Η πρωθυπουργία του Πέδρο Σάντσεθ στην Ισπανία με τη στήριξη των Ποδέμος υποχρεώνει, πρώτα και κυρίως τις δυνάμεις του ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ ΑΛΛΑΓΗΣ σε ευρύτερο αναστοχασμό. Αναστοχασμό, δηλαδή, που αφορά στη στόχευσή και τα προτάγματα διακυβέρνησης κάθε χώρας ξεχωριστά, εντός της Ε.Ε. και την κατεύθυνση των πολιτικών συμμαχιών σε μεσοπρόθεσμη προοπτική στην Ελλάδα.
Δεν θεωρώ άλλωστε τυχαίο το γεγονός ότι και η Απόφαση της ΚΠΕ του ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ ΑΛΛΑΓΗΣ, την Κυριακή που μας πέρασε, υπογράμμισε την αντιπαράθεση, χωρίς αμφισημίες, τόσο απέναντι στον λαϊκισμό του ΣΥΡΙΖΑ όσο και στη σταθερά πλέον εκφραζόμενη προσήλωση της ΝΔ στη συντηρητική κατεύθυνση. Κυρίως όμως επανήλθε με την αρμόζουσα ένταση στο ζήτημα της ευρύτατης εθνικής συνεννόησης και στο αναγκαίο της διαμόρφωσης των νέων πολιτικών συσχετισμών, μετά τις εκλογές, ώστε με πρωτοβουλία του ισχυροποιημένου ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ ΑΛΛΑΓΗΣ να ανοίξει ο δρόμος για κυβέρνηση ευρείας στήριξης. Βλέπε τη λαϊκή εντολή για την ΤΡΙΤΗ ΕΝΤΟΛΗ!
Μετά τον Κόστα στην Πορτογαλία, τώρα και τον Σάντσεθ στην Ισπανία, η συζήτηση για την ιστορική διχοτομία «Αριστερά –Δεξιά», όσο και αν πολλοί/ές βιάζονται κάθε φορά να την χαρακτηρίζουν ως πεπαλαιωμένη, επανέρχεται με απαιτητικότητα. «Τα γεγονότα, αγαπητοί μου, τα γεγονότα!»
Η διανοητική προσπάθεια μετεξέλιξης της διχοτομίας σε «Πρόοδος –Συντήρηση», σε καμιά περίπτωση δεν μπορεί να νοείται ως περισσότερο λειτουργική πολιτικά. Όταν μάλιστα στον ελληνικό χώρο θα σπεύδουμε να τονίζουμε ότι συντήρηση είναι και η ΝΔ και ο ΣΥΡΙΖΑ! Και η πρόοδος ποιοί; Εμείς; Μόνο; …Εμείς -εμείς οι μόνοι συνεπείς;!
Βρίσκω το σχήμα ιδιαιτέρως ελλιπές. Δεν μπορεί να εκφράσει τις πολλαπλές ιδιοτυπίες του ελληνικού πολιτικού και κοινωνικού γίγνεσθαι.
Ας μη γελιόμαστε! Στον ελληνικό χώρο, πρόβλημα αναγνώρισης των πολιτικών δυνάμεων ως Αριστερά, όπως αυτή ορίζεται ιστορικά και πολιτικά στον ευρωπαϊκό χώρο, υπάρχει. Πέραν, φυσικά, από το αναφαίρετο δικαίωμα του αυτοπροσδιορισμού! Υφίσταται λόγω της ιδιομορφίας, που προέκυψε στην Ελλάδα εξ αιτίας της κρίσης και των μνημονίων. Όπου ένα κόμμα της ριζοσπαστικής Αριστεράς έχει κατακτήσει την κυρίαρχη θέση μέσα στον ευρύτερο χώρο της πληθυντικής αριστεράς. Και μάλιστα να διεκδικεί αυτή η κατάσταση να λάβει και … μόνιμα χαρακτηριστικά!
Ενώ στον ευρωπαϊκό χώρο η «κανονικότητα» είναι ριζοσπάστες της αριστεράς να συμμετέχουν ή να στηρίζουν κυβερνήσεις στις οποίες ηγεμονική δύναμη είναι οι σοσιαλιστές και σοσιαλδημοκράτες!
Αυτή η … ιδιομορφία, αυτή η «μη κανονικότητα» είναι προφανές για τις σοσιαλιστικές δυνάμεις, για το ΚΙΝΗΜΑ ΑΛΛΑΓΗΣ ότι δεν μπορεί να συνεχίζει να υφίσταται. Και είναι απολύτως φυσιολογικό το να επιδιώκουμε να ανατραπεί. Να θέλουμε την ηγεμονία στον ευρύτατο χώρο της ευρύτατης αριστεράς-επαναλαμβάνω με τους πολιτικούς όρους, που όλη η Ευρώπη δέχεται-, να την κατακτήσουμε εμείς. Και αυτό περνάει πρώτα απ΄ όλα από την ήττα του ΣΥΡΙΖΑ στις εκλογές. Γιατί, πέρα απ΄όλα και φυσικά κυρίως, γιατί είναι επικίνδυνος ως κυβέρνηση για τη χώρα.
Δεν μπορεί όμως παρά στο μέλλον, κάτω από άλλους εντελώς όρους -και γι΄ αυτό πρέπει στις εκλογές να κάνουμε το πρώτο μεγάλο βήμα με την ισχυροποίησή μας- να γνωρίζουμε ότι οι πορείες δεν θα είναι αποκλίνουσες αλλά θα πρέπει να προσομοιάζουν με όλες τις άλλες ευρωπαϊκές!
Αλλά εδώ ανοίγει μια ευρύτατη συζήτηση, που θα είναι και αναπόφευκτη.