Μερικές φορές αναρωτιέμαι, εάν τελικά είναι τόσο δύσκολο, να καταλάβουμε και να πούμε, με κάθε ειλικρίνεια την αλήθεια ή, εξακολουθούμε, ακόμη και σε αυτές τις συνθήκες, της απόλυτης απογοήτευσης και αφανισμού της δημοκρατικής σκέψης, ηθελημένα, να πιστεύουμε οτι μπορούμε να κυκλοφορούμε, δίπλα σε ξεβράκωτους βασιλείς.
Γνωρίζουμε όλοι, πάρα πολύ καλά, ότι η υποστολή σημαίας του ΠΟΤΑΜΙΟΥ, αποτελεί ήττα και όλα τα άλλα τα θεωρώ προφάσεις εν αμαρτίαις. Ήττα βαριά, της αντίληψης, που ήθελε κάποια φωνή αντίρρησης, στο πελατειακό κράτος και την κομματοκρατία.
Με αυτόν τον λόγο εξάλλου προσπάθησε να διαμορφώσει ρεύμα, στην πολιτική ζωή, του τόπου ο Σταύρος Θεοδωράκης. Και ξαφνικά , χωρίς κανένας να μπορεί να καταλάβει τους βαθύτερους λόγους της κίνησης του, ορμάει ακάθεκτος και συμφύεται, όχι απλώς με αυτό που ξόρκιζε αλλά με εκπροσώπους της αφρόκρεμας αυτού του φυράματος.
Επίσης είμαι απολύτως βέβαιος πως ο Θεοδωράκης, σε αυτή την καινούρια συνθήκη δεν μπορεί να αποστεί από τις απόψεις εύκολα, άρα, θα κινηθεί μαζί, κι επειδή αυτό είναι δύσκολο, παράλληλα με τον Καμίνη.
Ούτε τρίτος, δε θέλω να γίνω μάντης κακών και Κασσάνδρα, δεν πρόκειται να βγει σ΄αυτή την πελώρια φενάκη, η οποία βασίζεται σε δύο απολύτως λανθασμένες εκτιμήσεις και κυρίως, ανόητες φιλοδοξίες.
Η εκτίμηση, η απολύτως λανθασμένη, κατά την γνώμη μου, είναι το ότι μπορούν, έστω και τώρα, να πάρουν από τους κληρονόμους, το απονεκρωμένο κέλυφος, που λέγεται πασοκάρα.
Και βαυκαλίζονται και διάφοροι, φίλοι μου αγαπημένοι, ότι, θα φτιάξουν λέει την μεγάλη παράταξη, εάν βρεθούν μαζί δηλαδή, όλοι αυτοί που το μόνο σίγουρο είναι ότι, δεν συμφωνούν σε πολύ βασικά θέματα αρχών
Δεν θέλω να υποτιμήσω καμιά από τις υποψηφιότητες, κυρίως φυσικά αυτή του Καμινη και την πρωτοείσακτη του Θεοδωράκη.
Η ερώτηση είναι σαφής, προς όλους και αμείλικτη, «χωρίς τον Βενιζέλο, για πού βάζει ρότα, να πάει το καραβάκι;».Και η άθλια ολοφάνερη πια, τακτική της απομόνωσης, ίσως για να αποδείξουμε, για άλλη μια φορά, πόσο ανίκανοι είμαστε, όταν πρόκειται για πολιτική πράξη και όχι για επί του χάρτου σχεδιασμό (μ’ ακούτε, πιστεύω, οι πενήντα τόσοι) είναι ότι χειρότερο, θα μπορούσε να συμβεί στη σημερινή συγκυρία και με στόχο φυσικά τον Βενιζέλο. Αυτό το παιχνιδάκι όλοι εναντίον ενός το έπαιξε και με παλληκαριά στήθηκε στο απόσπασμα και τον κατακρεουργήσανε, οι πασοκάρες των μηχανισμών, που καραδοκούν σήμερα, να πράξουν τα ίδια και με τους υπόλοιπους…
Δεν διεκδικώ το αλάθητο, αλλά από την εμπειρία μου, τη γνώση των ανθρώπων και των μηχανισμών και την άθλια διακυβέρνηση που μας ξεπατώνει σήμερα κι επειδή τα έζησα και από μέσα και απόξω και φυσικά δεν διεκδίκησα ποτέ τίποτε, μπορώ να μιλάω ανοικτά, διαβάζοντας τις πίσω γραμμές.
Οι μπροστά, πιστέψτε με, λένε πάντοτε ψέματα.