Είναι γνωστή η κατάσταση της συλλογικής ομηρίας, στην οποία έφεραν την κοινωνία οι διορισμένοι στο δημόσιο και κυρίως στις ΔΕΚΟ πελατειακοί κομματικοί στρατοί, όταν μετατράπηκαν από δημόσιους λειτουργούς σε ομάδες συμφερόντων. (Βλ. Χ. Ιορδάνογλου, «Κράτος και ομάδες συμφερόντων», Πόλις 2013).
Αυτό τους επέτρεψε να καταλάβουν την περιουσία των δημόσιων οργανισμών, επιβάλλοντας ως αυτονόητο το τερατώδες: ότι οι δημόσιοι οργανισμοί ιδρύθηκαν όχι για την εξυπηρέτηση των πολιτών, αλλά για να μισθοδοτούνται κάποιοι προνομιούχοι.
Η επανάληψη δηλαδή, σε επίπεδο «καρικατούρας», αυτού που συνέβη στην πρώην Σοβιετική Ένωση.
Έτσι ζήσαμε το φαινόμενο που ο Π. Κονδύλης ονόμασε «μερική αντιστροφή της πελατειακής σχέσης». Κάτι όμως που έφερε και την αντιστροφή των σχέσεων εξουσίας.
Έτσι, από υπάλληλοι μιας οργανωμένης κοινωνίας, οι διορισμένοι κομματικοί στρατοί τράπηκαν σε εξουσία όχι μόνον επί της πατρωνίας που τους διόρισε, αλλά και επί της κοινωνίας.
Γι’ αυτό και στη συνέχεια θεωρούν βαρύτατη προσβολή κάθε απόπειρα της πολιτείας να τους υποχρεώσει να πράξουν το καθήκον τους, που είναι η εξυπηρέτηση των πολιτών.
Αυτήν ακριβώς την αντιστροφή των σχέσεων εξουσίας ζήσαμε με το «κλείσιμο» του ΜΕΤΡΟ. Όπου η μετακίνηση 20 υπαλλήλων σε θέση εξυπηρέτησης του πολίτη θεωρήθηκε μετάθεση στην κόλαση!
Διότι, «κόλαση» θεωρείται προφανώς η εργασία εξυπηρέτησης του πολίτη.
Και χωρίς καν απεργία, για να δείξουν ποιος είναι το αφεντικό στο ΜΕΤΡΟ, το έκλεισαν! (Η αποχή από την εργασία του 1%, δεν είναι απεργία).
Πράγμα που αναδεικνύει το αποτρόπαιο χαρακτηριστικό κάθε αυθαίρετης εξουσίας: Την βαθειά – κάτι σαν διαστροφή – περιφρόνησή της στον πολίτη!
Και επειδή δεν υπάρχει διαστροφή χωρίς το ιδεολόγημά της, κατασκεύασαν και αυτό: ότι έχουν ιδιωτικοποιήσει για τον εαυτό τους τη δημόσια περιουσία, επειδή το επιβάλλει η διασφάλιση του «δημόσιου χαρακτήρα» της! Δηλαδή για το «καλό μας»!
Γι’ αυτό ακριβώς, δεν υπάρχει «κούρσεμα» των δημόσιων αγαθών από ομάδες συμφερόντων, που να μην επενδύεται με αυτό το ιδεολόγημα!
Δεν είναι τυχαίο αυτό που γράφει ο Γιώργος Γιαννουλόπουλος στο «Σκέψεις για την πολιτική σήμερα» (Πόλις 2014): «….το Δημόσιο αρχίζει να νοσεί όταν “ιδιωτικοποιείται” από τα συνδικάτα που νοιάζονται μόνο για τα προνόμια των μελών τους….».
Γι’ αυτό όμως και η έμπρακτη απάντηση στην εξουσία κάθε κουρσάρου των δημόσιων αγαθών δεν μπορεί να είναι άλλη, από την άμεση «απελευθέρωση» της δημόσιας περιουσίας από τους σφετεριστές της και την απόδοσή της σ’ αυτόν που πραγματικά ανήκει: Στην οργανωμένη κοινωνία.
Κάτι που θα επιφέρει αναγκαστικά και την αποκατάσταση των σχέσεων εξουσίας: τη μετατροπή δηλαδή των μελών του «πελατειακού στρατού» από ανεξέλεγκτη εξουσία πάνω στην κοινωνία σε υπαλλήλους της.
Τότε θα μπορούμε να πούμε και το αυτονόητο για μία δημοκρατική κοινωνία: ότι το ΜΕΤΡΟ ανήκει στην κοινωνία και όχι στους σφετεριστές του.