Πάρτε και αυτό το σχετικό , κατά την προσφιλή διατύπωση κορυφαίου πολιτικού : «Πωπω η Μαίρη έχασε την παραμάνα της κυλότας της
Δεν ήξερε τι να κάνει
Για να μην της πέσει
Για να μην της πέσει…» από τον ΟΔΥΣΣΕΑ του Τζόυς ,
λαϊκό ιρλανδικό ποίημα.
Εν προκειμένω κυλότα χωρίς παραμάνα είναι ο εθνολαϊκισμός του ΣΥΡΙΖΑ και των οργανικών γνωστών παραφυάδων του , ο οποίος ελέω του ωφέλιμου κοινοβουλευτισμού , πλησιάζει περισσότερο προς την γή αποκαλύπτοντας τα αντιαισθητικά – λόγω ιδεολογικών γηρατειών – απόκρυφα . Πλέον η κυλιόμενη παρούσα πλειοψηφία επιχειρεί έναν ατελέσφορο αντιπερισπασμό καθώς το μόνο που της απέμεινε είναι η ακύρωση των εκλογών, δηλαδή το μόνο που – υπό οιανδήποτε συλλογιστική – δεν μπορεί να συμβεί για πολλούς προφανείς λόγους, όχι μόνον αρμοδιότητος του Συνταγματικού Δικαίου.
Έτσι λοιπόν επικαιροποιεί με τον πλέον απάνθρωπο τρόπο εικόνας και προπαγάνδας δυνητικά προεξοφλημένες – κατά την χρηματιστηριακή ορολογία – περιπτώσεις κολασμού πολιτικών αξιωματούχων. Ο όχλος ζητάει πάντα αίμα και σπέρμα, μα κυριολεκτικώς αν τον έβαζες να διαλέξει υποχρεωτικά θα επέλεγε το αίμα καθώς το σπέρμα παραπέμπει και στην Ηδονή, στην Αγάπη ενώ το πρώτο μόνο στο Mίσος το ανελέητο, στον Πόλεμο, στην Καταδίκη, στον Εθνικισμό , στο Αγοραίο, σ’ όλα αυτά τα ψυχοκοινωνιολογικά status, που συναποτελούν τον εθνολαϊστικό τρόπο διεύθυνσης των κοινωνιών από δημαγωγικές ελίτ, οι οποίες ενδύονται παραπλανητικά την πέπλο της κοινωνικής και δικαιϊκής απελευθέρωσης.
Εγκαλείται λέει ο Πρόεδρος Σημίτης για τα γνωστά πρόσωπα , που κατεχράσθησαν την πολιτική του εμπιστοσύνη και έκαναν ή φέρονται να έκαναν τα όσα δημοσιεύονται. Είναι αυτονόητο πως υπάρχει η πολιτική ευθύνη του επικεφαλής …κι ως εκεί . Οι μελλοντικές συμπεριφορές, άρα και το ήθος του καθενός μας δεν προακτινογραφούνται. Επιπλέον σε κάθε στιγμή, πρέπει να αποδεικνύονται τα όσα κυκλοφορούν ως υφέρπουσες φήμες, ειδάλλως δεν θα εκλέγαμε ΠΘ μα δόκιμο Εισαγγελέα. Τελεία παράγραφος.
Όπως και στον τίτλο γράφω το αδιάβαστο σχετικό, που θάλεγε κι ο Ευ.Βενιζέλος , έχει αυτά τα τρία ονόματα ενδεικτικώς μόνον καθώς υπάρχουν κι άλλοι πολλοί, που κάνανε με την αίσθηση της εθνικής ωφελιμότητας το καθήκον τους.
Ο Τάσος Γιαννίτσης πετροβολήθηκε έως εσχάτων από τον λαϊκιστικό εσμό που υπήρχε ως αμάλγαμα περίουσιον στους κοιτώνες τους μαζικούς όλων των κομμάτων. Ξέρετε ..ο Τάσος Γιαννίτσης , που σήμερα είναι υπόδειγμα λογικού και μορφωμένου ανθρώπου που πάντα έβλεπε μπροστά. Αλήθεια ε , τι μας λέτε; Και τότε που μαζί με τον αντιστασιακό συνεργάτη του, τον καθ. Γιάννη Σπράο, με τον Πλ.Τήνιο , τον Μιλτ. Νεκτάριο κ.ά . εθεωρούντο οι πρώιμοι δωσίλογοι των όσων μετά από λίγα χρόνια θα ακολουθούσαν, τι λέγατε; Εδώ να θυμίσουμε πως ο Τάσος Γιαννίτσης ήταν ο οικονομικός Σύμβουλος του Α. Παπανδρέου την περίοδο 1990 -93 και παρέμεινε και επί Κ. Σημίτη μετά, με την προσθήκη του Ν. Χριστοδουλάκη. Και γνωρίζετε σε αδρές γραμμές πως η περίοδος 1990 – 93 είναι ιδιαίτερα υποεκτιμημένη, καθώς η επιθανάτια κλίνη του Παπανδρέου, που κυλιόταν σιγά σιγά σε συνδυασμό με ένα – εντέλει αδύναμο, όπως απέδειξεν η πορεία – παρασύστημα διακυβέρνησης πελατειακού χαρακτηριστικού και μόνον, δεν ανέδειξαν αυτό που ήταν δηλαδή η προετοιμασία της προσπάθειας εκσυγχρονιστικού ορθολογισμού που θα έπονταν.
Ο Ν. Θέμελης τυπικά ήταν ο προσηνής και δημιουργικός επικεφαλής του Γραφείου Σημίτη, πρακτικά όμως ήταν « …ένας ξεχωριστός πολιτικός και διανοούμενος , με πλήθος επιτυχημένων και άγνωστων πολιτικών αποστολών» , όπως είχε δηλώσει στην θανή του ο τότε Πρόεδρος Κάρολος Παπούλιας. Κάτι παραπάνω θα ’ξερε , αφήστε που αποχωρώντας από εκείνη την παρέλαση προέβη στην πρώτη αντιστασιακή πράξη της συντεταγμένης Πολιτείας έναντι του επερχόμενου πολύχρωμου πολιτικά όχλου . Επιπλέον ο «κολλητός» Θέμελης, ήταν αυτός που επανέφερε το ιστορικό μυθιστόρημα στην επίκαιρή του διάσταση αναλύοντας τις ΑΛΗΘΕΙΕΣ ΤΩΝ ΑΛΛΩΝ , ως εμβρυουλκό του εκσυγχρονισμού της κοινωνίας μας.
Ο τρίτος σωματοφύλακας , ο Σ. Κοσμίδης διεδέχθη τον Τ. Μαντέλη στην Γραμματεία του Υ.Σ. , είναι Πειραιώτης νομικός και μαζί με τον Ευ. Βενιζέλο φτιάξανε μια λειτουργική δομή σταδιακού περιορισμού των Υπουργών κατά τα δυτικά ειωθότα. Από την πορεία των πραγμάτων δεν υλοποιήθηκε ελέω του πελατειακού Κράτους , που θέλει την διοίκηση σε μοντέλο «ΚΑΣΤΡΑΤΟ ».
Αδικώ χωρίς πρόθεση τους τόσους Υπουργούς ή Δ/τές που άσκησαν χρηστή διοίκηση, περιλαμβάνοντας τους ωστόσο στο παρόν σχετικό δια της ουσιώδους αντιπροσωπεύσεως από τους – δειγματοληπτικά – τρείς.
Δεν έχω απαίτηση ο καθένας να γνωρίζει το αριστούργημα του Νίτσε «ΠΕΡΑΝ ΤΟΥ ΚΑΛΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥ ΚΑΚΟΥ» , ωστόσο όλοι δυνάμει φέρουμε το κακό ως ιδέα παραβατικότητας μέσα μας. Σε κάθε κακό με δυσκολία ανασύρεις ένα καλό, όμως η κοινωνική διαχρονία ως Ιστορικισμός όπως τον θεμελίωσε ο Βίκο, στέκεται σ’ αυτά που έγιναν και σ’ αυτά που δεν έγιναν. Από τον Περικλή έμεινε ο Επιτάφιος και η ολοκλήρωση της Δημοκρατίας κι όχι οι 2-3 συνεργάτες του, που ενεπλάκησαν και τον ενέπλεξαν στις ποσότητες μετάλλων που είτε δεν βρέθηκαν, είτε υπερκοστολογήθηκαν κατά την κατασκευή του Παρθενώνα. Από τον Ελευθέριο Βενιζέλο μείνανε ετούτα κι εκείνα κι όχι το υπαρκτό σκάνδαλο της κινίνης από τον φίλο του επικεφαλής του Χημείου και αρμόδιου Υγιεινής. Ξεπλύματα, δωροληψίες, κολάσιμες ποινικά ενέργειες, διαφθορά στα πλοκάμια του Κράτους, τούβλα και σακκούλες υπήρξαν, υπάρχουν και θα υπάρχουν. Αυτά είναι χρονοβόρα δουλειά της Δικαιοσύνης και των άλλων Ελεγκτικών Μηχανισμών. Όμως κόντρα σε κάθε Άκη υπάρχει ο Θέμελης ή ο Γιαννίτσης, συμβολικά.
Την ώρα που η κυλότα του αμέριμνου εθνολαϊκισμού όπως εκπροσωπείται- με την Πρωθυπουργική βούληση – από τον Πολάκη, τον Καμμένο, τον Παπαγγελόπουλο, δείχνει πίπτουσα μεν ανθεκτική δε , δεν υπάρχει λόγος να μιλάμε για ΠΑΣΟΚαρίες, ίσως για ΝΔαρίες καθώς παραπέμπουν σε χύδην οχλώδες λεξιλόγιο.
Την απόπειρα βίαιου εκσυγχρονισμού – πάντως εκσυγρονισμού – του Κ. Μητσοτάκη διεδέχθη η προετοιμασία του 90 – 93 και η ιστορική στροφή του 1996. Όποιος αρνείται με νηφάλιο βλέμμα αυτά , είναι σαν να αρνείται τα «ίδια υπάρχοντα» κατά τον Ελύτη δηλαδή την προσπάθεια των Σαμαροβενιζέλων και την οικουμενικότητα του παρολίγον δολοφονημένου Λ. Παπαδήμου …θα ‘ναι σαν να αρνείται τη ερχόμενη « άλλη κυβέρνηση» ΄΄ και την ουσιαστική αναγκαιότητα της – εθνικά ωφέλιμης – στρατηγικής ήττας της κυλιόμενης χαμερπούς τωρινής πλειοψηφίας.
Και μην ξεχνάμε: δίπλα σε κάθε παραβάτη υπάρχει ένας έντιμος αστυνομικός επιθεωρητής κι ένας σημερινός αντιστασιακός δικαστής, δίπλα σε κάθε επίορκο υπουργό οποιασδήποτε κυβέρνησης υπάρχει το μοντέλο Γιαννίτση, ως το ανάχωμα στην πολιτική χυδαιότητα που στα τελειώματα ξερνάει χούντες, Σαλβίνηδες και Μπολσονάρους και ντόπιους Παγγελοπουλοκαμμένοπολάκηδοπαπάδες ….Όπως εδώ κι αυτό που βγήκε σαν δράκος του ΑΡΧΟΝΤΑ ΤΩΝ ΔΑΚΤΥΛΙΔΙΩΝ το 2015 …και συνεχίζει τελειώνοντας, όμως..