Αυτό δεν είναι τραγούδι #1042
Dj της ημέρας, ο Τάκης Φωτιάδης

Στις 9 Σεπτεμβρίου του 1971, δυο βδομάδες μετά τον φόνο του George Jackson, μέλους των Μαύρων Πανθήρων, κατά τη διάρκεια της απόπειράς του να δραπετεύσει από το San Quentin, ξέσπασε εξέγερση στις φυλακές Attica της Νέας Υόρκης. Περίπου 1000 από τους περίπου 2200 κρατουμένους στασίασαν και πήραν ομήρους 42 μέλη του προσωπικού των φυλακών.

Ακολούθησαν τέσσερις ημέρες διαπραγματεύσεων. Οι αρχές της Νέας Υόρκης συμφώνησαν στα περισσότερα αιτήματα των στασιαστών, τα οποία αφορούσαν βελτίωση των συνθηκών διαβίωσης και πολιτικά δικαιώματα· αρνήθηκαν ωστόσο τη χορήγηση αμνηστίας για τυχόν εγκλήματα που τελέστηκαν κατά τη διάρκεια της εξέγερσης. Εν τέλει, ο κυβερνήτης Nelson Rockefeller, που στη διάρκεια των διαπραγματεύσεων αρνήθηκε να επικοινωνήσει απευθείας ο ίδιος με τους κρατούμενους, έδωσε εντολή στην αστυνομία να ανακαταλάβει τη φυλακή διά της βίας. Η επιχείρηση ξεκίνησε με τη ρίψη δακρυγόνων στο προαύλιο και, εν συνεχεία, με πυροβολισμούς επί δύο λεπτά στα τυφλά, μέσα στην ομίχλη των χημικών. Από τις ριπές (χρησιμοποιήθηκαν και πολυβόλα) σκοτώθηκαν όποιοι κρατούμενοι και όμηροι έτυχε να βρεθούν στο πεδίο βολής. Συνολικά, οι νεκροί έφτασαν τους 39. Από τους δέκα νεκρούς ομήρους, οι εννιά πήγαν από σφαίρες της αστυνομίας, παρά τα ρεπορτάζ πολλών εφημερίδων για «κομμένα λαρύγγια». Ακολούθησαν πολλές μέρες αντιποίνων και μαζικού λιντσαρίσματος των κρατουμένων.

Οι New York Times έγραψαν ότι «η εξέγερση τέλειωσε ακριβώς με το λουτρό αίματος που τέσσερις ημέρες εξαντλητικών διαπραγματεύσεων προσπάθησαν να αποτρέψουν.

Η εξέγερση στις φυλακές Attica πέρασε στη λογοτεχνία, στον κινηματογράφο και στη μουσική. Ο John Lennon και ο Paul Simon είναι δύο από τους πολλούς μουσικούς που σε κάποιο τραγούδι τους αναφέρονται στα αιματηρά γεγονότα. Ο Charles Mingus έγραψε το Remember Rockefeller at Attica, το οποίο συμπεριέλαβε στο άλμπουμ Changes One (1975).