Η σκοποβολή είναι άθλημα. Να πυροβολείς στο σκοτάδι είναι απελπισία.

Κι όμως πέφτουν απανωτοί πυροβολισμοί μέσα στο χώρο της (κάποτε) μεγάλης Προοδευτικής Παράταξης. Το σκοτάδι (των στόχων, των διαδικασιών, των σχεδίων) αντί να λειτουργεί αποτρεπτικά παρακινεί σε νέους πυροβολισμούς από και προς διάφορες κατευθύνσεις.

Σε κάθε νέα εκπυρσοκρότηση, η στιγμιαία λάμψη και ο ισχυρός θόρυβος παρηγορούν όσους έχουν προαποφασίσει να ονομάσουν το σκοτάδι ως μία άλλη μορφή φωτεινής ακτινοβολίας. Όπως γίνεται εύκολα κατανοητό, το να είναι εύστοχοι οι πυροβολισμοί είναι θέμα απλής τύχης. Οι συντριπτικά περισσότερες πιθανότητες είναι να αστοχούν – και να έχουν ανυποψίαστα θύματα…

Η απόπειρα να ενωθεί η Παράταξη μέσω της θεσμικής αναγνώρισης του κατακερματισμού της (αυτό σημαίνει ομοσπονδιακό κόμμα) είναι ο πρώτος πυροβολισμός στο σκοτάδι.

Η ανακολουθία να εκλέγεται πρώτα ο «αρχηγός» και κατόπιν να διευκρινίζεται το προγραμματικό πλαίσιο και η μορφή του φορέα είναι ο δεύτερος.

Η (λόγω των παραπάνω) συνακόλουθη αδυναμία να προταθεί ένα σχέδιο σοβαρών μεταρρυθμίσεων και η έφεση για αναπαλαίωση «λύσεων» του ’80 είναι ένας τρίτος πυροβολισμός που βρίσκει στόχο αλλά λαθεμένο : σβήνει και τις ελάχιστες πηγές αμυδρού φωτός που έχουν απομείνει.

Ακολούθησαν και θα ακολουθήσουν κι άλλοι, κυρίως από πρόσωπα που έχουν (ή νομίζουν πως έχουν) δύναμη πυρός. Το επιχείρημα για κάθε νέο πυροβολισμό είναι πως ο εκλεγμένος «αρχηγός» θα κάνει τα κόμματα – συνιστώσες να ατροφήσουν, να σταματήσουν δηλαδή να πυροβολούν κατά βούληση. Επιθυμητό αλλά όχι πιθανό, όταν τους έχεις δώσει όπλο και άδεια να πυροβολούν…

Όμως η ουσία δεν αλλάζει: το σκοτάδι υπάρχει ακόμα και ο χώρος είναι μικρός. Οι λύσεις για φως, περισσότερο φως και άνοιγμα του χώρου δεν προϋποθέτουν τόσο πολιτική ευφυΐα όσο κουράγιο και τόλμη.