Όχι, δεν επιχαίρω με την κρίση στον ΣΥΡΙΖΑ. Δεν έχω ψυχολογία ρεβανσισμού για την δραματική κατάσταση στην οποία έχει περιπέσει το κόμμα αυτό, επειδή αποχώρησα μαζί με την Ανανεωτική πτέρυγα στο συνέδριο του 2010. Δεν πανηγυρίζω γιατί δεν έχω μάθει να έχω αισθήματα αλαζονείας προς έναν «πεσμένο». Προφανώς η σημερινή κρίση δεν είναι κεραυνός εν αιθρία. Τα ιστορικά στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ με τα οποία συμπορεύτηκα από τα μαχητικά χρόνια της μεταπολίτευσης έχουν πολύ μεγάλες ευθύνες που ανέχτηκαν τον Πολακισμό-Αυριανισμό όταν ψάρευαν στα θολά νερά του λαϊκισμού την εποχή των αντιμνημονιακών διαμαρτυριών. Η πολιτική αντιπαράθεση και η αποδυνάμωση του ΣΥΡΙΖΑ όμως προκειμένου να αλλάξουν οι συσχετισμοί υπέρ της Σοσιαλδημοκρατικής γραμμής, την οποία υποστηρίζω, πρέπει να έχει πολιτικά επίδικα και όχι την αυτοκαταστροφική καθίζηση από τις κωμικοτραγικές καταστάσεις με τον νέο αρχηγό και τα συμφραζόμενα της Μεταπολιτικής. Αυτό δεν είναι θεμιτός ανταγωνισμός. Είναι κάτι σαν να τρέχεις σε αγώνα δρόμου εκτός πίστας.
Η ιστορία της Αριστεράς έχει πολλές περιπέτειες διασπάσεων. Γιατί η Αριστερά ιστορικά είχε στον βασικό της πυρήνα τις διανοητικές και ιδεολογικές δεσμεύσεις. Δεν ήταν όπως η Δεξιά και το Κέντρο μία προσαρμοστική και ρεαλιστική θεώρηση των πράγματων. Η Αριστερά είχε μία προσήλωση σε αυτό που λέμε «αφήγημα». Δεν ήταν δηλαδή μόνο η λογική της διαχείρισης της κοινωνικής πραγματικότητας και ένας έμφυτος συντηρητισμός προς τις αλλαγές. Γι΄αυτό οι διασπάσεις είχαν και έχουν ένταση. Έχουν πάθη και αφορισμούς. Συχνά ταυτίζω ορισμένες αριστερές εμμονές με τα θεολογικά χαρακτηριστικά. Και στην θρησκευτική πιστή οι διανοητικές αναφορές συγκροτούν από την μία την δογματική προσήλωση για το «Καλό» και από την άλλη την αντιπαλότητα με οτιδήποτε διαφορετικό.
Στην πολιτική μου διαδρομή βίωσα αρκετές διασπάσεις. Όμως στις ρήξεις αυτές κεντρικό ρολό είχαν οι πολίτικες και ιδεολογικές θέσεις. Από τα ζητήματα της Κομμουνιστικής ταυτότητας μέχρι την πολιτική των συμμαχιών και τις σχέσεις με την Κεντροαριστερά. Διασπάσεις και αποχωρήσεις έχουν γίνει και σε αλλά κόμματα. Στην Δεξιά και στο Κέντρο (όσο είχε αυτοτελή παρουσία) με βάση τους ρόλους παραγόντων και πολιτικών Βαρόνων. Στο ΠΑΣΟΚ τα πράγματα ήταν πιο κοντά στις περιπέτειες της παραδοσιακής Αριστεράς. Θυμάμαι πρόχειρα την ρήξη με την Δημοκρατική Άμυνα μέσα από το σχήμα της «Σοσιαλιστικής Πορείας», το εγχείρημα του Γ.Αρσένη και πρόσφατα την δημιουργίαΚΙΔΗΣΟ μέχρι την επανένωση του 2017.
Η σημερινή κρίση στον ΣΥΡΙΖΑ είναι όμως πιο περιπλοκή Χάνονται τα πολιτικά διακυβεύματα. Μοιάζει περισσότερο με πολιτισμική σύγκρουση. Μία αντιπαράθεση –που έστω και πολύ καθυστερημένα- εξελίσσεται απέναντι σε ένα είδος λαϊκισμού που έχει στο επίκεντρο την εχθροπάθεια και τον τοξικό λόγο προς τους πολιτικούς αντιπάλους, την ανοχή σε αντι-επιστημονικές θεωρίες συνομωσίας, τον αρχηγισμό που θυμίζει παρωχημένο Μεσσιανισμό, τις αδιαμεσολάβητες σχέσεις με τους ψηφοφόρους χωρίς κομματικούς θεσμούς. Αυτή η σύγκρουση γίνεται πιο κωμικοτραγική όταν το κυρίαρχο πρόσωπο στο τιμόνι του ΣΥΡΙΖΑ είναι κυριολεκτικά σε άλλο μήκος κύματος. Στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού. Περίπου εκτός πραγματικής πολιτικής με μοναδικά εργαλεία την επικοινωνιακή μανιέρα και το προσωπικό life style. Ας συνυπολογίσουμε μάλιστα ότι αυτή η κατάσταση δυσκολεύει την αναζήτηση των αναγκαίων συγκλίσεων των προοδευτικών δυνάμεων για την αντιμετώπιση της ισχυρής κυβερνητικής πλειοψηφίας. Μπλέξαμε όλοι!
Πηγή: www.tanea.gr