«Δε θ’ αντέξει ο Τσίπρας-Θα πέσει η κυβέρνηση-Σιγά μη τα ψηφίσουν αυτά τα μέτρα-Σε έξι μήνες εκλογές θα έχουμε-Με 162 βουλευτές δε τα κατάφερε, θα τα καταφέρει με 155;»
Τα παραπάνω αποτελούν μια συνοπτική συλλογή φράσεων που ακούμε συχνά τελευταία από τα χείλη αγωνιώντων πολιτών, απλών ανθρώπων και πολιτικών που κατά κανόνα στήριξαν το «Ναι» τον Ιούλιο. Σαν εκτιμήσεις μοιάζουν όντως λογικές. Οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ 2 θα πρέπει να ψηφίσουν και να εφαρμόσουν ένα μεγάλο πακέτο εισπρακτικών μέτρων και θεσμικών μεταρρυθμίσεων, το οποίο ούτε ασπάζονται ούτε κατανοούν. Όπως έχω ξαναγράψει, ο Τσίπρας κατεβαίνει στο γήπεδο χωρίς να έχει πάγκο. Την ίδια στιγμή, εν μέσω μια παράλογης σε διάρκεια ύφεσης και υπό καθεστώς κάπιταλ κοντρόλς, ο λαός καλείται να καταβάλει τεράστια πόσα για να αποπληρώσει τους υψηλότερους φόρους της ελληνικής ιστορίας . Η ιδιωτική οικονομία θα παγώσει σχεδόν ολοκληρωτικά κατά την διάρκεια του φετινού χειμώνα, οι συντάξεις οδεύουν προς περαιτέρω συρρίκνωση, η ήδη δυσθεώρητη ανεργία θα ανεβεί κι άλλο, κι όλα αυτά για να μη θιγεί ούτε τώρα η ιερά τάξις των κρατικοδίαιτων προνομιούχων. Παράλληλα, τα νοσοκομεία δουλεύουν στο κόκκινο λόγω έλλειψης προσωπικού και υλικών, οι συνεχείς νομοθετικές αλλαγές έχουν φέρει σε απόλυτο χάος τις δημόσιες υπηρεσίες, και οι από χρόνια ασυντήρητες υποδομές βρίσκονται στα πρόθυρα της κατάρρευσης. Κι ενώ έχουμε τόσα ζόρια στο εσωτερικό της χώρας, την ίδια στιγμή η γειτονιά μας βρίσκεται σε μεγάλη αναταραχή, με τους ικέτες πρόσφυγες να καταφθάνουν ασταμάτητα και με τους βόρειους γείτονες μας να οργανώνονται ώστε να τους αποκλείσουν στην καταταλαίπωρη Ελλάδα. Και σα να μη έφταναν όλα τα παραπάνω, καθημερινά σχεδόν ξεσπούν σκάνδαλα και σκανδαλάκια σχετικά με προβεβλημένα κυβερνητικά στελέχη. Τραγική κατάσταση, και αναπόφευκτα σπεύδουν κάποιοι να γράψουν τον επικήδειο των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ.
Δυστυχώς (ή ευτυχώς) όμως, έχω την εντύπωση πως οι εκτιμήσεις αυτών των συμπολιτών μας δεν είναι παρά ευσεβείς πόθοι. Κι αυτό επειδή κατ’ ουσίαν, ο Τσίπρας δεν αντιμετωπίζει (σχεδόν) κανένα πρόβλημα. Μπορεί βέβαια να επαφίεται σε… μόνο 155 βουλευτές , όμως ο εκλογικός διασυρμός των παλιών εσωκομματικών του αντιπάλων είναι δεδομένο πως θα κρατήσει σούζα τους νυν βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ. Ακόμη κι οι επίφοβοι «53» έχουν ουσιαστικά λουφάξει , καθώς αργά μα σταθερά βυθίζονται στην απόλαυση της τρυφηλής ζωής που η πατρίδα μας προσφέρει σε κάθε νεοεκλεγέντα κυβερνητικό νομοθέτη. Αλλά και στην περίπτωση που δεν τους αρκεί ο αφανισμός της Ζωής, του Βαρουφάκη, του Λαφαζάνη, του Στρατούλη και της υπόλοιπης ΛΑΕ ώστε να παραμένουν πειθήνιοι, έξω από την καγκελόπορτα του Μαξίμου αναμένουν υπομονετικά καμιά σαρανταριά πρόθυμοι μελλοντικοί στυλοβάτες του Αλέξη, οι ομάδες Θεοδωράκη, Γεννηματά και Λεβέντη. Άσε που το δίδυμο Φίλης-Πελεγρίνης εργάζεται κι αυτό σιωπηλά ώστε να μην λειτουργήσουν ως μαχητικά αντικυβερνητικά ορμητήρια οι πανεπιστημιακές σχολές. Ωραία λοιπόν, τα ψήφισαν τα μέτρα, ψήφισαν και τους εφαρμοστικούς νόμους, και σαν καλοί απαράτσικ ξεκινούν να επιβάλουν τα μνημονιακά κελεύσματα , φέρνοντας σε απόγνωση κοινωνία και πραγματική οικονομία. Είναι ιδιαίτερα πιθανό πως οι ταμειακές ανάγκες του δημοσίου να μην μπορούν να καλυφθούν, και η καταβολή των ταμιακών οφειλών να καταστεί αδύνατη. Τι θα συμβεί τότε? Τότε ο λεβέντης πρωθυπουργός μας θα παίξει το μοναδικό χαρτί που δεν κατάφεραν ποτέ να παίξουν οι προκάτοχοί του. Το χαρτί του ότι θα είναι ο μόνος που πραγματικά θα έχει λάβει τα πλέον επώδυνα μέτρα που απαίτησαν από τις ελληνικές κυβερνήσεις οι δανειστές. Ο ισχυρίσμός τους πως το πρόγραμμα αποτυγχάνει επειδή δεν εφαρμόζεται όπως προβλέπεται πολύ απλά θα καταρριφθεί. Και ταυτόχρονα θα τους είναι πολύ δύσκολο να απαιτήσουν πρόσθετη μείωση κοινωνικών δαπανών κάτω από το ΜΟ της ευρωζώνης, καθώς κάτι τέτοιο θα είχε κάκιστη απήχηση στην πανευρωπαϊκή κοινή γνώμη. Ας μη ξεχνάμε πως απευθυνόμαστε σε ψιλοκρατικιστές δυτικοευρωπαίους επαγγελματίες πολιτικούς, και όχι σε στυγνά στελέχη αγγλοσαξονικών χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων. Κι εκεί ο Τσίπρας μπορεί να ανέβει καβάλα, λαμβάνοντας πρόσθετη στήριξη με σαφώς ελαστικότερους όρους. Κι αυτό μάλιστα είναι το κακό σενάριο, επειδή το καλό σενάριο είναι πως οι ιδιωτικοποιήσεις, η κυβερνητική σταθερότητα, η τραπεζική ανακεφαλαιοποίηση και οι θεσμικές μεταρρυθμίσεις θα επηρεάσουν θετικά την πραγματική οικονομία με μεγάλη ταχύτητα, και κατά συνέπεια η χώρα θα μπει σε μακροχρόνιο αναπτυξιακό κύκλο. Και περιττό να πω πώς αν κάτι τέτοιο συμβεί, όλοι, ΟΛΟΙ θα μακαρίζουν τον πολυαγαπημένο μας πρωθυπουργό, και θα τον ξαναψηφίσουν με μεγάλη χαρά, καθιστώντας τον πραγματικά πανίσχυρο. Εν κατακλείδι, όσοι κοιμούνται χαμογελαστοί κι ονειρεύονται πως οι κυβερνητικές καρέκλες θα είναι σύντομα δικές τους, καλά θα κάνουν να ξυπνήσουν , να κατανοήσουν τις αιτίες της απόρριψης τους από την κοινωνία, και να εργαστούν για να περιγράψουν το νέο αφήγημα, αυτό που θα χαρακτηρίσει ολόκληρη την νέα Μεταμνημονιακή εποχή, η οποία έχει ήδη ξεκινήσει.
Πιο πίσω στο κείμενο έγραψα πως ο Τσίπρας δεν αντιμετωπίζει σχεδόν κανένα πρόβλημα. Το αποκλειστικό δυνητικό πρόβλημα του είναι το κακό ιδεοληπτικό και χαβαλετζίδικο παρελθόν του, το παρελθόν του θρασύ καταληψία που απεχθανόταν την ιδιωτική οικονομία, τους δυτικούς θεσμούς και που βρισκόταν σε μια συγκρουσιακή σχέση με την αστική δημοκρατία. Άραγε το έχει αφήσει πίσω του;