Ας αρχίσουμε από τα –αδιαμφισβήτητα- θετικά. Για πρώτη φορά από την εποχή της Μελίνας, εδώ και σαράντα χρόνια, το θέμα «της επιστροφής των μαρμάρων» έχει μπει για τα καλά, με τη νέα σωστή διατύπωση της «επανένωσης των γλυπτών του Παρθενώνα», στη δημόσια συζήτηση. Για πρώτη φορά η βρετανική πλευρά αποδέχεται δημοσίως ότι συζητά το ζήτημα αυτό, για πρώτη φορά το κλίμα εντός και εκτός της Μ. Βρετανίας είναι τόσο θετικό για την ικανοποίηση του ελληνικού αιτήματος όπως φαίνεται από την μεταστροφή ισχυρών επικοινωνιακών μέσων αλλά και των μετρήσεων της βρετανικής κοινής γνώμης.

Αυτό που δεν γίνεται για πρώτη φορά είναι η αντιπαράθεση των πολιτικών δυνάμεων της χώρας γύρω από ένα ακόμα σημαντικό εθνικό ζήτημα και η, προεκλογική δυστυχώς, εργαλειοποίησή του στο όνομα της «αποεργαλειοποίησης» στην οποία όλοι ομνύουν. Από τη στιγμή μάλιστα που όλοι συμφωνούν στην εθνική γραμμή της ανάγκης επίτευξης μιας συμφωνίας που θα εξασφαλίζει την επανένωση των γλυπτών του μνημείου χωρίς να αναγνωρίζει ταυτόχρονα νόμιμα ιδιοκτησιακά δικαιώματα στην Μ. Βρετανία. Λες και δεν γνωρίζουν ότι, από τη στιγμή που η ιστορία δεν γυρίζει πίσω, η διαπραγμάτευση αφορά κυρίως στον τρόπο της σύνταξης του τελικού κειμένου της συμφωνίας.

Ωστόσο, η διαπραγμάτευση αυτή είναι μια ακόμα καλή αφορμή για να αναλογιστούμε περιπτώσεις του πρόσφατου παρελθόντος όπου η θεωρητικά καταδικαστέα «εργαλειοποίηση» των αρχαιοτήτων της χώρας και η εθνική γραμμή της προστασίας, της συντήρησης και της αξιοποίησής τους οδήγησαν σε αντιπαραθέσεις και καθυστερήσεις που κόστισαν ακριβά από κάθε άποψη. Ας θυμηθούμε την περίπτωση των διαδοχικών ατελέσφορων συνεδριάσεων του Κεντρικού Αρχαιολογικού Συμβουλίου (ΚΑΣ) και των αναβολών της έναρξης των εργασιών στο Ελληνικό ή τα αντίστοιχα προβλήματα στην κατασκευή του μετρό στη Θεσσαλονίκη έως ότου να βρεθεί κοινά αποδεκτή λύση.

Διαβάστε τη συνέχεια

Πηγή: www.athensvoice.gr