Η καθεστωτική αντίληψη που σφράγισε την τετραετία της συριζανελικής διακυβέρνησης είχε από καιρό προϊδεάσει ότι και η αποχώρηση από την εξουσία θα διέπετο από την ίδια «αρχή».

Ότι δηλαδή η εξυπηρέτηση του υπέρτατου στόχου της διατήρησης της εξουσίας δεν θα γνώριζε δημοκρατικούς και ηθικούς φραγμούς.

Η «ψήφος εμπιστοσύνης» την οποία ζητάει η κυβέρνηση δεν αποτελεί παρά ένα ακόμα μέσο πιέσεων και εκβιασμών προς τους βουλευτές, προκειμένου να επιτευχθεί ο «ιερός» στόχος.

Το εκβιαστικό δίλημμα είναι καθαρό: Συμφωνείτε να επικυρωθεί η συμφωνία των Πρεσπών για τη λύση του Μακεδονικού; Πρέπει πρώτα, αναγκαστικά, να επικυρώσετε τα πεπραγμένα της κυβέρνησης όλα αυτά τα χρόνια, όλα αυτά που καταψηφίσατε μέχρι σήμερα. Πρέπει να γίνετε συνένοχοι στις πολιτικές που έχουν οδηγήσει την οικονομία σε αδιέξοδο, τους θεσμούς στην απαξίωση, την παιδεία στην διάλυση. Πρέπει να εγκρίνετε την ανάδειξη της ακροδεξιάς και του χυδαίου λαϊκισμού σε κύριο ρυθμιστή της πορείας της χώρας.

Είναι δικαίωμα κάθε μέλους του κοινοβουλίου να εγκρίνει αυτές τις πολιτικές στο όνομα των δικών του ιεραρχήσεων και προτεραιοτήτων με βάση την συνείδησή του. Υποχρέωσή του ωστόσο είναι και η προστασία της πολιτικής του διαδρομής και της προσωπικής του τιμής, της υπέρτατης για κάθε άνθρωπο, ιδιαίτερα για κάθε πολιτικό που φέρνει και το ηθικό βάρος της ψήφου που τον ανέδειξε στο βουλευτικό αξίωμα.

Η ολοκλήρωση, με την ψήφιση της συμφωνίας των Πρεσπών, της πολιτικής του διαδρομής αποτελεί την πιο ασφαλή προστασία της υστεροφημίας του.