Μπορεί να ακούγεται παράδοξο αλλά είναι μια πραγματικότητα.

Πλήθος μεγάλο επιμένει και επαναλαμβάνει πως δεν πρόκειται να κάνει τίποτα απ’ όσα γουέστερν λέει ο ΣΥΡΙΖΑ κι ότι αυτός είναι ο λόγος που του εμπιστεύεται την ψήφο του.

Δεν θα πυροδοτήσει τα ταλιμπανέζικα πυρηνικά προς την Ευρώπη, δεν θα καταργήσει το μνημόνιο με ένα άρθρο, αλλά θα τηρήσει τις υποσχέσεις προς ημάς τους αναξιοπαθούντες- που μοιράζει αβέρτα – και με ένα μαγικό τρόπο θα επαναφέρει τον παράδεισο που χάσαμε ή μάλλον έναν καλύτερο και μονιμότερο.

Είναι εξωφρενικό και είναι γεγονός. Δέχονται την εξ ορισμού απάτη και διαλέγουν μόνοι τους ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα κάνει αυτά που πιστεύουν ή αυτά που θέλουν να κάνει.

Δεν είμαστε σίγουροι ότι έχει ζήσει η χώρα παρόμοια σύγχυση.

Έχουμε μάλλον φτάσει σε τέτοιο αξιακό ξεπεσμό ώστε θεωρούμε άκρως φυσιολογικό και δη επιλέξιμο, το παραμύθι, ως μέρος της πολιτικής μας πραγματικότητας.

Το μέγα επιχείρημα δε, της λαϊκής του Σαββάτου, είναι πως τα ίδια έκανε κι ο Αντρέας. Άλλα είπε για ΝΑΤΟ και ΕΟΚ και αλλιώς πορεύτηκε.

Μόνο που δεν είναι έτσι ακριβώς, για τρεις λόγους.

Ο πρώτος είναι ότι οι ψηφοφόροι του ΠΑΣΟΚ και του Αντρέα, πίστευαν αυτά που έλεγε. Καλώς ή κακώς, πάντως τα πίστευαν. Κι αυτό κάνει την ειδοποιό διαφορά. Άλλο μέγεθος να ξεγελαστεί ένας λαός και άλλο να εγκρίνει μια πολιτική επειδή ακριβώς την θεωρεί απατηλή.

Ο δεύτερος λόγος είναι το εύρος του Αντρεϊκού λαϊκισμού συγκριτικά με το απόλυτο παραμύθι του ΣΥΡΙΖΑ.

Είναι σαφές ότι ό Αντρέας αν ήθελε να είναι συνεπής με όσα έκανε όταν κυβέρνησε, σχετικά με το ΝΑΤΟ, έπρεπε να εξαγγείλει τη μεγαλύτερη δυνατή αυτονομία της χώρας από την Νατοϊκή πολιτική. Και φυσικά δεν ήταν αυτή η εξαγγελία του.

Όμως ο συνήγορος του διαβόλου και του Αντρέα θα πει ότι το κεντρικό του σύνθημα ήταν «έξω για πάντα από το ΝΑΤΟ» σε προφανή διαφορά με το σύνθημα του ΚΚΕ «έξω τώρα από το ΝΑΤΟ». Κι αυτό λέει ότι στόχευε σε μια μακροπρόθεσμη πορεία εξόδου. Αποστάσεις βέβαια πήρε αρκετές και σε πολλές περιπτώσεις, αλλά την έξοδο την ξέχασε. Λαϊκισμός μεν, αλλά όχι σε διαστάσεις κατάργησης της Νατοϊκής σύμβασης με ένα άρθρο και φέσι σε όποιον χρωστάμε πχ όπλα.

Για την ΕΟΚ επίσης, το «όχι στην ΕΟΚ των μονοπωλίων» συνοδευόταν από την πρόταση και το «ναι», σε μια ειδική σχέση. Το θεώρημα που συνόδευε αυτή την πολιτική, είναι γνωστό, πάντα ζωντανό και ενεργό. Η διαφορά στις ταχύτητες ανάπτυξης βορά και νότου, απειλούσε – και απειλεί – να συντρίψει το νότο σε έναν άνευ όρων εναγκαλισμό με τον προηγμένο βορά. Η ανάλυση ήταν βαριά και πειστική όχι μόνο επειδή είχε βάση σε σοβαρούς οικονομολόγους όπως ο Σαμίρ Αμίν αλλά κι επειδή ήταν και εξακολουθεί να είναι αποδεχτό και αυταπόδειχτο ως παγκόσμια εμπειρία.

Όταν κυβέρνησε, δεν έφυγε ασφαλώς από την «ΕΟΚ των μονοπωλίων», όμως διεκδίκησε και πέτυχε τα Μεσογειακά Ολοκληρωμένα Προγράμματα (ΜΟΠ) τα οποία πριμοδοτούσαν τις χώρες του νότου προκειμένου να πετύχουν μια ταχύτερη ανάπτυξη με ορίζοντα την σύγκλιση. Δεν ήταν όλα αυτά έξω από τη λογική που τοποθετούσε την πολιτική του πρόθεση και το νόημα τής «ειδικής σχέσης». Ήταν βεβαίως μεγαλοστομία και λαϊκισμός το ηχηρό «όχι» αλλά υπήρξε μια συνάφεια στην πολιτική του. Δεν ακύρωσε ως ψευδή το λόγο του αλλά τον συμμάζεψε και τον προσάρμοσε. Ο λαϊκισμός της εξαγγελίας δεν εκπίπτει μεν, αλλά αν το δεις καλόπιστα, παρακολουθεί μια στρατηγική και στις δύο περιπτώσεις. Κι αυτό κάνει μια τεράστια διαφορά.

Ο τρίτος λόγος είναι ότι το ΠΑΣΟΚ του Αντρέα, εξήγγειλε πολιτικές σε όλα τα επίπεδα. Τις οποίες κατά κύριο λόγο τις αποπειράθηκε, με περισσότερη, λιγότερη ή και χωρίς επιτυχία. Το οριστικό τέλος των φακέλων φρονημάτων, η αποκατάσταση της εθνικής αντίστασης και το εύρος της δημοκρατίας. Η ανάσταση της ακριτικής Ελλάδας και κυρίως των νησιών. Οι αγροτικοί συνεταιρισμοί. Ο αναπτυξιακός νόμος που επιδότησε μικρομεσαίες επιχειρήσεις. Το οικογενειακό δίκαιο. Ακόμη και οι όποιες απόπειρες αξιοκρατίας. Στα σώματα ασφαλείας και στις στρατιωτικές σχολές καθιερώθηκε η εισαγωγή με πανελλήνιες όπως στα πανεπιστήμια, ο νόμος Πεπονή και το ΑΣΕΠ. Αυτά και πολλά άλλα, ήταν αληθινό πρόγραμμα.

Παρ’ όλα αυτά βεβαίως, το προσωπικό συμφέρον απαξίωσε όλους τους θεσμούς και ροκάνισε τα περισσότερα σχέδια. Η διαδρομή από το ρουσφέτι και την ατομική εξυπηρέτηση ως την διαπλοκή και τη μίζα, ενιαία και περιφραγμένη, διέλυσε εν τέλει τα πάντα.

Πόσο δύσκολο είναι να προβλέψει κανένας τι θα μας συμβεί αν βασιστούμε στις λευκές σελίδες, στο ανύπαρκτο πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ, οι οποίες δεν υπόσχονται τίποτα εκτός από τον σουρεαλιστικό Αλέξη; Ίσως μόνο δίκες για κακές πολιτικές και έμμεσα, ένα ίδιο κράτος, σαν το παλιό, που αναπαρήγαγε μόνο παθογένειες.

Πως είναι δυνατόν, να συγκριθεί εκείνος ο Αντρέας με τον ρηχό κουτσαβάκικο αντιευρωπαϊσμό του Αλέξη. που ανατινάζει, σκίζει μνημόνια, φεσώνει και απαιτεί χρηματοδότηση χωρίς γραμμάτια οφειλής;

Πως είναι δυνατόν να βρίσκει οπαδούς η άποψη ότι τους ψηφίζουμε επειδή είναι εξ ορισμού απατεώνες και δεν θα κάνουν τίποτα απ’ όσα μακάβρια διακηρύσσουν;

Και πως μπορεί, ένα τόσο μεγάλο ποσοστό πολιτών, να δίνει λευκή επιταγή, σε ένα ανύπαρκτο σχέδιο αποκατάστασης;

Δυστυχώς η εξήγηση βρίσκεται στη μακροχρόνιο γύμνασμα και στην εξοικείωση, ενός κατά βάση απολίτικου λαού που έχει δεχτεί την αντιστροφή των αξιών σαν τρόπο σκέψης και ζωής.

Ευτυχώς, μέχρι στιγμής δεν επικράτησε. Η ρουτίνα της ιστορίας λέει ότι αν ποτέ επικρατήσει, θα είναι πολύ διδακτικό και θα επιφέρει ένα κύμα αληθινής πολιτικοποίησης καθότι οι καταστροφές είναι ένας σοφός δάσκαλος. Αλλά στο μεταξύ θα έχουμε υποστεί μια τεράστια ζημιά, με μεγάλο θύμα τα πιο αδύναμα στρώματα της κοινωνίας. Άρα, είναι κάτι παραπάνω από επείγον, να φρενάρουμε τον κατήφορο που μας απειλεί.

Η αλήθεια είναι ότι δεν ευκολυνόμαστε να υπολογίσουμε πόσοι είναι εκείνοι που ποντάρουν σε απατεώνες κρυφοευρωπαϊστές και πόσοι οι άλλοι που αρματώνονται να γκρεμίσουν τους τοκογλύφους Ευρωπαίους. Ευκολυνόμαστε όμως να προβλέψουμε τι θα γίνει αν κυβερνήσει ο αχταρμάς ΣΥΡΙΖΑ, ΑΝΕΛ μαζί ίσως με ολίγη ΔΗΜΑΡ. Ώσπου να διαλυθούν στα εξ ων συνετέθησαν, θα προλάβουν να διαλύσουν το σύμπαν. Χωρίς καμιά θετική πρόταση για οτιδήποτε και με μόνες εξαγγελίες τις παροχές και τον κρατισμό, θα χρειαστούμε μια γενιά χρόνο, για να μαζέψουμε τα κομμάτια μας.

Όσο για το άλλο σενάριο, να κυβερνήσει η συντηρητική παράταξη με δόξα και μόνη της, χωρίς την τρόικα να την τραβάει από το μανίκι, είναι θέμα χρόνου, μικρού χρόνου, να επανέλθουμε στην αρχή μιάς νέας κρίσης, αφού η κομματική κατάληψη του κράτους υπήρξε ανέκαθεν η πάγια και αμετανόητη πολιτική της και όχι μόνο.

Είναι πιστεύουμε κυριολεκτικά επείγον να προλάβουμε να φυτέψουμε την ελιά της ενότητας του ευρύτερου προοδευτικού χώρου που έχει την πιθανότητα της ανασυγκρότησης, αλλιώς θα χαιρετίσουμε το πλάτανο και την Ευρώπη στην οποία προσβλέπουμε για μια ορθολογική και φιλολαϊκή ανάπτυξη.

Θαύματα ασφαλώς δεν γίνονται και οι νοοτροπίες δεν αλλάζουν από την μια μέρα στην άλλη. Όμως δεν έχουμε άλλη επιλογή. Οφείλουν να προστεθούμε και στο δρόμο να πολλαπλασιαστούν όσοι δεν μπερδεύουν τις καταγγελίες που περιγράφουν δραματικά την πραγματικότητα, με το αληθινό σχέδιο που θα μπορεί να την αλλάξει. Και όσοι δεν έχουν οριστικά παραιτηθεί από τις θεμελιώδεις αξίες και την απλή λογική, ώστε να τρέχουν εν γνώσει τους πίσω από καιροσκόπους, δίνοντάς τους δύναμη και εξουσία ώστε να μας καταστρέψουν.