Και ξαφνικά στο επίκεντρο της δημόσιας συζήτησης βρίσκεται το παρακράτος. Καταγγελίες για σχέσεις μελών του κυβερνώντος κόμματος με την τρομοκρατία, κυκλώματα διαφθοράς στην αστυνομία, ο φόβος του πρώην υπουργού δημόσιας τάξης για την ίδια τη ζωή του, αποκαλύψεις που γίνονται εκ των υστέρων και αντιθεσμικά (στα ΜΜΕ πριν από τη Δικαιοσύνη), κριτική από δυνάμεις της αντιπολίτευσης ότι η κυβέρνηση νομοθέτησε κατά παραγγελία ικανοποιώντας αιτήματα τρομοκρατών…
Είναι φοβερό ότι όλα αυτά εξελίσσονται σαν κομμάτι της πολιτικής ρουτίνας. Δεν πέφτουμε από τα σύννεφα ούτε εκδηλώνεται σοβαρή κυβερνητική κρίση. Η ελληνική «κανονικότητα» έχει τις ιδιαιτερότητές της. Σε ποια χώρα του δυτικού κόσμου θα ακούγονταν τα ανάλογα χωρίς να δίνονται επίσημες απαντήσεις και να υπάρχουν συνέπειες;