To 34% των Ελλήνων πιστεύει πως η εισβολή του Πούτιν στην Ουκρανία είναι απαράδεκτη αλλά «κατανοητή» (Politico. Eu). Το 23% πιστεύει πως δεν πρέπει καν να καταδικαστεί η εισβολή και το 39% πως δεν πρέπει η χώρα μας να συμμετάσχει σε κυρώσεις (Public lssue). Το 28% θεωρεί υπεύθυνους τους δυτικούς ηγέτες και το 35% και τα δυο μέρη (Κάπα Research), ενώ το 66% θεωρεί πως δεν πρέπει να στείλουμε στρατιωτικό υλικό (Metron) Μόνο σταφίδες και γιατί όχι και μαστίχα της Χίου για να παρηγορά τους Ουκρανούς πως υπήρχαν και χειρότερες σφαγές.
Στη χώρα μας ο αντιδυτικισμός του «ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο» έχει τόσο γερές ρίζες που σήμερα, μια και δεν μπορούμε να κάνουμε αλλιώς, αναβιώνει ως «Ρωσία και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο». Το ΝΑΤΟ πάντα μέσα. Έτσι ακόμη και ο αρχηγός του ΚΙΝΑΛ Νίκος Ανδρουλάκης, του κόμματος με τις πιο σωστές φιλοευρωπαϊκές και φιλοδυτικές θέσεις γενικά, δεν απέφυγε τον «πειρασμό» να βάλει και τις ΗΠΑ στο κάδρο. Σε δηλώσεις του στη Βέροια και σε συνέντευξή του στον Αντένα ανέφερε πως «η χώρα μας και ο ελληνικός λαός πρέπει να είναι ακλόνητα στην όχθη του σεβασμού του διεθνούς δικαίου. Όποιος και να το καταπατά, είτε Ρώσος είτε Αμερικάνος είτε οποιοσδήποτε άλλος». Έχει κάποιο δίκιο ο πρόεδρος του ΚΙΝΑΛ σήμερα και διαχρονικά το ΚΚΕ. Οι ΗΠΑ στην μακραίωνη ιστορία τους και όχι μόνο μετά το 1990 έχουν κάνει πολλούς «ιμπεριαλιστικούς» πολέμους και επεμβάσεις. Από τον ισπανό-αμερικανικό πόλεμο το 1898, τον φιλιππινέζο-αμερικανικό ένα χρόνο αργότερα, την Κορέα το 1953, τις επεμβάσεις σε Λατινική Αμερική, Αφρική και Ασία έως τους πολέμους σε Βιετνάμ, Ιράκ και Αφγανιστάν.
Μόνο που υπάρχει μια μεγάλη διαφορά. Σ’ όλους τους πολέμους των ΗΠΑ – άδικους σαν αυτούς που αναφέρθηκαν αλλά και δίκαιους σαν αυτόν του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου- υπάρχουν ένα-δυο «πραγματάκια» που τούς διαφοροποιούν απ’ αυτούς των ναζί, του Στάλιν σε Φινλανδία και Πολωνία και του Πούτιν στην Ουκρανία. Στις ΗΠΑ υπάρχει Κράτος Δικαίου και ελευθερία του Τύπου. Ακόμη και όταν ο εθνικισμός ρίχνει βαριά τη σκιά του, υπάρχει ένα Δικαιϊκό Σύστημα και κυρίως ένας Τύπος που αγρυπνούν για τη δημοκρατία. Στις ΗΠΑ και στις δυτικές φιλελεύθερες δημοκρατίες ακόμη και όταν κάποιοι τολμούν να παραβιάζουν τα ανθρώπινα και τα ατομικά δικαιώματα, πάντα υπάρχουν δικαστές, δημοσιογράφοι, διανοούμενοι που αντιστέκονται, χωρίς να φυλακίζονται ή να δολοφονούνται. Δεν ήταν μόνο το Γουότεργκεϊτ και οι δημοσιογράφοι της Washington Post Μπομπ Γούντγουορντ και Καρλ Μπερνστάιν ή η ομάδα Spotlight, μιας μικρότερης εφημερίδας όπως η Boston Globe, η οποία αποκάλυψε κύκλωμα παιδεραστίας στην Εκκλησία, είναι και η ίδια η κυβέρνηση Ρέηγκαν που μετά τις αποκαλύψεις του λιβανέζικου περιοδικού «El-Schiraa» αναγκάστηκε, κάτω από την πίεση κοινής γνώμης, τύπου και δικαιοσύνης, να ορίσει Επιτροπή της Γερουσίας για να διερευνήσει την παράνομη προμήθεια όπλων στους αντι-σαντινίστας. Υποχρεώθηκε δηλαδή να ερευνήσει τον εαυτό της. Όταν τόλμησαν να ελέγξουν την κυβέρνηση τους ρώσοι δημοσιογράφοι όπως η Πολιτκόφσκαγια και ο Σαφρόνοφ η δολοφονία τους ήταν προδιαγεγραμμένη. Η ειδοποιός διαφορά του δυτικού «ιμπεριαλισμού» από αυτόν κάθε αντιδυτικού καθεστώτος είναι η Δημοκρατία. Να γιατί είναι εκτός σοσιαλδημοκρατικού τόπου και χρόνου τέτοιοι συμψηφισμοί. Αλλά ούτε είναι δείγμα φιλοδυτικισμού οι τόνοι -και όχι ο λόγος- των αντιδράσεων με τον χαρακτηρισμό ως ναζί των «ουδέτερων» καλλιτεχνών λόγω της χωρίς αναφορά στο όνομα του φονιά αφίσας της συναυλίας τους. Πράγμα που διόρθωσαν στη συνέχεια. Αντιδυτικοί, είτε είμαστε με τη Δύση είτε εναντίον της.
Πηγή: www.tanea.gr