Το φετινό καλοκαίρι η Ελλάδα βρέθηκε στα πρόθυρα της ολοσχερούς κατάρρευσης, της εξόδου της από τη ζώνη του Ευρώ και της άτακτης χρωκοπίας της.

Την ευθύνη γι αυτό τη φέρει η απελθούσα κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ με την αλλοπρόσαλη, δημαγωγική, τυχοδιωκτική κι αναξιοκρατική πολιτική της.  Τη διαχρονική βέβαια ευθύνη για την κατάσταση της χώρας τη φέρουν πάνω απ’  όλους, όσοι την κυβέρνησαν τα τελευταία 40 χρόνια, το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ, δευτερευόντως κι όσοι ήσαν στην αριστερή αντιπολίτευση και δεν άρθρωσαν κουβέντα για τον υπερδανεισμό μας και την πολιτισμική μας εξαχρείωση.  Άμοιρος δεν είναι ο ελληνικός λαός, οι ψηφοφόροι, που με τη ψήφο τους διάλεξαν τέτοιους ηγέτες, για να υπηρετούν τη συλλογική μας ψευδαίσθηση και το κοντόθωρο ατομικό συμφέρον της καθεμιάς και του καθενός.

Την τελευταία στιγμή πριν από το γκρεμό η πλειοψηφία των ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ  λογαριάζοντας και καλώς το προσωπικό τους κόστος από την καταστροφή έκανε πίσω.

Με την μεγάλη πλειοψηφία του ΣΥΡΙΖΑ, της ΝΔ, του ΠΟΤΑΜΙΟΥ, του ΠΑΣΟΚ και των ΑΝΕΛ η χώρα υπέγραψε με την Ευρωπαϊκή Ένωση μια συμφωνία, που την δεσμεύει για τα επόμενα τρία χρόνια.

Το βασικό ερώτημα που τίθεται προς απάντηση τις ερχόμενες εκλογές είναι:  Με ποιά κυβέρνηση μπορεί η Ελλάδα να πετύχει την καλύτερη δυνατή υλοποίηση της συμφωνίας, ν’ ανορθώσει την ημικατεστραμμένη οικονομία της και τον ημιδιαλυμένο κρατικό της μηχανισμό, ν’ αντιμετωπίσει επιπρόσθετα το μεγάλο διεθνές-εσωτερικό πρόβλημα της μετανάστευσης;

Η απάντηση είναι προφανής, δίχως τις κομματικές αυτοαναπαραγωγικές παρωπίδες που κατέστρεψαν τη χώρα.  Είναι τέτοια τα μεγέθη της κρίσης, τέτοιο το διεθνές πλαίσιο, τέτοια η μονοκομματική ανικανότητα και κατεπείγων ο χρόνος, που μόνο μια ισχυρή κυβέρνηση εθνικής ανάγκης-σωτηρίας-συνεργασίας όλων των κομμάτων που συνυπέγραψαν την 3ετή συμφωνία με την ΕΕ, μπορεί να δώσει τη λύση.  Με επιστράτευση ότι πιο ικανού, έντιμου και συνεργατικού σε προσωπικό διαθέτουν αυτά τα κόμματα αλλά κι εκτός αυτών η ελληνική κοινωνία.  Και δίχως αλληλοϋπονόμευση.

Λύση θα μπορούσε να προκύψει κι από μια κυβέρνηση συνεργασίας του πρώτου κόμματος με τα μικρότερα ευρωπαϊκού προσανατολισμού κόμματα, με το δεύτερο κόμμα στην αντιπολίτευση.   Όμως η λύση αυτή δεν θα είναι ούτε έντιμη, ούτε όσο οι περιστάσεις το απαιτούν αποτελεσματική.  Δεν θα είναι έντιμη, γιατί όλοι υπέγραψαν τη συμφωνία με την ΕΕ και κανείς δεν δικαιούται να κάνει την πάπια.  Επίσης γιατί ο ελληνικός λαός τους χρειάζεται τώρα όλους, δεν τον βοηθούν οι ριψάσπιδες.  Δεν θα είναι όσο απαιτείται αποτελεσματική, γιατί θα συντηρείται η γάγγραινα του αναίτιου διχασμού στο πολιτικό και κοινωνικό σώμα και γιατί θα υπάρχει απώλεια αξιοποιήσιμων δυνάμεων.

Σε μια χαμένη χώρα, όπως είναι σήμερα η Ελλάδα κι όλοι ας ντρεπόμαστε γι αυτό, οι εκλογές δεν γίνονται για δοξάσουν κανένα.  Μα για να μας δοθεί η ευκαιρία να βρούμε και να ξαναχτίσουμε τον εαυτό μας.

Όλα τα κόμματα έχουν υποχρέωση να τοποθετηθούν προεκλογικά με σαφήνεια και δίχως μισόλογα για τον κυβερνητικό τους στόχο.   Η στόχευση σε μια κυβέρνηση εθνικής συνεργασίας δεν τα αποστερεί από τον ιδιαιτερό τους ρόλο, ίσα ίσα τον ενισχύει.  Και οι πολίτες ας κρίνουν.  Θα ψηφίσουν με κριτήριο τη σωτηρία της ομάδας σε μια ημικατεστραμμένη χώρα ή για τη σωτηρία της ίδιας της χώρας;  Αν αυτό το πλαίσιο κι αυτός ο στόχος είναι σαφή, καλοδεχούμενη κάθε επιμέρους διακριτή πολιτική επιλογή.

Η δική μου ατομική φανερή θέση: Θα ψηφίσω ΠΟΤΑΜΙ, γιατί πιστεύω ότι η ενίσχυσή του, είναι ο πιο αποτελεσματικός τρόπος για την μετεκλογική συγκρότηση μιας όσο γίνεται πιο αποτελεσματικής, αξιοκρατικής κι έντιμης κυβέρνησης εθνικής συνεργασίας.