Σας θυμάμαι μέσα στη φανταχτερή εσάρπα του αριστερισμού σας να υπόσχεστε λαγούς με πετραχήλια στους αφελείς. «Κανένα σπίτι στα χέρια τραπεζίτη», «κατάργηση των μνημονίων με ένα  άρθρο και ένα νόμο», «εθνικοποίηση των τραπεζών», «δεν θα πληρώσετε την τελευταία δόση ΕΝΦΙΑ 2014», «τέρμα οι φόροι», «επιστρέφει το αφορολόγητο», «μετανάστες αδέλφια μας», «θα πληρώσει η λίστα Λαγκάρντ», «θα βάλουμε φόρους στις θυρίδες και στους πίνακες ζωγραφικής», «η Μέρκελ δεν θα μπορεί να μας πει όχι», «η Ευρώπη είναι νεοφιλελέ», όχι αυξήσεις στα εισιτήρια των ΜΜΜ», «γεύματα για όλα τα παιδιά στα σχολεία», «δημόσιες επενδύσεις και πρόγραμμα Θεσσαλονίκης» και τόσο άλλα ψέματα που άλλοι ξεστομίζατε συνειδητά και άλλοι με την αφέλεια του αδαούς.

Σας θυμάμαι να βρίζετε με τα χειρότερα και να απειλείτε όποιον μετρούσε τα λόγια σας με την απλή λογική και σας απαντούσε με επιχειρήματα, όποιον αποκάλυπτε την ανεδαφικότητα των υποσχέσεων, όποιον και όποια στήριζε με νύχια και με δόντια την ευρωπαϊκή πορεία της χώρας και μιλούσε για επικείμενο Grexit και καταστροφή. «Εμείς ή αυτοί» ήταν το σύνθημά σας.

Αλλά θυμάμαι και σας που πηδάγατε σαν τα ποντίκια από το τρένο του ΠΑΣΟΚ και δηλώνατε ανέκαθεν αριστεροί και πατριώτες, οπαδοί του ΣΥΡΙΖΑ παιδιόθεν και τρέχατε να γραφτείτε σε ΚΟΒΑ συνοικιακή  για να αναδείξετε  την ταπεινή καταγωγή σας και σπεύδατε να φωτογραφηθείτε με τον αρχηγό μιας και ξαφνικά βρήκατε το φως σας και είσαστε έτοιμοι να χτίσετε μαζί του την πραγματική σοσιαλιστική Ελλάδα και βρίζατε το μαγαζί που του χρωστούσατε το είναι σας ως νεοφιλελεύθερο και διεφθαρμένο…. Ενώ εσείς παρθένες.

Θυμάμαι και σας τους αριστερούς της ανανέωσης που μετανιώσατε για τη βλακεία που κάνατε να εγκαταλείψετε το σπίτι σας πάνω που ακούμπαγε την εξουσία και ψαχνόσασταν με την κεντροαριστερά και περιμένατε την εκλογή του προέδρου της Δημοκρατίας για να αλλάξετε βαγόνι, γιατί ο δημοκρατικός δρόμος προς το σοσιαλισμό άνοιγε επί τέλους και σεις φυσικά η original ανανεωτική πτέρυγα δεν θα μπορούσε να λείψει από τέτοιο ραβαΐσι και προβάρατε υπουργικό κουστούμι αλλά σας έκοψε ο Παναής αλλά εσείς κάτω δεν το βάζετε και ακόμα περιμένετε.

Θυμάμαι και σας τους μετριοπαθείς που σηκώνατε το φρύδι και αγανακτούσατε αφού ένας άλλος κόσμος είναι εφικτός και βέβαια δεν θα μπορούσατε ποτέ να προδώσετε το μαρξισμό σας, όλους εσάς που είχατε τόσα όνειρα για ένα άλλο δημοκρατικό σχολείο και ένα άλλο δημοκρατικό Πανεπιστήμιο του λαού και όχι της αγοράς, που φτύνατε την εργαλειοθήκη του ΟΟΣΑ και τα Πρότυπα Πειραματικά και σας ενοχλούσε το τάληρο στα νοσοκομεία και αυτή πια η δουλεία σε κάθε τι ευρωπαϊκό και κλαίγατε για τα παιδιά που λιποθυμάγανε από την πείνα, γιατί ήταν φρικτός ο Αρβανιτόπουλος και αβάσταχτοι οι Σαμαροβενιζέλοι.

Θυμάμαι και σας που μια ζωή ψηφίζατε ΝΔ και ΠΑΣΟΚ και περιμένατε το επιδοματάκι,  την ημεραργία και τον κουμπάρο από την Τοπική και  χτες ήσασταν αγανακτισμένοι και σας έφταιγε η γενιά του Πολυτεχνείου και με το τσόκαρο τρέχατε στις πλατείες να ακούσετε καζάκη και να μουτζώνατε τη Βουλή και αγκαλιαζόσασταν με την ακροδεξιά και χορεύατε τη νύχτα του δημοψηφίσματος και ανατριχιάζατε από ηδονή στη θέα του βαρουφάκη με το γιακά το σηκωμένο και αισθανόσασταν εθνικά υπερήφανοι που επί τέλους βρέθηκε κάποιος να την πει στο Σόιμπλε.

Θυμάμαι και σας τους ακτιβιστές  που δεν λείψατε από απεργία και πορεία και ψάχνατε τους δήθεν προβοκάτορες που έκαψαν το Αττικό, που εμποδίζατε τους πυροσβέστες να σβήσουν τη φωτιά της Μαρφίν μπας και γλιτώσει κανείς απεργοσπάστης, που καταγγέλλατε τη χρήση χημικών και τα κάγκελα στις παρελάσεις, που δεν αντέχατε την αστυνομική βαναυσότητα, που απαιτούσατε να ανοίξουν οι φυλακές για τους πολιτικούς κρατούμενους, και να κλείσει η Αμυγδαλέζα, που είχατε έτοιμη τη δικαιολογία για την τρομοκρατία, που ακόμα και σήμερα δικαιολογείτε το μακελειό στο Παρίσι γιατί ο αγώνας είναι κατά του καπιταλισμού και όλοι οι κακοί χωράνε στον αγώνα.

Όλους εσάς σας θυμάμαι να αλλάζετε το πετσί σας κατά πως βόλευε είτε τα συμφέροντα είτε την ιδεοληψία σας και να βάζετε τα ρέστα σας εδώ και  τώρα που γυρίζει, πρώτη φορά Αριστερά, πρώτη φορά ο λαός στην εξουσία, πρώτη φορά πρωθυπουργός καταθέτει στεφάνι στο Πολυτεχνείο, πρώτη φορά κοκκίνισαν τα ψέματα αλλά όχι αυτοί που τα είπαν.

Σας θυμάμαι αλλά σας θυμάται και ο εαυτός σας. Όσους καθρέφτες και αν σπάσετε θάναι πάντα εκεί μέσα σας να σας θυμίζει το γελοίον του πράγματος.