Τα μαθήματα του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης από τηλεοράσεως συνεχίζονται .Μετά τα κλασματικά μαθηματικά του έχουμε και μετάφραση της πάλαι ποτέ εξωτερικής «good diplomacy” σε εσωτερική latin συσκευασία με το πέταγμα του moratorium. Ο πολιτικός που η νεολαία του κόμματός του ήθελε να παίζει πρωταγωνιστικό ρόλο στις δεκάδες καθημερινές διαδηλώσεις και πορείες που αύξαναν το ρίσκο (όπως παραδέχτηκε) των θανάτων από κορωνοϊό επανέρχεται μπροστά στο ύψος του εφιαλτικού αριθμού των κρουσμάτων στην χρησιμότητα του Παπανδρεϊκού moratorium που το προσφέρει τώρα με νέο άθλιο αντιστάθμισμα (quid pro quo) την αδρανοποίηση της «ενοχλητικής» κυβερνητικής δραστηριότητας . Να σε κάψω Γιάννη να σ? αλείψω μέλι.
Τώρα που ο «ρους των γεγονότων» αλλάζει πρόσημο, ψελλίζει ότι οι εν επαναστατική μαθητεία ημιπιτσιρικάδες βρισκόταν απλώς ως συμμετέχοντες παρατηρητές ενός στρεβλού ριζοσπαστισμού, για να προβληματίζονται από τη… σωστή μεριά των μολότωφ, φαντάζομαι!
Είναι κρίμα ότι μπροστά στην μειωμένης πια απήχησης μουσική του ακορντεόν (που χωρίς αυτό κάποιοι παραβλέπουν ότι τα πράγματα θα ήταν πολύ χειρότερα) ο κ.Τσίπρας συνεχίζει το ίδιο βιολί της υπονόμευσης κάθε μέτρου και ηθικής προσταγής(ατομική ευθύνη) που θα απομείωνε το ζην επικινδύνως με την πανδημία, κάθε πρωτοβουλίας που θα συντελούσε στην επίτευξη κοινωνικής ομοψυχίας απέναντι σε ένα διαρκώς μεταλλασσόμενο εχθρό που απειλεί διαρκώς την υγεία της κοινωνίας και της οικονομίας.
Αντί να μεταλλαχθεί ο κ.Τσίπρας σε ενεργό υποστηρικτή η προαγωγό κάθε μέτρου πρόληψης μεταλλάχτηκε, περιμένοντας στη γωνία, σε μίζερο τιμητή κάθε μερικής επιτυχίας στον αγώνα κατά της πανδημίας, και χαιρέκακο κήνσορα κάθε πραγματικής ή κατασκευασμένης παλινδρόμησης και αντιφατικής συμπεριφοράς πολιτικών και πολιτών καθώς και σε ενισχυτή ρηγμάτων μεταξύ των διαφόρων επιστημόνων και των μιντιακών γνωμοηγητόρων. Τι να πρωτοθυμηθεί κανείς; τα σποτ του Νοεμβρίου και Δεκεμβρίου, και τη διαρκή απαξιωτική και ειρωνευτική στάση απέναντι στα μέτρα του απαγορευτικού, μια στο καρφί και μία στο πέταλο ώστε σε κάθε έκβαση να διασφαλίζεται το μονά ζυγά δικά μας. « Όταν ήταν να ανοίξουν τα σχολεία ζητούσε να κλείσουν, όταν έκλειναν να ανοίξουν»
Το ύψος των περιστάσεων και κυρίως ότι ο κίνδυνος είναι άλλου είδους δηλ. προέρχεται από βιολογικό παράγοντα απαιτούσε ένα αρχηγό αξιωματικής αντιπολίτευσης που δεν θα έκανε το παν για να αποτύχει ή απαξιωθεί η σειρά μέτρων που αναγκαστικά ανήκουν στην οπτική του βλέποντας και κάνοντας επειδή παγκόσμια η ενδεδειγμένη στρατηγική έναντι της πανδημίας είναι : Σχεδιάζοντας και κάνοντας: Το βλέποντας και κάνοντας. Είναι αστείο να συνεχίζει να μιλάει χωρίς αιδώ για έλλειψη σχεδιασμού αυτός που οδήγησε το 2015 τη χώρα στα βράχια από ανεπάρκεια πρόβλεψης και συγκροτημένου plan B, αυτός που ρώταγε πότε πετάν τα αεροπλάνα στο Ματοκαύτωμα και τα σχέδιά του βασίζονταν στην εκτίμηση ότι δεν υπάρχει ούτε μια στο εκατομμύριο πιθανότητα να μην υποχωρήσει η κυρία Μέρκελ, και πιο πρόσφατα ότι δεν πρόκειται να υπάρξουν εμβόλια το Δεκέμβρη. Ποιος να τον εμπιστευθεί το risk assessment (την εκτίμησή κινδύνου) του πάλι εκτός από τους γεφυροποιούς που υποκύπτουν στην θωπεία των παραμυθιών και της προπαγάνδας των ιδεοληψιών και φαντασιοκοπημάτων της εξουσιομανίας του.
Ένας ιός είναι ο εχθρός όχι η αντίπαλη κυβέρνηση. Το πρόβλημα της πανδημίας στις κοινωνίες του ρίσκου είναι άλλης τάξεως, παρ΄ολο που έχει ταξικού χαρακτήρα επιπτώσεις απαιτεί μεταταξική ανάλυση, διεπιστημονική προσέγγιση και διαταξική εθνική και υπερεθνική προσπάθεια και συνεργασία στην αντιπετώπισή του. Δεν βρισκόμαστε πια στις δεκαετίες κυριαρχίας του φαντασιακού των απελευθερωτικών –ανταρτικών κινημάτων. Τα πρωτεία βρίσκονται στη γραμματική όχι στις εκδρομές στον Γράμμο.
Ο ανεπαρκής γιατί τη θέση του αρχηγού της θεσμικής αντιπολίτευσης κ. Τσίπρας δεν εστίασε ποτέ στην ανάγκη να δοθεί στην πρόληψη η προτεραιότητα και όχι στην θεραπεία και περίθαλψη για την αντιμετώπιση ενός προβλήματος τέτοιας πολυπλοκότητας όπως είναι το πρόβλημα αυτής της πανδημίας. Εμφανίζεται πάντα εγκλωβισμένος στον αντιπολιτευτικό οικονομίστικο δημαγωγικό λαϊκισμό που δίνει προτεραιότητα στις ανάγκες της περίθαλψης (απαιτώντας τώρα που είναι αντιπολίτευση ολοένα και περισσότερους : γιατρούς, νοσηλευτικό προσωπικό, ΤΕΠ, κλινικές COVID, MΕΘ κλπ) .Πλειοδοτεί για τεστ χωρίς να αντιλαμβάνεται ότι αυτά είναι μόνο μια αρκετά χρήσιμη μεν αλλά προσωρινή διάσταση της πρόληψης και όχι η πλέον σημαντική αν δεν συνδυάζεται με το γύρισμα του ατομικού και συλλογικού μας θερμοστάτη του ρίσκου στο πιο ασφαλές ενώ την ίδια στιγμή χαρακτηρίζει ανοησία το πιστοποιητικό εμβολιασμού
Κανένας δεν θέλει φυσικά να υποβαθμίζεται ή να μην εξελίσσεται προς το καλύτερο το σύστημα υγειονομικής περίθαλψης, να μη βελτιώνεται η λειτουργικότητα σε καθημερινή βάση του συστήματος υγείας ή να μη ενισχύεται η «θωράκισή του, κατά το λεξικό της αριστεράς» αλλά η εμπειρία από την αρχή της πανδημίας δείχνει δυστυχώς με καθυστέρηση, σε ολοένα περισσότερους, ξεκάθαρα, ότι η οποιαδήποτε ατομική τοπική ή εθνική επιτυχία εξαρτάται πρωτίστως από την συναίνεση της συντριπτικής πλειοψηφίας του κόσμου στην εφαρμογή των μέτρων κοινωνικής αποστασιοποίησης με άλλα λόγια η πολυπλοκότητα του προβλήματος της πανδημίας οφείλεται στην πολυπλοκότητα των συμπεριφορών μας-ατομικών κι συλλογικών- απέναντι στον κίνδυνο μετάδοσης των μολύνσεων και βαθύτερα στο (βλ.άρθρο μου της Μ 3/8/20 « Το χάσμα των αντιλήψεων ρίσκου είναι η αιτία της αναζωπύρωσης, έπεται η χαλάρωση" http://metarithmisi.gr/article-details.asp?id=38431 ) όπου γινόταν έκκληση προς τον κ.Τσιόδρα να αγκαλιάσει. και τις επιστημονικές απόψεις κι άλλων ειδικοτήτων κοινωνιοψυχολογίας (sociology of risk, risk communication, risk analysis, risk assessment etc, ) που έχουν αντικείμενα σχετιζόμενα με τη διαχείριση κρίσεων και ρίσκου εστιάζοντας στο πρόβλημα των ατομικών ή συλλογικών αντιλήψεων , αισθημάτων και συμπεριφορών έναντι κινδύνων.
Για τούτο κρίνονταν ως άκρως επείγουσες και απαραίτητες ελληνικές έρευνες και δημοσκοπήσεις (Covid -19 risk perceptions) ,και πρωτοβουλίες στα ΜΜΕ στα κοινωνικά δίκτυα,focus groups, ΜΚΟ και στους διαμορφωτές της κοινής γνώμης , νεολαιών, του life style που θα μελετoύσαν και θα λάμβαναν υπόψη τους τον αναδυθέντα κίνδυνο από τις διαφορές αντιλήψεων μεταξύ των κοινωνικών ομάδων ώστε να βελτιωθούν οι τρόποι επικοινώνησης του κινδύνου και αλλαγής συμπεριφορών προς την κατεύθυνση της προστασίας της κοινωνίας στο σύνολό της και την άμβλυνση της πιθανής σύντηξης των δύο κρίσεων, αν δεν…: Υγειονομικής και Οικονομικής.
Πρέπει να τονισθεί ότι μια εποικοδομητική αντιπολίτευση που δεν θα κολύμπαγε μέσα στην αρνητικότητα της μπαγιάτικης διαλεκτικής της πιθανόν να είχε εντοπίσει πολύ νωρίτερα το έλλειμμα διεπιστημονικότητας και την ανάγκη εκτός του «λοιμοξιωλογικού – επιδημιολογικού» υποδείγματος και ενός κοινωνιολογικού υποδείγματος( αυτό της «κοινωνίας της διακινδύνευσης») που θα τόνιζε τη σχέση μεταξύ της αντίληψης /αισθήματος του κινδύνου και της ανάληψης ρίσκου και την αναγκαιότητα διεξαγωγής στοχευμένων εκστρατειών επικοινώνησης του ρίσκου μεταξύ κοινωνικών ομάδων και γενεών (στα 45 έφθασε ή μέση ηλικία κρουσμάτων) που ήδη εκδήλωναν(από το καλοκαίρι) , αψηφισιά, υποτίμηση, συνομωσιολογικές θεωρήσεις και επαναστατική προδιάθεση με ξένα κόλλυβα έναντι της πανδημίας και των μέτρων περιορισμού της.
Μ΄ αυτό τον τρόπο ίσως είχε ανιχνευθεί εγκαίρως ανάμεσα σ΄ άλλα(π.χ η εμπειρική απόγνωση ότι η κατάσταση μπορεί να αλλάξει) και η πολλαχώς και απ΄ολους πιασάρικη εκδοχή, η λεγόμενη κόπωση (pandemic fatigue, Caution fatigue, or COVID-related fatigue, χρόνιο στρες και άγχος αλληλένδετα) και αναγνωρισθεί όπως λέει ο ΠΟΥ ότι αποτελεί σοβαρή απειλή για τις προσπάθειες ελέγχου της εξάπλωσης του ιού και που εκδηλώνεται με την απροθυμία να ακολουθήσει κανείς κατευθυντήριες γραμμές και συστάσεις, είτε κοινωνικές αποστάσεις με φίλους, μειωμένη χρήση μάσκας ή προσπάθειας να παραμείνει ενήμερος για την πανδημία και, τέλος, με αντιλήψεις που θεωρούν τον Covid-19, ιό χαμηλότερου κινδύνου από ό,τι είναι πραγματικά. Με άλλα λόγια ενώ ο ιός, δυστυχώς για μας, δεν φαίνεται να κουράζεται καθόλου και τραβάει στην ανηφόρα εκμεταλλευόμενος κάθε αδυναμία του ξενιστή του, εμείς θα χτενιζόμαστε. Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι η κρίση μας ήταν πάντα αισθητική κρίση και κρίση αισθητικής.