» Οι εκλογές αυτές θα είναι αδιέξοδες. Με την έννοια ότι το αποτέλεσμά τους θα οδηγήσει σε χειρότερη διακυβέρνηση από αυτή που είχαμε. Και πιθανώς θα κινδυνεύσει και η ίδια η στρατηγική θέση της χώρας. Ακόμα κι αν στο Σύριζα επικρατήσει μια κάποια λογική κατεύθυνση«… Από σχετικό προεκλογικό σημείωμα μου στην Μεταρρύθμιση (01/01/15).
Τώρα σχεδόν τρις μήνες μετά οι αυταπάτες όλων μας τελειώνουν. Είναι φυσικό να ακολουθεί μια νέα κυβέρνηση περίοδος αυταπατών. Η πιο μεγάλη και η πιο συνήθης αυταπάτη είναι η προσδοκία περί τον αρχηγό, ότι στο τέλος θα θέσει πάνω από όλα το εθνικό συμφέρον. Το δυστύχημα είναι πως ο κ.Τσίπρας θεωρεί εθνικό συμφέρον μια Ελλάδα, κακέκτυπο προηγούμενων δεκαετιών. Κάθε μέρα έχουμε και μια παρέμβαση που μας φέρνει στο προσκήνιο αυτή την εφιαλτική Ελλάδα. Μια Ελλάδα στα όρια της διάλυσης ακυβέρνητη με όψεις ολοκληρωτισμού (και των δύο χρωμάτων) πρωτόγνωρες. Από τον Καμένο ως την Κωνσταντοπούλου και πολλούς ενδιάμεσους. Και ο πρωθυπουργός προεδρεύει…
Ας το ξαναφωνάξουμε άλλη μια φορά. Η αντί-ευρωπαϊκή Ελλάδα δεν είναι μόνο μια φτωχή οικονομικά χώρα. Είναι μια χώρα μη βιώσιμη με σχεδόν ολοκληρωτικές δομές. Προς τα εκεί βαδίζουμε ολοταχώς. Οι εξελίξεις θα είναι δύσκολες, απρόβλεπτες και γρήγορες είτε υπάρξει ένα (πιθανώς κακέκτυπο) πλαίσιο συμφωνίας είτε όχι. Η κυβέρνηση Σύριζα απλά δεν θα μπορεί να το εφαρμόσει. Αδυνατεί (δεν ξέρει και δεν θέλει να μάθει) να κυβερνήσει με όρους και κανόνες μιας σύγχρονης ευρωπαϊκής χώρας. Όταν μάλιστα οι συνθήκες μέρα τη μέρα, μετά και την μεταναστευτική επιδείνωση, καθίστανται εκρηκτικές.
Είναι φυσικό επίσης να υπάρχει μια αφλογιστία στην αντιπολίτευση όταν μάλιστα της χρεώνονται οι μεγαλύτερες ευθύνες για το ότι φτάσαμε ως εδώ. Μια αντιπολίτευση που διαχειρίστηκε την κρίση με όρους παράδοσης στην αντιμνημονιακή ατζέντα του Σύριζα. («έσκιζαν» τα μνημόνια ως την τελευταία ημέρα των εκλογών).
Όμως ο πολιτικός χρόνος είναι πυκνός και χρειαζόμαστε επειγόντως αντιπολίτευση η οποία να καταστεί γρήγορα αξιόπιστη εναλλακτική κυβερνητική λύση, έστω ανάγκης.
Στο χώρο της δημοκρατικής αντιπολίτευσης βαδίζει το δρόμο του το Ποτάμι μια νέα πολιτική δύναμη που προσπαθεί να ανταποκριθεί στις προσδοκίες για μια γενικότερη αναμόρφωση του πολιτικού μας συστήματος. Στο Ποτάμι εναπόκειται περισσότερο να πάρει πρωτοβουλίες που θα δώσουν ελπίδα στους πολίτες ότι υπάρχει αντιπολίτευση με προοπτική. Το Ποτάμι, παρά τις καλές προσπάθειες του, δεν καλύπτει το σύνολο του πολιτικού φάσματος. Υπάρχουν και οι άλλες «παραδοσιακές» πολιτικές δυνάμεις που οφείλουν τάχιστα να ανασυγκροτηθούν αφήνοντας πίσω ένα κακό παρελθόν[i].
Υπάρχει το ΠΑΣΟΚ, όπως έφτασε ως εδώ, του οποίου ο πρόεδρος έδωσε ανακοίνωσε την αποχώρησή του από την προεδρία του κόμματος. Ήδη ο ίδιος απελευθερωμένος προσφέρει τις υπηρεσίες του στον κοινοβουλευτικό λόγο υπερασπιζόμενος τις αξίες της αντιπροσωπευτικής Δημοκρατίας και του ευρωπαϊκού οικοδομήματος. Πρέπει κατά την γνώμη μου να ολοκληρωθεί αυτή η (εκ των πραγμάτων αυτοκριτική) διαδικασία και να προκύψει η όποια νέα, σίγουρα δύσκολη, πραγματικότητα στο χώρο αυτό.
Το παράδειγμα του Ε. Βενιζέλου πρέπει, ήδη έχει αργήσει, να το ακολουθήσει ο Α. Σαμαράς, αφήνοντας την ηγεσία της Νέας Δημοκρατίας στα νεότερα και απαλλαγμένα από ευθύνες της προηγούμενης πολιτείας του στελέχη . Τα λέμε αυτά γιατί ακούγεται ότι ο Α. Σαμαράς σκοπεύει να πάρει πρωτοβουλία για συνεργασία των τριών κύριων φορέων της Δημοκρατικής αντιπολίτευσης. Καμία τέτοια πρωτοβουλία δεν θα έχει αξιοπιστία αν δεν ολοκληρώσουν τάχιστα τις αυτοκριτικές διαδικασίες αλλαγών τα δύο αυτά κόμματα.
Επιμένοντας στην πυκνότητα του επερχόμενου πολιτικού χρόνου υπάρχει το κοινό έδαφος στο οποίο θα μπορούσε να υπάρξει μια πρώτη συνεργασία. Και η πλατφόρμα μιας τέτοιας συνεργασίας είναι έτοιμη και εκκρεμεί τουλάχιστον από το 2009. Είναι η παρουσίαση στους πολίτες και κατάθεση στη βουλή μιας κοινής πρότασης νόμου για την αναμόρφωση του πολυπρόσωπου, ακριβού και τουλάχιστον αναποτελεσματικού πολιτικού συστήματος. Την οποία πολλοί θεωρούσαμε προαπαιτούμενο για την επανάκτηση της αξιοπιστίας του απέναντι στους πολίτες ώστε να καταστεί αποτελεσματική η διαχείριση της κρίσης, Βέβαια τα κόμματα- συμπεριλαμβανομένου του Σύριζα (γέμισε και πάλι τη χώρα κυβερνητικούς αξιωματούχους) και των άλλων αντιμνημονιακών- την αυτοαναμόρφωσή τους την άφηναν πάντοτε για το τέλος…
Η πρόταση είναι σε μεγάλο βαθμό και νομοτεχνικά επεξεργασμένη από την επιτροπή Ραγκούση από το 2009. Υπενθυμίζω τα κύρια σημεία της , όπως τα παρουσιάσαμε μαζί με τον Ν. Αλιβιζάτο στους 58.
- Μείωση του αριθμού των βουλευτών στους 200. Και ανάλογη μείωση όλων των κρατικών εκλεγομένων και μη αξιωματούχων.
- Κατάργηση ή ριζική μείωση της χρηματοδότησης των κομμάτων. Έλεγχος του πολιτικού χρήματος.
- Κατάργηση της απόσπασης στελεχών του Δημόσιου τομέα στα κόμματα.Και
- Νέο εκλογικό αναλογικότερο σύστημα με κατάργηση ή περιορισμό του μπόνους των εδρών στο πρώτο κόμμα που προώθησαν οι Σκανδαλίδης (40) και Παυλόπουλος (50). Διάσπαση τουλάχιστον των μεγάλων εκλογικών περιφερειών Αθήνας και Θεσσαλονίκης.
Η παρέμβαση αυτή θα έδινε ένα πρώτο μήνυμα προς τους πολίτες ότι πρωτίστως ελήφθη από το ίδιο το πολιτικό σύστημα.
Φυσικά αυτό δεν φτάνει. Η χώρα χρειάζεται εναλλακτική ευρωπαϊκή κυβερνητική πρόταση έλλογης συνεννόησης με τους εταίρους μας χωρίς μισόλογα και συναγωνισμούς για το ποιος είναι πιο σκληρός διαπραγματευτής. Γιατί το ζήτημα δεν είναι πρωτίστως η σχέση με τους εταίρους , είναι η διακυβέρνηση της χώρας.
[i] Πρέπει να πιστώσουμε την απελθούσα κυβέρνηση με μια σημαντική εθνική υπηρεσία. Την αποκάλυψη του κινδύνου που αντιπροσώπευε η Χρυσή Αυγή. Στο παρά πέντε (και με τη θυσία του Π. Φύσσα) πρόλαβε μια τεράστια εθνική καταστροφή. Στο χέρι μας είναι να τελειώνουμε με αυτό το άγος.