Η απειλή εξόδου της χώρας μας από τη Συνθήκη Σένγεν δυσκολεύει ακόμη περισσότερο την προοπτική απελευθέρωσης από το τέλμα στο οποίο έχουμε βυθιστεί. Ανεξάρτητα από το αν είναι δίκαιη ή άδικη η κριτική που δέχεται η κυβέρνηση από τους εταίρους, γεγονός είναι ότι αντιμετωπιζόμαστε ως χώρα-θύτης αντί για χώρα-θύμα και αυτό δείχνει μια μεγάλη αποτυχία της ελληνικής πλευράς να πείσει για την ανάγκη να υποστηριχθεί με όλους τους τρόπους η χώρα μας που είναι η πρώτη χώρα υποδοχής προσφύγων.

Για να συνέβαινε αυτό, θα έπρεπε όχι απλώς να έχουμε δίκιο αλλά και τα επιχειρήματα για να πείσουμε πως κάνουμε ό,τι είναι δυνατό για την προστασία των συνόρων μας και την καταγραφή των προσφύγων. Μέχρι στιγμής η κυβέρνηση αναλώνεται σε μελοδραματισμούς για την δήθεν ανθρωπιστική μας υπεροχή και βερμπαλισμούς για το απαραβίαστο της εθνικής μας κυριαρχίας. Οταν μια διαπραγματευτική στρατηγική οδηγεί από ήττα σε ήττα αλλάζει. Αν δεν αλλάζει, τότε απλώς προετοιμάζεται η επόμενη ήττα – κάποια στιγμή και η οριστική.