Διαστρεβλώθηκαν τα πάντα: Ο Άδωνις Γεωργιάδης, που επανέφερε το πολυτονικό στην ταμπέλα του υπουργείου όταν εγκαταστάθηκε για λίγους μήνες, εμφανίζεται ως ο φανατικότερος υπερασπιστής του ευρώ από την πλευρά της δεξιάς. Κρατικοδίαιτοι πράσινοι συνδικαλιστές και μέλη της αυλής του Άκη Τσοχατζόπουλου, δίνουν μάχες υπέρ του ΣΥΡΙΖΑ. Ένας από τους σημαντικούς σύγχρονους ευρωπαίους φιλοσόφους, ο Σλαβόι Ζίζεκ, στηρίζει Αλέξη Τσίπρα και δέχεται τα πυρά στελεχών της ΝΔ, που είναι αμφίβολο αν έχουν διαβάσει μισό βιβλίο του.
Στο διαδίκτυο οργιάζει η γαλαζόμαυρη προπαγάνδα, με εμφυλιοπολεμικούς όρους, διαχέεται η κινδυνολογία ότι έρχονται οι κόκκινοι που θα μας κάνουν Κούβα της Μεσογείου. Και ο άρχοντας αυτής της προπαγάνδας, είναι ο άνθρωπος που προκάλεσε τις πρόωρες εκλογές, γιατί βιαζόταν να περάσει την πόρτα του Μεγάρου Μαξίμου πατώντας πάνω στο κουφάρι της χώρας.
Την ίδια ώρα, η αστυνομία δεν κατάφερε να εντοπίσει και να συλλάβει τον Ηλ. Κασιδιάρη, ο οποίος έχει την πλήρη κάλυψη του κόμματός του για τα χαστούκια που έριξε στη Λιάνα Κανέλλη και το νερό που πέταξε στη Ρένα Δούρου. Και πλήθος αγανακτισμένων πολιτών στέλνει μηνύματα συμπαράστασης στον υπόδικο υποψήφιο βουλευτή.
Η κοινή λογική δεν βρίσκεται κάπου εδώ κοντά. Σίγουρα δεν πλησιάζει την Ιπποκράτους. Ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, Ευ. Βενιζέλος, υπόσχεται ή απειλεί ότι το βράδυ της 17ης Ιουνίου, όταν δηλαδή δεν θα ξέρουμε αν έχουμε και ποια κυβέρνηση, ο ίδιος θα κηρύττει την ανασύνταξη του κόμματός του, για να προλάβει, προφανώς, τις κινήσεις όσων συντρόφων του τον περιμένουν στη γωνία.
Τα προγράμματα των κομμάτων που διεκδικούν την ψήφο του λαού, είναι εξαιρετικά γαλαντόμα στη βάση της φαντασίωσης ότι λεφτά υπάρχουν. Η ΝΔ, για παράδειγμα, που ψήφισε το δεύτερο μνημόνιο, δηλαδή και τη μείωση του επιδόματος ανεργίας, τώρα υπόσχεται ότι θα το επεκτείνει για δύο χρόνια. Ο ΣΥΡΙΖΑ και θα το αυξήσει και θα το επεκτείνει. Άλλος θα ακυρώσει το μνημόνιο, άλλος θα επαναδιαπραγματευτεί, άλλος θα το αναθεωρήσει ή θα μας απαγκιστρώσει. Με λίγα λόγια, έρχονται καλύτερες μέρες. Πριν, όμως, να έρθουν αυτές οι καλύτερες μέρες, θα έχουμε παραλάβει τα εκκαθαριστικά της εφορίας. Μισθωτοί και συνταξιούχοι για μία ακόμη φορά θα πληρώσουν το μάρμαρο, γιατί έχει δίκιο ο Ζ. Κ. Γιουνκέρ που είπε ότι δεν είδε κανέναν πλούσιο και κανέναν εφοπλιστή να κλαίει σ’ αυτή τη χώρα.
Η προεκλογική αντιπαράθεση κινείται εκτός θέματος. Η ΝΔ επενδύει στο φόβο και ψάχνει αντιευρωπαϊκές ή αντισυστημικές δηλώσεις στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ, προκειμένου να δώσει σάρκα και οστά στο μπαμπούλα που θα τρομάξει το μικροαστό. Ο ΣΥΡΙΖΑ, από την πλευρά του, ζαλίστηκε από την απότομη άνοδο και μας κάλεσε να αναρωτηθούμε μήπως δεν ανήκουμε στη Δύση, ενώ δυσκολεύεται να ενοποιήσει πολιτικά τις πολύχρωμες συνιστώσες του.
Όσο πλησιάζουμε προς τις κάλπες, τόσο σκοτεινιάζει ο ορίζοντας. Ακούγονται όλο και πιο απίθανες ακρότητες, γυαλίζει όλο και εντονότερα το μάτι των πρωταγωνιστών του πολιτικού παιχνιδιού, ο λόγος που αρθρώνεται γίνεται όλο και πιο ανορθολογικός, τα διλήμματα χάνουν όλο και περισσότερο το νόημά τους.
Το δίλημμα δεν είναι ευρώ ή δραχμή. Θα μείνουμε ή δεν θα μείνουμε στην ευρωζώνη, ανάλογα με την τελική εκτίμηση του συστημικού κινδύνου από ενδεχόμενη ελληνική έξοδο. Το δίλημμα είναι, 2012 ή 1962. Είμαστε ακόμη εδώ, στον πραγματικό ιστορικό χρόνο, ή έχουμε φύγει προς τα πίσω και κουτρουβαλάμε αναζητώντας τον πάτο του σκοτεινού πηγαδιού;
Αυτή τη στιγμή δεν υπάρχει μεταρρυθμιστική φιλοευρωπαϊκή πολιτική δύναμη που να μπορεί να εκφράσει τις δημιουργικές δυνάμεις της ελληνικής κοινωνίας. Και δεν υπάρχει αριστερά ικανή να συνθέσει ένα κυβερνητικό πρόγραμμα ρεαλιστικό και αξιόπιστο. Δεν υπάρχουν καν στο προσκήνιο τα πρόσωπα που μπορούν να αποδείξουν στοιχειώδη φερεγγυότητα, ότι είναι σε θέση να πάρουν ένα πετραδάκι από τη μέση του δρόμου και να το βάλουν στην άκρη, για να ξεκινήσει μια πορεία προς τον ουσιαστικό εξευρωπαϊσμό.
Το εθνικό μας πρόβλημα έχει σαφή ορισμό: Ανεξέλεγκτη μαζική φοροδιαφυγή και έλλειψη παραγωγικής βάσης, τεράστιο και αντιπαραγωγικό κράτος, οργανική διαφθορά που διαπερνά τη διοίκηση, το πολιτικό σύστημα και την πελατεία των κομμάτων, υπερισχύς εξωθεσμικών κέντρων, απουσία αστικής τάξης και σοβαρής/κοινωνικά υπεύθυνης επιχειρηματικής ελίτ, κυριαρχία της ανομίας και της αυθαιρεσίας σε πολλαπλά επίπεδα, πολιτισμική υστέρηση.
Ανεξαρτήτως νομίσματος, είμαστε ήδη δραχμικοί.
Η Αγγελική Σπανού είναι δημοσιογράφος