Αν η σημερινή κυβέρνηση αποτελούσε, όπως ισχυρίζονται ορισμένοι αναλυτές – accord men, μια κυβέρνηση τύπου Σοφούλη –Τσαλδάρη, που έγινε το 1947 για να διασώσει εκείνη την εποχή το αστικό πολιτικό σύστημα και καθεστώς από τον «κομμουνιστικό κίνδυνο», τότε σίγουρα θα είχαμε σοβαρό πρόβλημα! Αυτό θα αποτελούσε, είτε ως φάρσα, είτε ως τραγωδία, την επανάληψη ενός εκ των ιστορικών λαθών ανάμεσα σε μια αυτοκαταστροφική αλληλουχία πολιτικών επιλογών εκατέρωθεν, των παρατάξεων που συγκρούσθηκαν για την εξουσία μετά τον Β΄ Παγκόσμιο πόλεμο και οι οποίες οδήγησαν την Ελλάδα σε έναν αιματηρό εμφύλιο, που άφησε ανεξίτηλα τα σημάδια του στην πορεία μας μέχρι και σήμερα!
Για να ξέρουμε τι λέμε όμως, η κυβέρνηση Σοφούλη – Τσαλδάρη υπήρξε μια αιματοβαμμένη κυβέρνηση υπηρετών της ξένης επέμβασης στην Ελλάδα, εκ των κυβερνήσεων μιας εξαιρετικά ανώμαλης πολιτικά εποχής, που άντλησε τη «νομιμότητά» της από την επίσης τραγική – τυχοδιωκτική επιλογή της ηγεσίας του ΚΚΕ, να κηρύξει την αποχή από τις εκλογές του 1946.
Ας θυμηθούμε λίγο περί τίνος πρόκειται, τι έγινε εκείνη την εποχή στην Ελλάδα, που τόσο συγκινεί ορισμένους εκφραστές της σημερινής κυρίαρχης οικονομικής και πολιτικής ελίτ, για να φθάνουν στο σημείο για τόσο ατυχείς συγκρίσεις. Κατ’ επανάληψη συγκρίσεις, που βάζουν σε σκέψεις για το μέχρι πού μπορεί να φτάσει η αλαζονική αίσθηση που έχει ένα μέρος του εκδοτικού – επιχειρηματικού κατεστημένου, πως αυτοί μπορούν σε κάθε περίπτωση να καθορίζουν κατά το δοκούν τις εξελίξεις και να επιτυγχάνουν τους στόχους τους, ακόμη και μέσα από έναν νέο εθνικό διχασμό και μια τυφλή πολιτική και κοινωνική σύγκρουση!
Οι βουλευτικές εκλογές στις 31/5/1946, έγιναν από την κυβέρνηση Σοφούλη. Οι εκλογές πραγματοποιήθηκαν με την παρακολούθηση διεθνούς επιτροπής υπό καθεστώς ξένης επέμβασης και επικυριαρχίας και μέσα σε κλίμα διώξεων και τρομοκρατίας (Λευκή Τρομοκρατία) για τους φιλικά προσκείμενους στο ΕΑΜ Έλληνες, τα θύματά του ήταν χιλιάδες. Το ΕΑΜ και το ΚΚΕ κατήγγειλαν τότε το πλαίσιο αυτό και υποστήριξαν την αποχή από τις εκλογές. Αυτό ήταν και αποδείχθηκε ένα τραγικό λάθος Τη θέση αυτή για αποχή και ενώ ο δεξιός τύπος της εποχής κήρυττε πως, «όσοι δεν ψηφίσουν θα τιμωρηθούν», εκμεταλλεύτηκε η συντηρητική παράταξη και οι κρατικές αρχές, για να κλιμακώσουν το κλίμα τρομοκρατίας με νέες, μεγαλύτερης έκτασης διώξεις, δολοφονίες, βασανισμούς και εξορίες σε μαζική πλέον κλίμακα.
Από το φθινόπωρο όμως του 1946, άρχισε να προετοιμάζεται η «αλλαγή φρουράς» στην Ελλάδα. Η Αγγλία, που αντιμετώπιζε βαθιά οικονομική κρίση, παραχώρησε τη θέση της στις ΗΠΑ, που δήλωναν ότι θεωρούν την Ελλάδα «ζωτικόν χώρον διά την ασφάλειάν των». Με σκοπό δε, να δοθεί κάποια ψευτοδημοκρατική επίφαση στο αυταρχικό καθεστώς και να φανεί ότι η αμερικανική «βοήθεια» γίνεται αποδεκτή απ’ όλον τον πολιτικό κόσμο, η κυβέρνηση των ΗΠΑ αξιώνει να γίνει κυβερνητική αλλαγή στην Ελλάδα. Έτσι, στις 27 Γενάρη 1947, παραιτήθηκε η κυβέρνηση Τσαλδάρη και ορκίστηκε κυβέρνηση με τη συμμετοχή όλων των πολιτικών κομμάτων της τότε Βουλής. Πρωθυπουργός ορκίστηκε ο τραπεζίτης Δημήτριος Μάξιμος, με αντιπροέδρους τους Κ. Τσαλδάρη και Σ. Βενιζέλο. Ήταν η λεγόμενη επτακέφαλος κυβέρνηση. Στις 15 Φλεβάρη 1947, ο υπουργός Εξωτερικών της Μ. Βρετανίας, Μπέβιν, ανακοίνωσε την αποχώρηση των βρετανικών στρατευμάτων από την Ελλάδα και στις 12 Μάρτη, ο Τρούμαν εξήγγειλε το περιβόητο «δόγμα» του. Στις 23 Αυγούστου παραιτείται ο πρωθυπουργός Μάξιμος και στις 7 Σεπτέμβρη 1947, ύστερα από απαίτηση των Αμερικανών, που ήταν δυσαρεστημένοι από την αποτυχία των «εκκαθαριστικών» επιχειρήσεων του κυβερνητικού στρατού ενάντια στο ΔΣΕ, προωθείται ο σχηματισμός διευρυμένης κυβέρνησης με τη συμμετοχή και του Θ. Σοφούλη, αρχηγού του κόμματος των Φιλελευθέρων. Ορκίστηκε έτσι συμμαχική κυβέρνηση, που την αποτελούσαν 10 «φιλελεύθεροι» και 14 «λαϊκοί» υπουργοί, με πρωθυπουργό τον Θ. Σοφούλη και αντιπρόεδρο και υπουργό Εξωτερικών τον Κ. Τσαλδάρη.
Αυτή ήταν, εν ολίγοις, η κυβέρνηση Σοφούλη – Τσαλδάρη, με την οποία, ατυχώς κατά τη γνώμη μου, παρομοιάζεται η σημερινή κυβέρνηση Σαμαρά – Βενιζέλου! Είμαι βέβαιος ότι ο Ευ. Βενιζέλος δεν προσήλθε στην κυβερνητική συνεργασία ως νέος Θ. Σοφούλης. Θέλω να πιστεύω πως ούτε και ο Α. Σαμαράς προσήλθε ως K.Τσαλδάρης!