Η είδηση…
Πεντάστερο ξενοδοχείο στο «Σαρακήνικο» της Μήλου.
Τοποθεσία μοναδικού φυσικού κάλους, άσπροι λαξευμένοι βράχοι από χέρι αρχαίου γλύπτη.
Δημόσια κατακραυγή, οι εργασίες αναστέλλονται, το τραύμα από την εκσκαφή παραμένει.
Ο κάθε πιθανός αρμόδιος δηλώνει αναρμόδιος. Απεκδύεται της ευθύνης.
Τέλος ή για λίγο καιρό ξαποσταίνουμε;
Μια μικρή κλασική ελληνική ιστορία.
Αυλαία.
Νέο παιδί ήμουν κι η θάλασσα μου μίλησε.
Έλα, ταξίδεψε στην αγκαλιά μου, μη φοβάσαι, θα σε προστατεύω.
Παράτολμα στην αρχή, τοχουν αυτό τα νιάτα, με ότι επέπλεε, μικρά φουσκωτά της εποχής, zodiac τα λέγαμε όλα, τρεχαντήρια, μέχρι να αφεθώ στην ανυπέρβλητη αίσθηση του πανιού.
Περιπλανήθηκα στις γωνιές του Αιγαίου, παράσταινα τον Οδυσσέα, τις Κυκλάδες αγάπησα περισσότερο.
Άραξα στο Βαθύ της Σίφνου, δεν έφτανε δρόμος, μια μοναχική ταβέρνα δίπλα στο εκκλησάκι. Τα παρθένα μαγικά νερά της Πολυαίγου, να ο Παράδεισος! Αυγά μάτια με λαχταριστές τηγανιτές πατάτες, “αυτά έχω μόνο παλικάρι μου” απολογείται η γιαγιά στα σκαλάκια στ’ Αμοργιανά Θολάρια. Δονούσα, “κάτσε να κεράσουμε ένα τσιπουράκι καπετάνιε”, το “καπετάνιε” πολύ μου άρεσε! Σχοινούσα, κατσικάκι στην κυρά Ποθητή, ουρά για το μοναδικό, μετά χειροκίνητης μανιβέλας, τηλέφωνο του νησιού. Την άλλη μέρα ψάρεμα, σκορπίνες σοβαρές.
Αντίσκηνο στο Μυλοπότα, ερημιά, μία ταβερνούλα με απίθανα κεφτεδάκια..
Αποχρώσεις νοσταλγίας, εμείς οι παλιότεροι κουβαλάμε τις εικόνες, τις γεύσεις, τις μυρωδιές, μιας Ελλάδας που χάνεται.
Παραήταν καλό για να κρατήσει για πάντα.
Το υπέροχο σκηνικό, που προσφέρθηκε γενναιόδωρα σε εμάς, τους εποχιακούς οδοιπόρους ή μικρούς θαλασσοπόρους, άρχισε να απαιτεί δικαιότερο τίμημα.
Οι θαλασσοδαρμένοι νησιώτες αντιλήφθηκαν ότι, εκτός από το κοσμούν με τις γραφικές εικόνες τους τα φωτογραφικά άλμπουμ, «Το βαθύ μπλε και το Αιγαίο του φωτός» μπορούσαν να διεκδικήσουν μια καλύτερη ζωή.
Τα γνωρίζετε, τα rooms to let γινονται RBNB, δεν φτάνουν, χτίζουμε στο χωραφάκι του παππού, το πουλάμε αν δεν έχουμε τα απαιτούμενα, να τα ξενοδοχεία με τ’ αστέρια σε κάθε πρώην έρημη ακρογιαλιά, οι τιμές σε ιλιγγιώδεις πτήσεις.
Τι όμορφα τρεχαντήρια! Μόνο που αντί για ψάρια στοιβάζουν τουρίστες για fishing tours, εισιτήρια για τον γύρο του νησιού, σε κάθε κολπάκι υπερφορτωμένα καταμαράν, μα πόσους χωράνε ρε παιδιά, υπερμεγέθη γιωτ στη ταπεινή Σχοινούσα, Monte Carlo, τι να τα κάνεις τα λεφτά άμα δεν τα δείχνεις, η πανέμορφη Νάουσα με τα καΐκια της ως ντεκόρ.
Κι εμείς οι ταπεινοί μάταια ψάχνουμε μια θέση στο λιμάνι, τώρα που φυσάει βοριάς απ το νοτιά…
Αχ οι ταβερνούλες, ύμνος στη χαλαρότητα, “restaurant” πλέον, με σομελιέ, σερβίρουν σεβίτσε και ροφό παλαίωσης, “δηλαδή μπαγιάτικο;”, ρώτησα αστειευόμενος τον σερβιτόρο, δεν γέλασε, με κοίταξε άγρια, ωραίος ήταν δε λέω…. Ο ροφός.
Η γκρίνια δεν βοηθά, πως ν’ αντισταθείς στην “προοδο” κι ας προειδοποιούσε ο ποιητής…εκεί που φύτρωνε φλισκουνι κι άγρια μέντα…
Δίπλα στο Σαρακήνικο, σχέδιο για μεγαθήριο στην Πολύαιγο, στο ακατοίκητο νησί των θαυμάτων, natura υποτίθεται. Και τι θα λέγατε για ένα πολυτελές ψευδοχωριό στην Αστυπάλαια;
Απετράπησαν…μέχρι νεωτέρας.
Η επίθεση θα συνεχιστεί βάζοντας σε κίνδυνο όχι μόνο τη φύση που αγαπήσαμε αλλά και το ίδιο το τουριστικό προϊόν.
Τι να έρθεις να δεις, τις πισίνες στα ξενοδοχεία;
Και κυρίως ποιοι μπορούν να έρθουν;
Ανάλαφροι σχολιαστές είμαστε, δεν έχουμε απαντήσεις, μόνο ερωτήσεις.
Για παρηγοριά κρατάμε τις εικόνες στο μυαλό ή ξεφυλλίζουμε τα άλμπουμ φωτογραφιών όταν μνήμη αδυνατίζει…