Στη μνήμη του Αντώνη Χελιδώνη, του σπουδαιότερου Κρητικού της γενιάς του,
Ένδειξη τιμής στο σπουδαίο Δημοκράτη Παύλο Βοσκόπουλο Φιλίποφ,
Χαιρετισμός στον Πάνο Δημητρά και στη Ναυσικά Παπανικολάου
Έστω και καθυστερημένα, οφείλω πριν απ’ όλα να εκφράσω την ντροπή μου ως δάσκαλος και Έλληνας πολίτης:
Για τους/τις αδαείς διευθυντές/τριες των σχολείων όλων των βαθμίδων της εκπαίδευσής μας παντού σ τη χώρα, που περιμένουν την, καθυστερημένη, εγκύ κλιο του Υπουργείου για να επιτρέψουν (!) δυο λόγια για το Ολοκαύτωμα επ’ ευκαιρία της ΕΘΝΙΚΗΣ ΕΠΕΤΕΙΟΥ, όπως είναι εδώ και πάνω από δεκαπενταετία η 27η Ιανουαρίου
Για τον ανερμάτιστο ημιμαθή Υπουργό Παιδείας, που στο έγγραφό του προς τα σχολεία συντάσσεται με τους αρνητές του Ολοκαυτώματος, όταν κάνει λόγο για 60.000 νεκρούς (!) στην Ελλάδα (με ή χωρίς τα Δωδεκάνησα τα σχολικά βιβλία καταμετρούν «τουλάχιστον 70.000», αλλού «78.000») και συνεχίζει αναφερόμενος σε «εκτοπισμούς » από το Διδυμότειχο (ποιος, σίγουρα όχι αυτός,κόπτεται για τη μνήμη των 193 ή 194 Εβραίων Ορεστιαδιτών) έως την Κρήτη (αν πιστέψουμε τον κο Υπουργό οι, «εκτοπισμένοι», Έλληνες Εβραίοι και οι απόγονοί τους ζουν και ευημερούν σήμερα στη Μαδαγασκάρη ή την Πολωνία!!!), με άλλα λόγια χρησιμοποιώντας την παραπάνω ναζιστική φρασεολογία εμπαίζει τους επιζήσαντες και λοιδορεί την ιερή μνήμη των χαμένων στους Αγίους Τόπους της Ευρώπης: στα ναζιστικά στρατόπεδα και τους τόπους εξόντωσης –για τους Ρομά, τους Σιντί και τους ομοφυλόφιλους ούτε λέξη δεν αφιερώνεται από το σταυροφόρο μας υπουργό της ελευθερίας
Για τους συνδικαλιστές της εκπαίδευσης, που απαντούν σε όσους/ες αντιδρούν στην αφασία και τον υφέρποντα αντισημιτισμό ότι «υπάρχουν πολλά ολοκαυτώματα»
Για την αφεντιά μου, που υπηρετεί στα σχολεία φωτοσβέστες της νέας γενιάς
Για τη χώρα μου και το ελληνικό έθνος, στους κόλπους των οποίων ανενόχλητοι ζουν, κινούνται, προβοκάρουν (έχουν δηλαδή δικαιωθεί) εκείνοι οι Έλληνες, οι οποίοι το 1995, αφού ύψωσαν στην κατειλημμένη Σρεμπρένιτσα τις σημαίες της Ελλάδας, του ελληνορθόδοξου Πατριαρχείου Κωνσταντινούπολης και εκείνη τη γαλάζια με τον ήλιο της Βεργίνας στη μέση, συμμετείχαν πρωταγωνιστικά σφάζοντας και ταπεινώνοντας αθώους (αμειβόμενοι με 4[;] μάρκα το «κεφάλι») στο μεγαλύτερο έγκλημα που γνώρισε η μεταπολεμική Ευρώπη.
Συνεχίζω κι ας μοιάζει πασιφανώς πολυτέλεια.
Πότε θα μιλήσουμε για εκείνους/ες που δεκαετίες περίμεναν και περιμένουν χωρίς πατρίδα, αφού εγκατέλειψαν εξαναγκαζόμενοι/ες την πατρίδα τους, αυτήν την ίδια που είναι και δική μας; Πότε θα επιστρέψουν οι απόγονοι των ηρώων και ηρωίδων του Ίλιντεν και του αντιναζιστικού αγώνα; Πότε θα πλουτίσουμε τη χώρα μας με την ελεύθερη (δηλαδή την αναγωρισμένη ως υπαρκτή και ισότιμη με τις άλλες) λαλιά της «κομμένης» γλώσσας (κοπιάρω το Μάρκο Μέσκο), στην οποία συντάχθηκε ο θησαυρός της πρώιμης σλαβόφωνης ορθοδοξίας; Πότε η υποχρέωση, που δεχθήκαμε ενώπιον της Κοινωνίας των Εθνών μετά τον Α’ παγκόσμιο, θα τηρηθεί από τη, σαφώς δημοκρατικότερη σήμερα σε σύγκριση με 9 δεκαετίες πριν, Ελλάδα; Γιατί σε ό,τι αφορά τα Γκρεκάνο το Ευρωπαϊκό Γραφείο τών Λιγότερο Ομιλούμενων Γλωσσών θα αξίζει την υποστήριξή μας, όμως σε ό,τι αφορά στη Μακεδονική ο ίδιος θεσμός θα συγκεντρώνει αν όχι τη μήνη οπωσδήποτε την απαξίωση της επίσημης Ελλάδας;
Ως πότε θα συναινούμε στη Γενοκτονία των Αρμενίων και στις διώξεις των Ελλήνων της Οθωμανικής αυτοκρατορίας αποδεχόμενοι/ες ευθύνη στους/στις μη νομιμόφρονες με την κυρίαρχη εθνότητα αθώους/ες, δηλαδή συμμεριζόμενοι ό,τι ακριβώς προπαγάνδιζαν οι θύτες για τα αίσχη τους της δεύτερης δεκαετίας του 20ού αιώνα; Ως πότε θα σιωπούμε ή θα δικαιολογούμε την Παραμυθιά, τη Θεσπρωτία; Ως πότε θα υπάρχουν ανά τον κόσμο άνθρωποι, πρόσωπα που χαμογελούν και κλαίνε σαν κι εμάς (Τούρκοι, Οθωμανοί, εθνικά Μακεδόνες, Αλβανοί, Βλάχοι με συνείδηση συλλογικής ταυτότητας διαφορετική από τους εντασσόμενους στις εθνικές πλειονότητες των βαλκανικών εθνών κρατών), και δεν αποκαθιστούμε στην πατρίδα μας αποδίδοντάς τους την ελληνική ιθαγένεια;
Αν όντως πιστεύουμε στην αξία της Δημοκρατίας, αν τη Δημοκρατία τη μετράμε με το σεβασμό όλων (ημών και των άλλων) έχουμε πολλά να κάνουμε, προτεραιότητες να αναπροσδιορίσουμε, γλώσσες να λύσουμε, πολλούς καθρέπτες πολλές φορές και πολλαπλά να κοιτάξουμε.