ΗΠΑ πως θα κερδίσουν σε πόλεμο, είναι σαν να ποντάρεις στην Αγγλία πως θα πάρει Παγκόσμιο Κύπελλο. Η φανέλα είναι βαριά, αλλά το ίδιο -φεύ!- είναι και τα πόδια.
Ας πούμε πως στη Γερμανία το SPD και οι CDU/CSU συνέχιζαν να παίρνουν 40% και οι Πράσινοι και οι Φιλελεύθεροι από 10%. Κάτι τέτοιο θα εξασφάλιζε τη συνέχεια μιας πολιτικής που για τις λαϊκές τάξεις και για ολοένα και μεγαλύτερο τμήμα των μεσαίων στρωμάτων θα σήμαινε ακόμα περισσότερη εκπτώχευση, κι άλλη πολιτική περιθωριοποίηση, χειρότερες πολεμικές περιπέτειες. Ε, αυτό πλέον το κατάλαβαν οι πάντες! Ο κόσμος απλά σταμάτησε να ψωνίζει από τα πολιτικά mall της «συναίνεσης της Ουάσινγκτον» και του «Trickle Down Economics» δογματισμού. Το ότι η «μπουτίκ» αυτού του κόσμου, οι «Φιλελεύθεροι-Δημοκράτες», παίρνουν λιγότερες ψήφους από το «Κόμμα για τα Δικαιώματα των Ζώων», λέει πολλά για το πού βρισκόμαστε.
Το μοντέλο που υπηρετήσαμε όλοι λίγο-πολύ εδώ και σαράντα πέντε χρόνια, ο νεοφιλελευθερισμός, χρεοκόπησε. Η ακροδεξιά είναι η πρώτη που το κατάλαβε, και δρέπει τους πολιτικούς καρπούς. Βέβαια δεν μπορεί να λύσει τίποτα, προσφέρει μόνο μίσος, στρεψοδικία και ακόμα μεγαλύτερες ανισότητες. Το ζήτημα είναι τι θα κάνουμε εμείς, οι υπόλοιποι. Οφείλουμε πλέον να βρούμε μία πολιτική πρόταση που θα προσφέρει στον πολύ κόσμο Ειρήνη και Ευημερία και Ελευθερία. Για να το κάνουμε, πρέπει να ξεμυτίσουμε επιτέλους από το κουτάκι που μας έκλεισαν οι Ρέιγκαν και Θάτσερ -Θεός σχωρέστους. Όταν το κάνουμε με το καλό, η ακροδεξιά θα εξαερωθεί, σαν κακό όνειρο. Όσο παραμένουμε καθηλωμένοι στις «τελειωμένες» βεβαιότητές μας, θα συνεχίσουμε να κλαψουρίζουμε για τον «λαϊκισμό» και τους «Τσάμπερλαϊν». Καλό κι αυτό, δεν λέω, αλλά όχι και πολύ χρήσιμο.