Την περασμένη Πέμπτη το βράδυ, διέρρευσε η είδηση της επίσκεψης Τσίπρα στο Βερολίνο για να συναντήσει τον Σόιμπλε. Η έκπληξη έως και ενόχληση, σε μια σειρά από στελέχη (φαντάζομαι και ψηφοφόρους) του ΣΥΡΙΖΑ ήταν φανερή. Έγινε πιο έντονη μάλιστα, όταν προστέθηκαν μερικές ακόμα πληροφορίες. Πως την συνάντηση την ζήτησε ο ίδιος ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ, ενώ η Γερμανική πλευρά έσπευσε να διευκρινίσει πως αποκλειστικό θέμα της συζήτησης θα είναι η εφαρμογή του μνημονίου και των μεταρρυθμίσεων. Και εγώ αν ημουν Λαφαζάνης, ενα μικρό πρόβλημα θα το είχα. Όταν μάλιστα, λίγο καιρό πριν, είχε ζητήσει ο κ.Τσίπρας συνάντηση με τον Γιουνκέρ και ο τελευταίος το αρνήθηκε.

Η έκπληξη ωστόσο για τα στελέχη αυτά του ΣΥΡΙΖΑ, θα είχε και συνέχεια την επόμενη ημέρα. Όταν ο πρόεδρός τους, άρχισε να καλοπιάνει την λεγόμενη μεσαία τάξη «Είμαστε και εμείς νοικοκυραίοι», είπε. Και φαντάζομαι πως αρκετούς θα τους έπιασε ένας ξερός βήχας εκείνη την ώρα.

Για λάθος λόγο τους πιάνει ο βήχας αυτός. Αν φιλοδοξούν να πάρουν την εξουσία (με τον τρόπο με τον οποίο εναλλάσσονται οι εξουσίες), απαιτούνται γενναίες εκπτώσεις σε όσα λένε και κάνουν. Και επειδή στόχος τους είναι η εξουσία, θα δούμε πολλές εκπτώσεις ακόμα στην πολιτική συμπεριφορά της ηγετικής ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ το επόμενο διάστημα. Όσο μάλιστα, οι καμπύλες των δημοσκοπήσεων δείχνουν μια στασιμότητα στα ποσοστά επιρροής, ένα ταβάνι ψήφων δηλαδή το οποίο έχουν αγγίξει, τόσο τα ανοίγματα προς «σκληρούς δανειστές» και «νοικοκυραίους» θα πολλαπλασιάζονται.

Να ξεκαθαρίσουμε κάτι. Όλα αυτά, δεν τ αναφέρουμε με θετικό ή αρνητικό πρόσημο. Δεν είναι ζητούμενο αυτού του σημειώματος η κριτική στην στάση ενός κόμματος. Ζητούμενο είναι, να πάψει το πολιτικό προσωπικό να συμπεριφέρεται με τον ίδιο τρόπο με τον οποίο το έκανε ως τώρα. Μοιράζοντας ελπίδες και προσδοκίες, υψώνοντας τον πήχη πολύ ψηλά, προτείνοντας θεαματικές ανατροπές και τελικά

προσγειώνοντας το ακροατήριο στην πραγματικότητα. Παρ οτι εκ των προτέρων γνώριζαν όλη αυτή την πορεία…

Η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, δεν ξέφυγε από αυτή την πεπατημένη. Ίσως να ήταν και λογικό. Από ένα κόμμα με πολλές συνιστώσες που οριακά κατάφερνε την είσοδό του στη Βουλή, μετατράπηκε σε λίγο χρόνο σε κόμμα εξουσίας. Και αυτό, δεν συνέβη επειδή η μετατόπιση μεγάλων κοινωνικών ομάδων εγινε λόγω ιδεολογικής συνειδητοποίησης, αλλά ήταν προϊόν ευκαιριακό. Σε μεγάλο βαθμό τουλάχιστον. Οργισμένοι ψηφοφόροι του «λεφτά υπάρχουν», μετατοπίσθηκαν σε λίγους μήνες στον ΣΥΡΙΖΑ, αναζητώντας έναν άλλο πόλο εξουσίας.

Ο Α.Τσίπρας, πατά σε δυο βάρκες. Και μάλλον δεν είναι αυτό που μια ρημαγμένη κοινωνία αναζητά ως εναλλακτική πρόταση…