Λ: Ναι, θα το κάνω, μητέρα… Και μετά θα έρθω για να ζήσουμε τη ζωή μας.

Ι: Κι εγώ θα σε περιμένω… Θα βάλω το τραγούδι μας και θα σε περιμένω…

Λ: Θα ζήσουμε την ηλιόλουστη ζωή μας…

Ι: Ναι, βέβαια… Θα έχει τόσο ήλιο, που τα ηλιοτρόπια…

Λ και Ι (Σχεδόν μαζί):  … Δεν θα ξέρουνε κατά πού να γυρίσουν…

Θανάσης Τριαρίδης, «ΟΙΔίΝΟΥΣ. πλεκτάνη για δύο πρόσωπα σε δύο πράξεις», Δήγμα/Ευρασία 2016, 134.

Ως συνήθως μακρηγορώ. Εν προκειμένω δε με παίρνει. Αρκετά περιπλανηθήκαμε, πελαγοδρομήσαμε, απήλθαμεν ευθυνών και έκθεσης, ελπίσαμε, μεταθέσαμε ή απέλπιδες μεμψιμοιρούμε ακόμη. Δισεκατονταετείς και δυσαιωνόβιοι, άχωροι, του ίδιου και άλλων, των πολλών των χώρων.

            Ιδού το παράδειγμα Δημοκρατίας: Ελευθερίας Δικαιοσύνης. ΟΥΚΡΑΝΙΑ. Φωτίζει την Ευρώπη. Κι ας μην αντέχουμε τόσο φως. Κι ας είναι το θηρίο στο κατώφλι των πυρηνικών, που μας ετοιμάζει για το κενό εξουσίας πάνω στην ορκωμοσία του επόμενου (;) προέδρου των ΗΠΑ, τότε Δεκέμβρη-Γενάρη 2024/5. Μας ταρακουνά η Ουκρανία. Επίζηλος ανταγωνιστής των οραμάτων μας.

            Ας την υπερασπιστούμε ψυχή τε και σώματι σε Ευρώπη και Ελλάδα: τώρα που οι αντοχές τείνουν να υπερκεραστούν από την τριφυλή αγκάλη με την αυτοκατάφασή μας και το μαύρο λευκό υπεροπτικό μας παρελθόν. Στην Ελλάδα το λέμε εθνολαϊκισμό. Αλλιώς ιδεολογία εθνοκρατική, που θρέφει την πολιτεία και κατατρύχει τους πολίτες δυο αιώνες τώρα, με κορυφές και ενθυμήματα σωφρονισμού, μέγιστο του 22 δίχως άλλο.

            Κι αν στέρεψε η επιβίωσή μας να στηρίζεται σε αυταπάτες και αγώνες ή συνθήματα που πάλιωσαν ή προσαρμόστηκαν εκμαυλιζόμενα κι αυτά στη μέθη τού μπρούσκου εθνολαϊκισμού μισόν αιώνα τώρα, δεν έχουμε Μίνιον πάλι από πάλαι και παιλαιόθεν πρόφαση να αποτάξουμε την ευκαιρία της στιγμής, στην ώρα Θεοτόκη! Ώρα για τη(ν) Δ’ Ελληνική Δημοκρατία!

            Σε σχετικά πρόσφατη αρθρογραφία μας καθορίσαμε το μοτίβο τού πρίμο μοτόρε τών πολιτικών και κοινωνικών μεταμορφώσεων του νεολληνικού θεσμίσματος προτάσσοντας την πτυχή τής διαφωτιστικής ορμής, εκείνης που ίσως δεν κατασίγασε ποτέ διττά αιωνίως πια. Ίσως επιζεί και αμφοτέροιν εις άλλες δύο τις θεμελιακές δημοκρατίες (μία εξ αυτών εξίσου με εμάς αιματηρή και ευρωπαϊκή), Αμερική Γαλλία. Κάτι και εκεί κινείται. Μομέντουμ επανακάλυψης. Για τη στροφή προς:

—τη φιλόξενη χώρα, που υποδέχεται νέους πληθυσμούς, τους εντάσσει ώστε να κερδίσουν όλοι/ες μαζί (αλλιώς γεροντομαράζι),

—τη χώρα τής πλειονότητας των μειονοτήτων, όπου όλες/οι αναγνωρίζουν εαυτόν/ήν στη λειτουργική της έκφανση (στο «κράτος»): ανάπηροι και οι οικογένειές τους, χρήστες και οι συν αυτοίς, εθνικές και πολιτισμικές μειονότητες, φτωχοί και άστεγοι, οροθετικοί, χρόνια ασθενείς, αδύναμες κοινωνικά ομάδες, νέοι/νέες, ηλικιωμένοι, ΛΟΑΤΚΙ, ψυχικά καταβεβλημένοι/ες, θύματα της βίας,

—μια χώρα ειρήνης και συνεργασίας με την ανθρωπότητα και κατά προτεραιότητα με τους γείτονές της,

—μια χώρα δημιουργίας και παιδείας, με εκπαίδευση προσανατολισμένη στο μέλλον και στην αγορά, αποκρατικοποιημένη, ανοικτή σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα,

—χώρα με τον ελάχιστο δημόσιο τομέα,

—μια χώρα με κράτος που θα προνοεί και θα μεριμνά αντί του να προσλαμβάνει,

—χώρα με εμπιστοσύνη στους ανθρώπους, όχι μια μισάνθρωπο χώρα,

—μια χώρα που θα κατευθύνει τα κρατικά κονδύλια στην πρόνοια, στη νοσηλεία, στην υγεία και όχι στον πλουτισμό και την αναπαραγωγή των ανισοτήτων μέσω των συντάξεων,

—μια χώρα στην οποία οι αστυνομικοί θα έχουν ονοματεπώνυμο και οι στρατιώτες θα είναι υπάλληλοι,

—χώρα φιλική στο περιβάλλον, κλιματικά προετοιμασμένη, χώρα υπεύθυνη,

—χώρα με ισχυρούς και διαφανείς θεσμούς κοινωνικής κινητικότητας, όπως το τραπεζικό σύστημα, όχι μια χώρα με τράπεζες τραπουλόχαρτα που απλώς διαιωνίζουν τον νεποτισμό και τη φεουδαρχία,

—χώρα για όλες της θρησκείες και χώρα άθρησκου κράτους,

—χώρα στην οποία οι ανήλικοι δε θα είναι όμηροι των κρατικών υπαλλήλων και του εκπαιδευτικού συστήματος αλλά σεβαστά πρόσωπα στο κατώφλι των πολιτικών τους δικαιωμάτων,

—χώρα εργασίας και μαζί ελεύθερου χρόνου με τετραήμερη εργασία χωρίς μείωση αποδοχών και χωρίς οπωσδήποτε υποχρεωτική μείωση εβδομαδιαίου ωραρίου,

—χώρα με 24ωρη και εβδομαδιαία οικονομία, όχι χώρα διαλειμμάτων και κενών,

—μια χώρα ενότητας του Δικαίου και των Κανόνων,

—μια χώρα με αυτοαναιρούμενη κυριαρχία, καθώς θα συμβάλλει σταδιακά στην επίνευση του μεγάλου στόχου τής ευρωπαϊκής ομοσπονδίας,

—τη χώρα τού ελέγχου και του προγραμματισμού,

—τη χώρα τής λελογισμένης και μέσω επίτευξης στόχων χρηματοδότησης των κρατικών και ιδιωτικών φορέων,

—μια χώρα τόσο ωφελιμιστική όσο ορθολογιστική,

—τη χώρα, της οποίας τα δημόσια οικονομικά θα αποτελούν κοινό-κοινωνικό θησαυρό, του οποίου πιθανά ελλείμματα θα είναι έως ένα βαθμό ανεπίτρεπτα,

—μια χώρα χωρίς εξαντλητικά προαπαιτούμενα για τη χορήγηση πολιτείας, αξενήλατη χώρα,

—χώρα εμπλοκής στη διεθνή σκηνή υπέρ της Ελευθερίας και της Δικαιοσύνης,

—μια χώρα χωρίς εχθρούς, εξωτερικούς και εσωτερικούς,

—μια χώρα ενσύνειδα αυτόνομη και εξαρτημένη από τις διεθνείς της υποχρεώσεις και προνόμια,

—μια χώρα πόλον έλξης, κεντρομόλου και μη φυγόκεντρων/απωθητικών δυνάμεων,

—χώρα τής παραγωγής και όχι του ιδεοφόρου μεγαλοϊδεατισμού και των εσωτερικών προστατών,

—χώρα αναφανδόν τού Ευρώ και της Σέγκεν,

—χώρα που θα εξιλεωθεί για τη συμμετοχή πολιτών της στο έγκλημα της Σρεμπρένιτσα και στα προ εισβολής εγκλήματα Ελλαδιτών στην Κύπρο,

—χώρα των ανανεώσιμων πηγών ενέργειας και της αποκυνηγοποίησης και της ερασιτεχνικής αποαλίευσης,

—χώρα συμφιλίωσης με το σκιερό της παρελθόν, χώρα που θα θυμάται την Τριπολιτσά, την εθνοκάθαρση εις βάρος των Τουρκοκρητικών, τη δήωση των Γιαννιτσών, τις βιαιότητες και τη μοναρχική απληστία στη Μικρασία, την εκδίωξη των Τσάμηδων, τα δεινά τών εθνικά Μακεδόνων, την καταπίεση της τουρκικής μειονότητας. Χώρα που θα αποκαταστήσει τους ανιθαγενείς και κυρίως τους απογόνους τους, χώρα που θα καλοσωρίσει όλους/ες πίσω στην κοινή μας πατρίδα,

—χώρα ανάπτυξης όχι χωριό προτεκτόρων που διανέμουν επιδοτήσεις, επιδόματα, εύνοια και καθυστέρηση,

—χώρα εναλλασσόμενου, χαμηλής ηλικίας και πολύμορφου ταξικά, εθνικά, επαγγελματικά, σεξουαλικά πολιτικού προσωπικού,

—χώρα αναλογικότερης εκπροσώπησης, ευρείας αυτοδιοίκησης αλλά χώρα με περικεκομμένους κρατικούς φορείς και λιγότερους μισθοδοτούμενους κρατικούς ή εθνικούς αντιπροσώπους,

—χώρα χαράς και διαρκούς ευημερίας όχι μόνο θερινών διακοπών,

—χώρα δημόσιων υποδομών και ατομικής ευθύνης.

Πολλά ζητώ. Είναι και καλοκαίρι. Οι Ουκρανοί/ές ζητούν περισσότερα. Δεν έχουν διακοπές. Ζουν ελεύθεροι/ες. Ζηλευτοί/ές.