Οποιος ή όποια εκτίθεται στο παιχνίδι της δημοσιότητας όχι από ναρκισσισμό αλλά επειδή επιδιώκει να παίξει δημόσιο ρόλο, οφείλει να ξέρει τους κανόνες του παιχνιδιού. Και στους κανόνες αυτούς συγκαταλέγεται το ενδιαφέρον για τη δημόσια παρουσία του, η μετάδοση των όσων λέει, η έμφαση σε ορισμένες από τις απόψεις του και, συχνά, η κριτική τους. Προφανώς και η διακωμώδησή τους. Αυτά, καταστατικώς. Ας πάμε και στην ουσία.
Η οποία ουσία είναι μία. Τις προάλλες, ο καθηγητής Κατρούγκαλος αντιπαρατέθηκε δημοσίως, στο βιβλιοπωλείο Free Thinking Zone, με συναδέλφους του για το θέμα της πολιτικής βίας. Στην αντιπαράθεση αυτή, αποκάλεσε τους συναδέλφους του «της εξουσίας» (ο αντιεξουσιαστής), αρνείται όμως ότι τάχθηκε υπέρ της βίας. Περίεργο. Οι απόψεις του διατυπώνονται πολύ συχνά και βρίσκονται εύκολα, είτε σε γραπτά τεκμήρια είτε σε αποσπάσματα από τηλεοπτικές εμφανίσεις. «Το Σύνταγμά μας θέλει η βία να είναι το τελευταίο καταφύγιο του λαού, όταν δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί αλλιώς μια βίαιη επίθεση κατά της δημοκρατίας και του πολιτεύματος», έχει κατά λέξη δηλώσει προσφάτως. Αλλά τι προστατεύουν, άραγε, τα γιαούρτια σε πολιτικούς, τα «κτισίματα» καθηγητών στα πανεπιστήμια, τα σπασίματα και τα καψίματα; Το πολίτευμα; Κινδύνευε το πολίτευμα από την εργασία αυτών που κάηκαν στη Marfin, από τους ιδιοκτήτες και τους θεατές του κινηματογράφου Αττικόν, από τους εργαζομένους στις Σκουριές που τους την έπεσε ένα κανονικό περίπολο ένα βράδυ;
Ο καθηγητής Κατρούγκαλος είναι οπαδός των τσιτάτων. Αλλά παρακάμπτει ό,τι δεν ταιριάζει στο σχήμα που έχει φιλοτεχνήσει. Η άποψη του Θορό, π.χ., ο οποίος έχει υποστηρίξει την πολιτική ανυπακοή ως ηθική υποχρέωση απέναντι σε τυραννικά καθεστώτα, αλλά με ανάληψη της ευθύνης, άρα και των συνεπειών που απορρέουν από την πράξη του πολίτη που εκτιμά ότι αντιστέκεται, είναι πολύ σύνθετη για τα διανοήματα που προάγει. Οι συνομιλητές του, αντίθετα, οι προφανώς «κακοί» άνθρωποι «της εξουσίας», δεν λένε τσιτάτα, αλλά σε δύσκολες περιόδους και αντιστάθηκαν και τις σφαλιάρες τους τις φάγανε – κι ας μην το διατυμπανίζουν. Δεν κήρυσσαν την προστασία του πολιτεύματος από την εκπομπή του Πρετεντέρη.
Παρ? όλα αυτά, οι απόψεις του καθηγητή Κατρούγκαλου είναι απαραίτητες στη δημόσια συζήτηση, ιδίως όταν αντιπαρατίθεται με άλλους. Αντίθετα, δεν είναι απαραίτητοι οι προσβλητικοί υπαινιγμοί για την εμφάνιση μιας κυρίας που τον επικρίνει (την ξέρει άραγε την κυρία;). Αν μη τι άλλο, δείχνουν ελλειμματική αγωγή. Κοτζάμ καθηγητής ανάγωγος; Δεν μπορώ να τον φανταστώ, αλλά μια από τις παρευρισκόμενες στην επίμαχη εκδήλωση σημείωσε ότι, εκεί, ξεστόμισε μια ακόμα μεγαλύτερη βαναυσότητα. Αμα επιμένει, να του τη θυμίσω.