Ας ξεκινήσουμε την πρώτη καταγραφή των ψευδοαριστερών ιδεοληπτικών ακτιβισμών των ημερών μας.
.
.
- Επί επταήμερον τα μεταφορικά μέσα σταθερής τροχιάς αποκλείουν τις μετακινήσεις των κατοίκων της Αθήνας, ενώ αίφνης ματαιώνονται υπό δυσμενείς καιρικές συνθήκες και τα προγραμματισμένα λίγα δρομολόγια των μέσων κινητής τροχιάς.
.
- Οι αγρότες διεκδικούν μισοαποκλείοντας -για την ώρα- κόμβους του Εθνικού Οδικού Δικτύου και όχι ως όφειλαν το δίκτυο αγροτικής οδοποιϊας μεταξύ των καλλιεργουμένων εκτάσεών τους.
.
- Οι συνδικαλιστές, κυρίως του ΠΑΜΕ, εισβάλλουν στο χώρο εργασίας του Υπ. Εργασίας, κατατρομοκρατώντας υπουργό και εργαζομένους (τι φαντασιακά κατάλοιπα αυτές οι καταλήψεις χώρων ως να ήταν τα χειμερινά ανάκτορα της προεπαναστατικής Ρωσίας).
.
- Σε διαδικτυακό επίπεδο, γνωστά στελέχη της καθ’ ημάς Αριστεράς (Παπαδημούλης, Στρατούλης, Λαφαζάνης, κ.λπ.) παραθέτουν απεχθή ενθυμήματα της ακροδεξιάς θητείας του Μ. Βορίδη ή του Ν. Δένδια, ο πρώτος για τα τσεκούρια της ΕΠΕΝ κι ο δεύτερος για την νεανική συμμετοχή του στο εθνικιστικό ΕΝΕΚ, προ τριακονταετίας και βάλε και τα δύο συμβάντα.
.
.
Μερικές διαπιστώσεις για όσα παραπάνω, ενδεικτικά και μόνον αναφέρθηκαν, αφού μάλλον τα περιστατικά είναι πολύ περισσότερα.
.
Ένας από τους πλέον συνήθεις ορισμούς του φασισμού, είναι αυτός που αφορά στην ολοκληρωτική στέρηση της ατομικής και συλλογικής ελευθερίας, δίχως εφαρμογή των κανόνων Κράτους Δικαίου και συνακόλουθα -λέω εγώ- ο αποκλεισμός ή περιορισμός από τα προκύπτοντα, από τις ελεύθερες νόμιμες δράσεις, υλικά ή πνευματικά αγαθά, όπως η Τέχνη και οι υλικές κατακτήσεις του Τεχνικού Πολιτισμού (δρόμοι, ράγες σταθερής τροχιάς, ηλεκτρικό ρεύμα, κ.λπ.).
.
Δεν μπαίνω καν στην συζήτηση περί του βαθμού ορθότητας των αιτημάτων. Ακόμα κι αν όλα είναι δίκαια και ορθά -π.χ. με κάποια αιτήματα των αγροτών συμφωνώ- η μεθόδευση της πάλης τους δημιουργεί ένα ισχυρό μέτωπο αντιμαχίας με το σύνολο της κοινωνίας, πλην φυσικά των αιτούντων. Δεν γράφω εκ του ασφαλούς, αφού σε πολλούς του επαγγελματικού μου πεδίου -και σε μένα φυσικά- το κράτος χρωστάει πολλά, νόμιμα, δεδουλευμένα και συχνά δικαστικώς αμέσως πληρωτέα. Δεν διανοηθήκαμε ποτέ να κλείσουμε ένα δρομάκι ή να μπουκάρουμε ως Μπακούνιν -δες στους χώρους κοινής χρήσεως. Κι όμως, βρίσκουμε τρόπους, άλλοτε τελέσφορης κι άλλοτε αλυσιτελούς μεθόδευσης, να παλεύουμε.
.
Κλείνω αυτήν την ενότητα με το εξής: το 2008, εξαιτίας τετράμηνης απεργίας των υπαλλήλων της Τράπεζας της Ελλάδος (οι οποίοι αρνιόνταν να ενταχθούν στο γενικότερο ενοποιούμενο Ασφαλιστικό Σύστημα), δεν μπόρεσα να εισπράξω νόμιμες αμοιβές μου, που κυρίως αφορούσαν πληρωμές εργαζομένων στο Γραφείο μου, με αποτέλεσμα να καταφύγω σε τραπεζικό δανεισμό με ολίγον επαχθείς όρους, τους τόκους του οποίου ακόμα και σήμερα, έτος 2013, υφίσταμαι.
.
Αναφερόμενος τώρα στην ανάσυρση ημιφασιστικών παρελθόντων σημερινών κοινοβουλευτικών προσώπων, λέω πως όταν το παρελθόν αυτονομείται από τον χρόνο, που τρέχει, τότε, αντί για μνήμη καταλήγει σε σκονισμένο κάδρο στο πιο α-δημιουργικό κομμάτι της ύπαρξής μας. Η αληθινή φυσική μας μετάλλαξη προς το καλύτερο, ή όπως ευφυώς ο Ν. Μπίστης τιτλοφόρησε το βιβλίο του Προχωρώντας κι αναθεωρώντας, στην πορεία της ζωής τεκμαίρεται από την επικαιροποιούμενη προσωπική εσωτερική αφήγηση του καθενός μας σε δημόσιο επίπεδο, ενώ επιστημονικά καθορίζεται με τους ψυχαναλυτικούς κανόνες της συζήτησης αναλυτή- αναλυομένου και πάντως εκεί, με απόλυτη ιδιωτικότητα. Συνεπώς, κι επειδή το δίκιο είναι ζόρικο πολύ, ο μεν Μ. Βορίδης είναι σήμερα ένας συντηρητικός πολιτικός, που κατά την θητεία του στο ΥΠΕΧΩΔΕ μπαλαμούτιασε κάθε απαιτούμενη μεταρρύθμιση στέλνοντάς την στη ακινησία, ενώ ο Ν. Δένδιας παρουσιάζεται ως ένας κεντροδεξιός πολιτικός, που προσπαθεί να ισορροπήσει ανάμεσα στην παλαιοδεξιά καταστολή και σε σύγχρονες, πιο δημοκρατικές επεμβάσεις των δυνάμεων νόμιμης κατασταλτικής επέμβασης. Εκτιμώ την προσπάθειά του ως καλής πολιτικής προαιρέσεως, αλλά αμφικρινόμενη για την αποτελεσματικότητα.
.
Στην Ιταλία, οι αναλυτές συντείνουν εύλογα σε μια μετεκλογική συνεργασία Μπερσάνι-Μόντι, που μάλλον θα είναι και το ρέκβιεμ του φασίζοντος Μπερλουσκονισμού. Στην αποκαλούμενη «συμμαχία Μόντι», συμμετέχει και το κόμμα του Τζ. Φίνι, νυν Κεντροδεξιού πολιτικού και πρώην ηγέτη, πριν από καμιά 20αριά χρόνια, του κοινοβουλευτικού φασιστικού κόμματος. Μάλιστα, επειδή τα τελευταία χρόνια συντέλεσε στην πτώση του Μπερλουσκόνι, ενώ ως Πρόεδρος της Ιταλικής Βουλής είχε σημαντικές θεσμικές παρεμβάσεις για την λειτουργία της Δημοκρατίας, ο Μόντι τον όρισε επικεφαλής ομάδας που συζητά με αντίστοιχη του κόμματος Μπερσάνι για θεσμικά θέματα, προλειαίνοντας την μελλοντική συνεργασία. Έτσι τουλάχιστον ανέφερε προ μηνός η Κοριέρε ντε λα Σέρα, όπως το μετέφεραν εγχώρια έγκριτα sites. Kαι προφανώς, το Κοινοβούλιό μας δεν κινδυνεύει από τις συχνές δηλώσεις της έντιμης Α. Παπαρήγα, εναντίον του αστικού κοινοβουλευτικού μας συστήματος και υπέρ των προτερημάτων ενός προλεταριακού (sic) κοινοβουλίου. Ούτε δικαιούται κανείς να εγκαλέσει μεταθανατίως τον Γ. Ρίτσο της Εαρινής Συμφωνίας και της Σονάτας του Σεληνόφωτος, επειδή συνηγόρησε σε κάποια φάση του βίου του υπέρ της εισβολής των Σοβιετικών στην Τσεχοσλοβακία, ή μετά από πολύχρονη ιδεολογική περιπλάνηση να κρίνει εκ του ασφαλούς τον Μ. Ανδρουλάκη ή τον Γ. Δραγασάκη και την Μ. Δαμανάκη, επειδή ήταν στελέχη του ΚΚΕ, όταν εκείνο έκανε γαργάρα τα θηριώδη, ναζιστικού τύπου σταλινικά εγκλήματα. Τελεία, παράγραφος.
.
Η διαχρονικότερη και ανθεκτικότερη παθογένεια με την οποία η Ελληνική Δεξιά μπόλιασε σταδιακά όλα τα ελληνικά κόμματα, από την εποχή του Τζουμπέ και του Δηλιγιάννη έως και σήμερα, επί τρικομματικής εννοώ, είναι το κράτος των διορισμών και της πελατείας, ακμάζουσα ακόμα και σήμερα μήτρα του ασταθούς συστήματος. Είναι η ίδια μήτρα που με αστόχαστες συγκολλήσεις δηλώσεων στοχοποίησε τον ατυχή βουλευτή Καστοριάς του ΣΥΡΙΖΑ, εγκαλώντας τόν ανερμάτιστο -για μένα- ιδεολογικό του αυτοπροσδιορισμό, αλλά αυτό δεν έχει καμιά σημασία, δεν παύει να είναι έκφραση ιδεολογήματος και γνώμης, ανοησίας για μένα, ακριβής γι’ αυτόν.
.
Η ρεφορμιστική Σ/δημοκρατία και ο πολιτικός φιλελευθερισμός, σε ιδανικές οσμώσεις προσέφεραν ανθεκτικά επιτεύγματα προόδου στην Κεντρική και Βόρεια Ευρώπη και ενίοτε και στον Νότο, όντας τα γνησιότερα τέκνα του Ντιντερό, του Ρουσσώ και των άλλων.
.
Αναζητήσατε επειγόντως τους εγχώριους Κάουτσκι, Μπερνστάιν, Μπερλινγκουέρ, αφού αυτοί που έως τώρα προσπάθησαν πέρα από την επάρκεια και την όποια επιτυχία, καταβαραθρώθηκαν από τον παρεπιδημούντα παντού δεξιό παρασιτισμό.
.
ΥΓ. Την νύχτα των τσεκουριών του Βορίδη, μαζί με έναν Ρηγά κι έναν Κνίτη, συντονίζαμε την προστασία του ΕΜΠ, με την σύμφωνη γνώμη του τότε Πρύτανη. Τελικά, δεν χρειάστηκε. Πάντως, η μνήμη, καίτοι συγχωρητική, εμπεριέχει και σήμερα κάμποσο ζόφο με τους επελαύνοντες τσεκουράτους. Κι ύστερα, η μνήμη ανασκαλεύει μαζί τον Κουτσογιώργειο Πασοκικό Σοσιαλισμό, τον εξοβελισμό του Κ. Σημίτη και της ομάδας του από το τότε Υπ. Εθνικής Οικονομίας και την πρώτη ήττα ενός προγράμματος σταθεροποίησης, τον ερχόμενο οδοστρωτήρα Γκορμπατώφ, και… και…
.
Η ζωή αλλάζει δίχως να κοιτάζει την δική σου μελαγχολία, μας λέει ο Δ. Σαββόπουλος, εκτός αν αυτή είναι μια πικρή, αλλά στοχαστική συναισθηματική και νοητική περιδίνηση στην μνήμη, με το μάτι κλεισμένο πονηρά στο σήμερα και στο αύριο.
.
*Ο Νίκος Γκιώνης είναι Πολιτικός Μηχανικός