Νομίζαμε, οι παλιότεροι, ότι ο Διονύσης Σαββόπουλος είναι ο τροβαδούρος της γενιάς μας. Ίσως γιατί μ’ αυτόν πρωτοεπαναστατήσαμε, στριμωγμένοι στο «Κύτταρο», ίσως γιατί μαζί του περάσαμε στη μεταπολίτευση, μεγαλώσαμε πολιτικά, ωριμάσαμε και τραγουδήσαμε τη ζωή μας. Ίσως – το πιθανότερο – γιατί ήταν πάντα ο καθρέφτης των αδυναμιών μας, πολύ πιο γήινος κι ανθρώπινος από τους «μεγάλους» που φάνταζαν απρόσιτοι.

Χθες το βράδυ αποδείχτηκε ότι ο Νιόνιος είναι ο τροβαδούρος και της επόμενης γενιάς ή καλύτερα και των επόμενων γενιών. Χιλιάδες νέα παιδιά, χιλιάδες χαμογελαστά πρόσωπα τραγουδούσαν για πράγματα που πολλά δεν τα είχαν ζήσει και που οι φωνές του Σαββόπουλου και των άλλων σπουδαίων καλλιτεχνών τα κρατάνε ζωντανά, μικρές φλογίτσες που φωτίζουν την ελπίδα για τη σωτηρία της χώρας μας.

Μαγική βραδιά στο Καλλιμάρμαρο, απ’ αυτές που σπανίζουν τελευταία και που ταυτόχρονα δείχνουν ότι «όλοι μαζί μπορούμε» να πάρουμε το μέλλον στα χέρια μας και να προχωρήσουμε. Μοναδική παραφωνία ο απίθανος σαλτιμπάγκος που άδραξε την ευκαιρία να στάξει το αηδιαστικό του δηλητήριο, παραχαράσσοντας τους στίχους και προσβάλλοντας τον οικοδεσπότη και το τραγούδι του.

Ας κρατήσουμε το αντιφασιστικό μήνυμα στο τέλος της συναυλίας και την απάντηση που έστειλε ο Σαββόπουλος μέσα από τους στίχους της νέας γενιάς: «Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ»

Σ’ ευχαριστούμε, Νιόνιο μας!