στη Βάγια Βογιατζή, στη Μυρσίνη Αθανασιάδου (μη σας ξεχάσω)

Πώς να υπάρξει παρελθόν χωρίς μέλλον, μνήμη δίχως προοπτική ελευθερίας και αγάπης; Αναμοχλεύουμε το παρόν, γυρνάμε πίσω ώστε να βρούμε αφορμές να χωριστούμε. Δεν είναι μόνο ο παραλογισμός των αρνητών της μάσκας και των μέτρων, ούτε αποκλειστικά η επήρεια των καιρών σε παγκόσμια κλίμακα. Δεν είναι η Ελλάδα Πολωνία.

  Είναι φανερό πως δεν μπορούμε να επικοινωνήσουμε. Πως διαφαίνονται περισσότεροι οι δρόμοι του χωρισμού παρά της συνοχής. Μολονότι θεσμικά υπήρξε η ευκαιρία εδώ και δεκαετίες η κοινωνία μας να μεγαλώσει υποδεχόμενη με ειλικρίνεια στην αγκάλη της όλα της τα παιδιά, εθνικές και εθνοτικές μειονότητες, ΛΟΑΤΚΙ, εξαρτημένους, ανάπηρους, φτωχούς, μετανάστες Ευρωπαίους, μετανάστες μη Ευρωπαίους, τελικά η Ελλάδα μας σταθερά επιμένει στους χωρισμούς. Στη μέθη της ψευδεπίγραφης αυτοκατάφασης των δήθεν πολλών και βολεμένων, που μας ακολουθούν όσοι φοβούνται πως θα τους προσφέρουμε θυσία στον οργίλο θεό του μεγαλείου που μας αυταπατά.

  Δεν είναι ούτε Βαϊμάρη, ούτε μέρες του 36. Από τις τελευταίες ελυτρώθημεν λόγω θεσμών και εκλογών σχεδόν προσφάτως. Όμως η διακοσαετής Αγαύη δεν μπορεί ορχευόμενη να προχωρά στο μέλλον. Ξεκινώντας από την αφύπνιση του ορθού λόγου και ένα μήνυμα συμφιλίωσης όλων με όλους, περιθωριοποίησης των φορέων του μίσους, κοινοβουλευτικών και μη ας αποποιηθούμε τα λούσα τής θανατηφόρου κνίδης. Κι ας είναι και το δικό μας έθνος ανεξιλέωτος παιδοκτόνος όπως ο εν πυρά αναληφθείς Δωριέας ήρως. Δεν είναι ανάγκη να περιμένουμε την καταστροφή, ας μείνει ανιστόρητο το σύνθημα μου: Τέταρτη (Δ) Ελληνική Δημοκρατία.

Να ξεκινήσουμε από την οικονομία και την ειρήνη,

Γίνεται;