Κυριακάτικος πρωινός καφές.

Εφημερίδες, τάμπλετ, πολύ μαυρίλα ρε παιδιά, ο γυναικοκτόνος αποπειράθηκε να αυτοκτονήσει, η υπεύθυνη αστυνόμος έκλαψε, η Ακρίτα θα απαντήσει  στο δικαστήριο, η αντιπολίτευση καταγγέλει κι αλληλοκαταγγέλεται, αναζητείται ένοχος για τα Τέμπη, άντε πάλι υποκλοπές, η κυβέρνηση ανταποδίδει, τις πταίει; Οδεύομεν προς τις ευρωεκλογές με σημαία και πάλι την ψηφοθήρα και ψυχοφθόρα τοξικότητα.

Πιο δίπλα παραμονεύει ο Τραμπ, ο Πούτιν, η Γάζα…

Τουλάχιστον νίκησε ο Παναθηναϊκός τους Γερμανούς στο μπάσκετ αλλά και πάλι αν είσαι Ολυμπιακός δε χαίρεσαι…

Έξω περνάει ένα αυτοκίνητο με ντουντούκα…

«Όλοι στη συγκέντρωση, έξω από ΝΑΤΟ κι Ευρωπαϊκή  Ένωση για μια Ελλάδα σοσιαλιστική και μια κοινωνία εργατών κι αγροτών χωρίς εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο».

Ωραία, κι αλλο παράδεισο μου υπόσχονται, ανησυχώ λίγο, εγώ δεν είμαι ούτε εργάτης ούτε αγρότης, τι θα με κάνουν; Αλλά τι με νοιάζει, είναι κι ο χρόνος αδυσώπητος, μάλλον θα προηγηθεί ο κλασικός παράδεισος, αυτός με τα αγγελάκια. Κάνω κι ένα σταυρό, ποτέ δεν ξέρεις…

Μου έρχεται στο μυαλό μια ταινία που είδα πριν από ένα μηνα.

«Υπέροχες μέρες» του Βιμ Βέντερς. Με πήραν ολίγον με το ζόρι οι σινεφίλ φίλοι, αριστούργημα αυτοί, παραήταν αργή για τα γούστα μου, ήθελα λίγο δράση παραπάνω, μα καλά δεν κατάλαβες τίποτα εσύ, το παίζεις και διανοούμενος, δε λέω, τα πλάνα, οι εικόνες, ο φοβερός ηθοποιός αλλά και πάλι γούστα είναι αυτά, μήπως να πάμε για ένα ποτό, μπα όχι, άντε καληνύχτα, καληνύχτα.

Κι όμως, οι σκηνές της ταινίας επανέρχονται υπόγεια, επίμονα, όλο και πιο έντονα στη σκέψη μου.

Ο σιωπηλός ήρωας αφήνει μια ευκατάστατη ζωή και καθαρίζει τις δημόσιες τουαλέτες του Τόκιο. Με θρησκευτική ευλάβεια και καλλιτεχνική λεπτότητα. Αγαπά τα μικρά γεγονότα της καθημερινότητας. Τις σκιές των δέντρων, την γέννηση ενός μικρού φυτού, το νεύμα ενός παιδιού, το καλωσόρισμα  στο μικρό καθημερινό εστιατόριο.

Και σιγά σιγά, τα μικρά γίνονται μεγαλα και τ’ ασήμαντα σημαντικά.

Έτσι είναι η ζωή, σκέφτομαι. Έχει τους αγώνες και τις αγωνίες της, διαφορετικές για τον καθένα μας, τις χαρές και δράματα, τις μικρές και τις μεγάλες στιγμές της. Και δίπλα στο σκοτάδι υπάρχει ή μάλλον συνυπάρχει το φως. Αρκεί να το αναζητήσεις.

Σιγά τη φιλοσοφία, θα μου πείτε, κι έπρεπε να δεις μια ταινία για να ανακαλύψεις το αυτονόητο;

Κι όμως.

Αυτή είναι η δύναμη της Τέχνης. Με μια σκηνή, ένα πίνακα, ένα ποίημα, μια μελωδία. Να υπενθυμίζει και να αποτυπώνει στο ατομικό ή συλλογικό υποσυνείδητο εικόνες, σκέψεις, ερωτήσεις και, που και που, απαντήσεις γύρω από τα μυστήρια της ύπαρξης.

Στην τελευταία σκηνή ο ήρωας οδηγεί ακούγοντας τις αγαπημένες του μουσικές. Στο πρόσωπο του εναλλάσσεται η χαρά κι η θλίψη, το γέλιο και το κλάμα, η αμφιβολία των επιλογών, η ζωή κι ο θάνατος.

Ο απολογισμός της ζωής όλων μας.

Αφήνω για λίγο τις εφημερίδες με τους πηχυαίους τίτλους στο πλάι.

Ες αύριον τα σπουδαία.

Ανοίγω το παράθυρο και μπαίνει η άνοιξη.

Καλή σας εβδομάδα.