Ο θεσμός του μεταπολεμικού Προέδρου της Δημοκρατίας εκκίνησε με δύο εξαιρετικούς εκπροσώπους των Ελλήνων. Ο πρώτος, ο Κωνσταντίνος Τσάτσος, σημαντικός διανοητής και ο δεύτερος, ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, ο πιο αποτελεσματικός μεταπολεμικός πολιτικός της χώρας. Επεται ένας περίεργος δικαστικός που εδοξάσθη (όπως έλεγε ο Γεώργιος Παπανδρέου για τον Γρίβα) κρυπτόμενος. Οσοι από τους θεατές της ταινίας του Γαβρά «Ζ» περίμεναν να δουν τον ωραίο εισαγγελέα της ταινίας, τον Τρεντινιάν, απογοητεύτηκαν. Αλλά και οι δύο επόμενοι υπήρξαν προϊόντα πολιτικών σκοπιμοτήτων. Ετσι το ΠΑΣΟΚ υπερψήφισε τον Κωστή Στεφανόπουλο, ενώ η Νέα Δημοκρατία τον Κάρολο Παπούλια.
Καθώς πλησιάζει η εκλογή του επόμενου Προέδρου και με δεδομένη την πρόθεση του ΣΥΡΙΖΑ να μην υπερψηφίσει κανέναν υποψήφιο ώστε να προκαλέσει πρόωρες εκλογές, παρουσιάζεται η ευκαιρία να υπάρξουν υποψήφιοι χωρίς κομματικές προσδέσεις.
Θα επιχειρήσουμε εδώ να θέσουμε μερικά ονόματα στο τραπέζι. Πιστεύουμε ότι μια γυναίκα υποψήφιος θα άλλαζε το κλίμα των μικροσυμφερόντων που συνοδεύουν την εκλογή.
Μια ισχυρή προσωπικότητα που πλήρωσε την απόφασή της να κάνει νόμο τη μεταρρύθμιση της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης, θα προσδώσει κύρος στην Προεδρία. Η κυρία Μαριέττα Γιαννάκου δεν εμήδισε ενώπιον ενός κοινού που προτιμάει το πτυχίο από τη γνώση. Η κ. Γιαννάκου το πάλεψε ώστε να υπάρξει το πρώτο σκέλος της αναμόρφωσης. Η Αννα Διαμαντοπούλου συμπλήρωσε το οικοδόμημα με τα συμβούλια τμημάτων. Το κόμμα της κ. Γιαννάκου την τιμώρησε για το θάρρος της μή εκλέγοντάς την το 2009. Την αποτυχία της πλήρωσε ακριβά. Επαναλαμβάνω ότι μια γυναίκα υποψήφιος με τα ηθικά και διανοητικά προσόντα της πρώην υπουργού, ίσως μεταπείσει τον κ. Τσίπρα από την αρχική του απόφαση να εμπλέξει τη χώρα σε αλλεπάλληλες εκλογικές αναμετρήσεις.
Σε πρόσφατο σκίτσο του Πετρουλάκη αναγνώρισα τον Αρχιεπίσκοπο Αλβανίας, Αναστάσιο ως υποψήφιο για το αξίωμα. Η σκέψη δεν είναι καθόλου αστεία. Ο ιεράρχης είναι προσωπικότητα με μεγάλο κύρος και ευρύτατη αποδοχή. Θα έφερνε στην Προεδρία κάτι που δεν είχαμε ώς τώρα.
Από τους νομικούς του Πανεπιστημίου θα προτείναμε δύο σημαντικούς αστικολόγους, τον Μιχάλη Σταθόπουλο και τον Απόστολο Γεωργιάδη. Οι ειδικές γνώσεις τους και η σοβαρότητά τους θα ήταν πολύτιμες για την Προεδρία της Δημοκρατίας.
Μια ακόμα Ελληνίδα που το όνομά της είχε στο παρελθόν ακουστεί για το εν λόγω αξίωμα είναι η κ. Ελένη Αρβελέρ. Με σημαντικές περγαμηνές στην Εσπερία ως πρύτανης των πανεπιστημίων της γαλλικής πρωτεύουσας και πρόεδρος του Κέντρου Πομπιντού, προσφέρεται ασφαλώς για τη θέση του Προέδρου. Υπήρξε ακόμα μαθήτρια του μεγάλου ιστορικού Διονυσίου Ζακυθηνού και σημαντική βυζαντινολόγος.
Η Αγγελική Κοτταρίδου, έφορος αρχαιοτήτων της Κεντρικής και Δυτικής Μακεδονίας, εξασφάλισε με επίμονη προσπάθεια χρηματοδότηση από το ΕΣΠΑ για να πραγματοποιηθεί η αναστήλωση και η μελέτη του ανάκτορου της Βεργίνας. Πρέπει επιτέλους η χώρα να επιβραβεύει όσους την υπηρετούν με ενθουσιασμό.
Ο Χριστόφορος Πισσαρίδης, που βραβεύτηκε με το Νομπέλ στα οικονομικά, είναι εκπρόσωπος του μείζονος ελληνισμού και ένας εξαιρετικά ευγενικός επιστήμων. Γιατί όχι Πρόεδρος της Δημοκρατίας.
Ο Στέφανος Μάνος με την ευθύβολη ειλικρίνειά του και το λαμπρό του έργο ως υπουργού, δεν θα μπορούσε να παραμείνει για πολύ σε κανένα κόμμα. Η ειλικρίνειά του τον καθιστούσε ανεπιθύμητο σε όλους τους πολιτικούς μας ηγέτες. Θα ήταν ένας συνετός Πρόεδρος με σοβαρό εκτόπισμα.
Τέλος, ο Θεόδωρος Παπαλεξόπουλος, ένας πραγματικά ευπατρίδης, πρόθυμος πάντοτε να εισφέρει σε σκοπούς ωφέλιμους για το κοινωνικό σύνολο και πρωτεργάτης στην «Κίνηση Πολιτών». Μια τέτοια επιλογή θα έσπαζε τη λαϊκιστική αριστερή παράδοση που θέλει τους επιχειρηματίες να πίνουν πάντοτε το αίμα του λαού και να μην προσφέρουν κάτι ως αντάλλαγμα.
Αν επιδοθεί κάποιος με σοβαρότητα στην αναζήτηση των αρίστων για την Προεδρία, ανακαλύπτει με λύπη ότι η χώρα δεν τους αναζητάει. Ομως τους χρειάζεται.