Είναι προφανές ότι η ΔΗΜΑΡ περνά δύσκολες ώρες. Βρίσκεται σε μια δοκιμασία που οφείλεται σε λάθη και ανεπάρκειες αλλά κυρίως σε μια πρωτοφανή εικόνα προσωποκεντρικών στρατηγικών έξω από κάθε όριο συλλογικότητας, έξω από κάθε συνθήκη κοινών πολιτικών στοχεύσεων. Τα υπέρ και τα κατά της κυβερνητικής εμπειρίας γρήγορα μετατράπηκαν σε φυγόκεντρες επιλογές με βάση το δίλημμα «με τη κυβέρνηση ή με τον ΣΥΡΙΖΑ» και όχι σε μια πολύτιμη γνώση που μπορεί να συνδυάζει τις εναλλακτικές προτάσεις με το κριτήριο του ρεαλισμού.
Αυτή όμως είναι δυστυχώς και η εικόνα όλης της κεντροαριστεράς. Προσωπικές στρατηγικές πολιτικής επιβίωσης, προσωπικές διαπραγματεύσεις για μεταγραφές, υποτίμηση των συλλογικών αξιών. Δεν εξαιρείται ούτε το ΠΟΤΑΜΙ που επιδιώκει τη συσπείρωση ενός ετερογενούς προσωπικού με όρους ενός νέου κομματικού παραγοντισμού.
Στη σκληρή αυτή πραγματικότητα οφείλουμε να συνυπολογίσουμε την αδυναμία να διατυπωθεί ένα εναλλακτικό σχέδιο προς τις ασκούμενες πολιτικές πράγμα που διευκόλυνε την ανασύσταση του δικομματισμού και κυρίως την ραγδαία άνοδο του ΣΥΡΙΖΑ ο οποίος εκφράζει την αναγκαία αμφισβήτηση του σημερινού στάτους αλλά οδηγεί σε πεδία διακινδύνευσης την ευρωπαϊκή πορεία της χώρας.
Αντί να καταβληθούν προσπάθειες για ένα ισχυρό σοσιαλδημοκρατικό πόλο με στόχο τη προοδευτική διακυβέρνηση είδαμε τη ρευστοποίηση του χώρου, μια απίστευτη κινητικότητα πολιτικών στελεχών χωρίς πυξίδα, χωρίς σύνορα. Εδώ φυσικά αναλογούν ευθύνες και στην ίδια τη ΔΗΜΑΡ.
Η πρόωρη προσφυγή στις κάλπες δεν έδωσε τη δυνατότητα – χρονική και πολιτική- να αναζητηθούν συγκλίσεις και προγραμματικές συμφωνίες.
Η προσπάθεια της συμφωνίας ΠΡΑΣΙΝΩΝ και ΔΗΜΑΡ μπορεί ωστόσο να δώσει ένα σινιάλο για τη κατεύθυνση ενός αυτόνομου πόλου ικανού να συμβάλλει στη προοδευτική διακυβέρνηση με όρους εναλλακτικότητας, ευρωπαϊσμού, οικολογικών οριζόντων.
Αυτό το εγχείρημα σηματοδοτεί την ανάγκη ενός προγραμματικού επαναπροσδιορισμού που ξεφεύγει από το «ούτε ΝΔ – ούτε ΣΥΡΙΖΑ» και διατυπώνει θετικές επιλογές που κινούνται όμως σταθερά απέναντι από τις ασκούμενες πολιτικές με τη νεοφιλελεύθερη σφραγίδα.
Πρόκειται για μια δύσκολη επιλογή. Έχει όμως μεγαλύτερο ενδιαφέρον από το που μπορεί κάποιος να εξασφαλίσει μια βουλευτική έδρα αλλά και από μια «λευκή επιταγή» για την αλλαγή!»