Είναι λυπηρό αλλά αρκετά πιθανό  το σενάριο μετεξέλιξης των τρεχουσών πολιτικών εξελίξεων, ελεγχόμενων η ανεξέλεγκτων, που προοιωνίζονται ως εξής : αφενός, το τέλος  των υπαρχόντων πολιτικών κομμάτων , που χαρακτηρίζονται από την αναχρονιστική  και αποτυχημένη δομή λειτουργίας τους  και αφετέρου, δραματικές ώρες και ημέρες εξαθλίωσης μέσω μιας νέας προσαρμογής σε μια νέα,  πρωτόγνωρη, οικονομική πραγματικότητα.

Εάν η υπόθεση αυτή εστιαστεί  στη θεωρία της δημιουργικής καταστροφής και στην πιθανολογούμενη αναγέννηση του νέου ,ίσως τότε στη καλύτερη περίπτωση δικαιολογείται ένας  μετριοπαθής  βαθμός  αισιοδοξίας  για το μακρινό μέλλον.

Αν αποτιμήσουμε ,από την άλλη, τις βαθμίδες ευθύνης σε μία ιστορική διαδρομή 190 ετών ζωής του νεοελληνικού κράτους με ιδιαίτερη μάλιστα έμφαση στα τελευταία 36 χρόνια , το βάρος πέφτει σε ένα αλλοπρόσαλλο εκλογικό σώμα, με άλλα λόγια σε ένα λαό που εύκολα «παραμυθιάζεται» και ονειροβατεί και με την ίδια αστόχαστη ευκολία  απορρίπτει και φθονερά καταδικάζει, έχοντας ως βάση του σκεπτικού του την πρόσκαιρη παρορμητική του ικανοποίηση ,αδιαφορώντας όμως  προκλητικά για το συλλογικό καλό ή ακόμα το καλό και το όφελος των επόμενων γενεών.

Βαραίνει στο συλλογικό ασυνείδητο του λαού μας η άρνηση να αλλάξει το παραμικρό, υπερθεματίζοντας ταυτόχρονα για αλλαγές που αφορούν μόνο τους άλλους. Επιπλέον,  το βάρος πέφτει επίσης στο δειλό ελληνικό πολιτικό προσωπικό που από το 1981 και μετέπειτα δίχασε βαθιά το λαό με περιττές ιδεολογικού τύπου διαιρέσεις, καλλιέργησε την κομματική εμπάθεια και έσκυψε προσκυνηματικά στα μεγάλα εγχώρια  συμφέροντα που καλλιεργούσαν συντεχνιακής αντίληψης μειοψηφίες και διεφθαρμένες επιχειρηματικές ομάδες, που λειτουργούσαν με υψηλό βαθμό εξάρτησης από τις κρατικές πολιτικές και τις προμήθειες του Δημοσίου.

Το βασικό πρόβλημα της χώρας δεν είναι ούτε οικονομικό, ούτε στενά πολιτικό. Είναι αναμφισβήτητα κοινωνικό , που ενισχύεται λόγω της αδύναμης λειτουργίας των θεσμών και γι αυτό το λόγο είναι και ανυπέρβλητο καθώς η θεσμική προχειρότητα και αταξία έχει εν τω βάθει  εισχωρήσει στο DNA του λαού που από τη μία, δεν σέβεται τους θεσμούς και από την άλλη, οι θεσμοί υπολειτουργούν και εκπροσωπούνται από ανυπόληπτες, μέτριες και  ανέμπνευστες  προσωπικότητες του δημόσιου βίου.

Αν οι προσωπικότητες αυτές διέθεταν ηγετικά, σπινθηροβόλα χαρακτηριστικά γνωρίσματα θα υπήρχε μία πιθανότητα να κινητροδοτήσουν και να συμπαρασύρουν το λαό καθοδηγώντας τον ωφέλιμα και ευεργετικά σε ένα εκτόπισμα προόδου και ευημερίας, σε ένα όραμα που ξεφεύγει από τα καθιερωμένα, μουχλιασμένα πρότυπα σκέψης.

Ως εκ τούτου μια ρεαλιστική αναψηλάφηση του πρόσφατου παρελθόντος μας οδηγεί σε μια  σειρά  γεγονότων ,που είναι πολύ πιθανόν να συμβούν , όπως : Πρώτον, αδυναμία κλεισίματος αξιολόγησης με μια σειρά ανεκπλήρωτων σωρευμένων προαπαιτούμενων που καθιστούν τη δημοσιονομική συμπίεση περισσότερο σκληρή. Σημειωτέον ότι και η καθυστέρηση της αξιολόγησης μέρα με τη μέρα επιβαρύνει την κατάσταση  των κόκκινων δανείων και κάνει δυσκολότερη τη διαχείρισή τους ενώ επιπρόσθετα αναβάλλεται διαρκώς τυχόν εκπλήρωση των φορολογικών υποχρεώσεων των πολιτών προς το κράτος.

Δεύτερον, μη συμμετοχή  στην ποσοτική χαλάρωση της ΕΚΤ που θα επέφερε διευκόλυνση ρευστότητας  στην πραγματική οικονομία και η οποία αναβάλλεται επ αόριστον.

Τρίτον, αδυναμία πληρωμής  ομολόγων που ωριμάζουν τον μήνα Ιούνιο, που θα σημάνει συναγερμό αναξιοπιστίας στις διεθνείς αγορές με το ζήτημα της εμπιστοσύνης  στη χώρα να καθίσταται κυρίαρχο.

Τέταρτον , δυσκολία εξόδου των συστημικών τραπεζών της χώρας στις αγορές εντός του 2017, για άντληση δανειακών κεφαλαίων με ικανοποιητικό επιτόκιο που θα προωθούνταν στην πραγματική οικονομία.

Αυτό το τελευταίο συνιστά  την μεγαλύτερη απειλή καθώς η μη δυνατότητα εξόδου είναι πιθανό να οδηγήσει είτε σε ένα τέταρτο μνημονιακό ιδιαίτερα σκληρό πρόγραμμα δίχως συνοδευτική δανειακή σύμβαση είτε σε έξοδο της χώρας από τη ζώνη του ευρώ.

Εάν τα παραπάνω ισχύσουν η νέα αυτή  οικονομική πραγματικότητα ,θα απαιτεί υψηλού επιπέδου διαχείριση και αναρωτιέμαι , με τα χάλια που έχει το πολιτικό μας σύστημα, ποιος θα είναι ικανός να τη διαχειριστεί με βάση ενα συντεταγμένο και οργανωμένο σχέδιο.

Δεν είμαι υπέρμαχος της επιστροφής στο παρελθόν και της αναζήτησης ευθυνών αλλά θα πρέπει να σημειωθεί ότι είναι βαριά η ευθύνη ,συλλήβδην του πολιτικού συστήματος,  όλων των κομμάτων που κυβερνούσαν  την τελευταία οκταετία και αυτό γιατί αν είχαν ολοκληρώσει τις μεταρρυθμίσεις  νωρίτερα στις αγορές προϊόντων και εργασίας, αν είχαν προχωρήσει στον εξορθολογισμό  της δημόσιας δαπάνης που αφορά τη δημόσια διοίκηση, αν έθεταν φραγμό στην απόδοση των συντάξεων σε σαρανταπεντάρηδες και πενηντάρηδες καθώς και των τεράστιων αποζημιώσεων εφάπαξ που διέλυσαν κυριολεκτικά το ασφαλιστικό σύστημα, αν επέλεγαν ένα μίγμα πολιτικής με έμφαση στις δαπάνες και όχι στα έσοδα από υπερφορολογήση, τότε θα υπήρχε πιθανόν ελπίδα ανάκαμψης.

Αντίθετα επικράτησαν « κούφια » λόγια , ανόητες υποσχέσεις, υπερβολκές προσδοκίες και μεγαλεπήβολα ψέματα.

Ας μην ξεχνάμε ακόμη ότι σήμερα έχουμε πολλές βόμβες ,έτοιμες να εκραγούν. Δύο όμως από αυτές είναι οι πιο επικίνδυνες :  το ασφαλιστικό, που είναι πλέον μη διαχειρίσιμο και έτοιμο να « σκάσει » και το δημόσιο χρέος, που δεν πρόκειται φυσικά ποτέ να « κουρευτεί » και εντός ολίγου θα μας πνίξει καθώς ο παρονομαστής της ανάπτυξης παραμένει στα λόγια δίχως να γίνεται πράξη από καμία κυβέρνηση. Τον βίαιο μεταρρυθμιστικό αυτοματισμό που χρειάζεται η χώρα δεν φαίνεται ικανός κανείς σήμερα να υλοποιήσει.

Και ενώ για όλα αυτά ήρθε η ώρα να κάνουμε ταμείο !!!,οι πολιτικοί μας συνεχίζουν το

« χαβά » τους ,η δε ανυποληψία της  χώρας έχει φτάσει στο ναδίρ.

Δεν έγινε δυστυχώς ποτέ κατανοητή η ανάγκη της Εθνικής συνεννόησης από όλα τα κόμματα και αυτό γιατί όλοι έβαλαν μπροστά τις προσωπικές και κομματικές τους φιλοδοξίες και όχι το συμφέρον της χώρας. Ήθελαν μόνο να γίνουν Πρωθυπουργοί -Υπουργοί -Βουλευτές  σε μια χώρα ερείπιο-άδειο πουκάμισο , σε μια χώρα  ηττημένη.

Η προσωπική φιλοδοξία κυριάρχησε και δεν άφησε περιθώρια σκεπτικισμού , περισυλλογής  και  συλλογικής  δράσης για το κοινό καλό.

Αν , κάτι που φαίνεται πλέον πολύ πιθανό , οι προηγούμενες προβλέψεις επαληθευτούν , αυτό θα σημαίνει μια νέα και πολύ πιο σκληρή πραγματικότητα που η διαχείρισή της όμως θα απαιτεί και αυτή Οργάνωση , Σχέδιο, Σοβαρότητα και Ικανούς ανθρώπους .Διαφορετικά το σκότος θα απλωθεί παντού  και θα αγγίξει όλες τις πτυχές μιας ζωής που η καθημερινή της βίωση θα είναι όχι μόνο ανυπόφορη αλλά θα βρίσκεται  και κάτω από τη δαμόκλειο σπάθη γεωπολιτικών απειλών για την εθνική μας ακεραιότητα. !!!