Την ώρα που θα διαβάζετε αυτές τις γραμμές θα κορυφώνονται οι ζυμώσεις για τη συγκρότηση ενός ψηφοδελτίου από μεταρρυθμιστικές δυνάμεις. Δεν ξέρω αν θα υποχωρήσουν τελευταία στιγμή τα εγώ στο εμείς ώστε τουλάχιστον να δοθεί διέξοδος σε έναν κόσμο που κυριολεκτικά δεν έχει τι να ψηφίσει. Το ελπίζω, χωρίς όμως να αισιοδοξώ ιδιαιτέρως. Πώς φτάσαμε εδώ; Οσοι μου κάνετε την τιμή να παρακολουθείτε την αρθρογραφία μου θα δεχθείτε -είτε συμφωνείτε είτε διαφωνείτε μαζί μου- ότι προβάλλω με σταθερότητα από την επομένη των εκλογών του Ιανουαρίου μια πρόταση που βασίζεται σε μια συγκεκριμένη ανάλυση. Η πρόταση ήταν να συσπειρωθούν οι δυνάμεις του ευρωπαϊκού δημοκρατικού τόξου, ώστε στις εκλογές που αναπόφευκτα θα προέκυπταν μετά την αναπόφευκτη διάσπαση του ΣΥΡΙΖΑ, να δώσουν νικηφόρα τη μάχη.
Να υπάρξει έτσι μια διετία σταθερότητας και ηρεμίας ώστε να πραγματοποιηθούν αναγκαίες μεταρρυθμίσεις από δυνάμεις που μπορούν να συνεννοηθούν στα βασικά που επιτάσσει η δραματική συγκυρία. Η ανάλυση εδράζεται στην πεποίθηση ότι ο Τσίπρας και η ομάδα του, όχι μόνο έχουν την αποκλειστική ευθύνη για όσα πέρασε η χώρα το εξάμηνο αυτό αλλά κυρίως ΔΕΝ πρόκειται να μεταμορφωθούν σε μεταρρυθμιστές. Ούτε το θέλουν ούτε το μπορούν. Η πρόταση αυτή τορπιλίστηκε από την πρώτη στιγμή από την ηγεσία του Ποταμιού. Δέσμιος του μανιχαϊστικού διαχωρισμού ανάμεσα στο «παλιό» που πρέπει να πεθάνει και στο «νέο» που εκπροσωπεί αυτός και ο Τσίπρας, ο Σταύρος Θεοδωράκης αντικειμενικά εξυπηρέτησε την τακτική του τελευταία. Δεν αναδείχθηκε το Ποτάμι σε μεταρρυθμιστικό ενωτικό πόλο -όπως είχε όλες τις προϋποθέσεις- και φυσιολογικά τώρα ζητάει ρόλο συμπληρωματικό δίπλα στον ΣΥΡΙΖΑ. Η ΝΔ ενώ στο εσωτερικό της υπήρξαν σοβαρές συνηγορίες υπέρ του Ευρωπαϊκού Μετώπου τελικά ακολούθησε την πεπατημένη. Κυριάρχησε η άποψη «άσ’ τους να επωμιστούν όλη τη φθορά από το σκληρό Μνημόνιο και σε δυο χρόνια το πολύ θα επιστρέψουμε». Η κατηγορηματική δε άρνηση του Ποταμιού προσέδωσε στην άποψη επένδυση ρεαλισμού. Τέλος το ΠΑΣΟΚ κάτω από αυτές τις συνθήκες εύκολα περιορίστηκε στη φιλοδοξία συγκρότησης μικρού κεντροαριστερού πόλου απλής επιβίωσης. Ολοι «βολεύτηκαν» και περισσότερο από όλους ο Τσίπρας. Ολοι εκτός από τη χώρα που συνεχίζει την πορεία προς το παγόβουνο ενώ η ορχήστρα στο κατάστρωμα προσπαθεί να διασκεδάσει την αγωνία του κόσμου.
Σέρνονται, λοιπόν, οι πολίτες σε μια εκλογή, χωρίς πίστη, χωρίς ενθουσιασμό, χωρίς πρόταση, χωρίς ηγεσία. Ο,τι και αν ψηφίσουν, κατά βάθος ξέρουν το επερχόμενο αδιέξοδο. Αλλά κάτι θα ψηφίσουν είτε για να συντηρήσουν μια αυταπάτη είτε για να δημιουργήσουν μια χαραμάδα ελπίδας. Μια τέτοια χαραμάδα θα μπορούσε να ανοίξει ένα ψηφοδέλτιο από δυνάμεις και πρόσωπα που αποδεδειγμένα πιστεύουν σε μεταρρυθμίσεις και αποδεδειγμένα μπορούν να τις υλοποιήσουν. Αν και αυτή η προσπάθεια δεν ευοδωθεί, τότε έχουν δυο επιλογές, το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ. Επιλογές ανάγκης, ελάχιστα ελκυστικές, επιλογές «παρελθόντος», που όμως απέδειξαν συνεργαζόμενες τα πέτρινα χρόνια ότι τουλάχιστον κράτησαν τη χώρα όρθια. Και σε κάθε περίπτωση καλύτερες από το παμπάλαιο που προσπαθούν να μας σερβίρουν ως νέο σε πλήρη αντιστροφή της πραγματικότητας.