Λίγους μήνες μετά, χωρίς να έχουν μηδενισθεί οι κίνδυνοι στο χώρο της Δύσης, ζούμε κάτι πραγματικά πρωτόγνωρο.
Στην Κίνα η πολιτική του μηδενικού COVID οδήγησε σε μαζικές αντιδράσεις και κινητοποιήσεις με στόχο όχι μόνο τον Σι Τζι Πινγκ, ο οποίος προ μηνός εξελέγη για τρίτη θητεία αλλάζοντας τις μεταμαοϊκές ρυθμίσεις αλλά και το ίδιο το Κ.Κ.Κ..
Στο Ιράν ο "θάνατος" της 22χρονης Μάχσα Αμινί, για μια τούφα των μαλλιών της που εξείχε από τη μαντίλα, πυροδότησε μια πολύμηνη εξέγερση γυναικών και νεολαίας που γρήγορα υπερέβη τη διεκδίκηση δικαιωμάτων για τις γυναίκες και έλαβε αντικαθεστωτικό χαρακτήρα. Και η εξέγερση δε λέει να σταματήσει παρά τη βίαιη και πολύνεκρη αντίδραση του θεοκρατικού καθεστώτος.
Αν συνυπολογίσουμε και τις συνεχιζόμενες ανθρώπινες και εδαφικές απώλειες της Ρωσίας στον βάρβαρο και εγκληματικό πόλεμο κατά της Ουκρανίας, το συμπέρασμα είναι προφανές.
Κάτι δεν πάει καλά, λοιπόν, με τα απολυταρχικά καθεστώτα, παρά την προπαγάνδα των ιδίων, των συμμάχων τους και λογής λογής πρόθυμων ηλιθίων πως τάχα είναι το μέλλον της ανθρωπότητας λόγω της αποτελεσματικής διακυβέρνησης που τα χαρακτηρίζει.
Δε σημαίνει αυτό πως όλα τα προηγούμενα θα έχουν αίσιο τέλος. Είναι πολύ δύσκολο άλλωστε. Όμως τα ρήγματα στην εικόνα που προσπαθούσαν να φιλοτεχνήσουν είναι παραπάνω από προφανή.