Οι σελίδες που γέμισε ο κ. Βαλντέν για να καταλήξει στην υπόδειξη «παρακολουθήσετε τον ΣΥΡΙΖΑ», ήταν πολλές, αλλά λείπουν μερικές ακόμη, οι οποίες θα μας διαφώτιζαν για την ταμπακέρα την οποία σνόμπαρε με επιμονή ο αρθρογράφος. Και για να μην περιπλανιόμαστε κουραστικά, ας παραθέσουμε μερικά κομβικά, κατά τη γνώμη μας, αποσπάσματα:
«Προϋπόθεση κατά τη γνώμη μου για τη δημιουργία κεντροαριστερού σχήματος, είναι η αυτονόμηση των φορέων του από τον θανάσιμο εναγκαλισμό των μνημονίων και της ιδεολογίας που τα εμπνέει.» Κατήγγειλε και απαξίωσε πολλές φορές στο κείμενό του την κεντροδεξιά πολιτική υπέρ των μνημονίων. Το όλο ύφος δε, μας εξηγεί (αφ’ υψηλού, έχουμε την αίσθηση) ότι πάρθηκαν αποφάσεις μνημονιακών πολιτικών, σε συνθήκες ελεύθερης επιλογής. Σαν να μην χρεοκόπησε η χώρα ενώπιον της άρνησης δανεισμού της από τις διεθνείς αγορές.
Πριν αποφασίσουμε -μαζί, αν καταδέχεται ο κ. Βαλντέν- τι είναι αριστερό, δεξιό, κεντροαριστερό ή αδέξιο, οφείλει να μας απαντήσει στο εξής αναπόφευκτο: Ποια άλλη, ή καλύτερη λύση, είχε η χώρα, πλην του κεντροδεξιού μνημονίου; Την άτακτη χρεοκοπία; Τη δραχμή; Τα πυρηνικά του Τσίπρα που απειλούν την Ευρώπη και θα μας κάνει όλα τα αριστερά κέφια ανεξαρτήτως κόστους;
Χωρίς απάντηση σ’ αυτό το ερώτημα, κύριε Βαλντέν, οποιαδήποτε άλλη συζήτηση γίνεται για ένα χόμπι που λέγεται «πολιτική» και δεν αφορά τους πολίτες, αλλά τους «χομπίστες». Η πολιτική εξ ορισμού αντιμετωπίζει την πραγματικότητα και όχι την μακαρίτισσα την αριστερά όπως την γνώρισε κάποιος στα νιάτα του και στα βιβλία του. Από την πραγματικότητα θα προκύψει η όποια νέα αριστερά ή κεντροαριστερά και όχι από την χαρτογράφηση σουρεαλιστικών τοπίων με μοιρογνωμόνιο.
Επαναλαμβάνετε κουραστικά το αυτονόητο. Τι δεν είναι κεντροαριστερά, ή τι δεν μας αρέσει να είναι. Σε ποιες συνθήκες κύριε; Σε φανταστικές; Απαντήστε μας, αλλά χωρίς υπεκφυγές. Αν έχετε άλλη πρόταση και λύση πλην της σχετικής σωτηρίας ενός λαού από το χειρότερο, ας την ακούσουμε επιτέλους. Αν δεν έχετε, τότε παρακαλώ, κάντε τον κόπο να μας πείτε τι οφείλει να κάνει η αριστερά. Να εμμείνει στα φιλολαϊκά ρεφρέν, παρακολουθώντας τον λαό να καταστρέφεται; Στα ερείπια τα οποία μάλλον προκρίνετε, δεν πρόκειται να υπάρχουν προϋποθέσεις για αριστερές πολιτικές και ταυτόχρονα δεν υπολογίζετε τα κέρδη τής πλέον τυχοδιωκτικής δεξιάς και της ακροδεξιάς.
Να σας θυμίσουμε επίσης, κύριε, επειδή σας διέφυγε στο μακροσκελές άρθρο σας, ότι ενάντια στον «θανάσιμο εναγκαλισμό των μνημονίων», δεν είναι μόνο ο Τσίπρας, τον οποίο μας φέρνετε όψιμο προξενειό, αλλά και ο Καμμένος (εντελώς), καθώς και η Χρυσή Αυγή (ως μαύρη νύχτα). Άρα, ο ορισμός αριστερός = αντιμνημονιακός, είναι πατέντα αδόκιμη.
Πατέντα είναι κατ’ ακολουθία και το πιστοποιητικό σας.
«Ιστορικό προηγούμενο συγκρότησης κεντροαριστεράς σε αντιπαράθεση όχι με τη δεξιά, αλλά με την αριστερά, δυσκολεύεται κανείς να βρει, μάλλον παγκοσμίως.»
Ιστορικό προηγούμενο ταύτισης της ΣΥΡΙΑΚΗΣ αριστεράς, με την μέσα και έξω δεξιά, έχετε μήπως πρόχειρη να μας δείξετε ανά τον κόσμο; Η κεντροαριστερά δεν οφείλει να ετεροπροσδιοριστεί, κύριε Βαλντέν και δη στα πρότυπα που μονομερώς εσείς αντιλαμβάνεστε ως ορθόδοξα και τα οποία παρακολουθούν την δημαγωγική και επικίνδυνη δεξιά. Οφείλει να ορίσει το περιεχόμενο της στρατηγικής και πολιτικής της και σ’ αυτό θα πρωτοστατήσουν όσοι διαλεκτικά μπορούν να ενώσουν το εφικτό με το επιθυμητό, χωρίς πονηριές και εξαπάτηση του λαού με αντιμερκελικά φούμαρα.
Η αριστερά δεν πράττει σε ανεξάρτητο χρόνο και τόπο, δεν είναι ποδοσφαιρική ομάδα να την λατρέψουμε ακόμη κι αν πέσει στη Δ΄ Εθνική, επειδή μεγαλώσαμε με την κουλτούρα που λατρεύει τα χρώματά της. Είναι το προσδόκιμο του εργαζόμενου για την βελτίωση της θέσης του. Στην περίπτωσή μας, για την σωτηρία του από τα απολύτως χειρότερα μιας ανεξέλεγκτης χρεοκοπίας.
Δεν χρειάζεται μάλλον να έχει μελετήσει κανένας στρατηγικές πολέμων και ούτε το « Τι να κάνουμε» του Λένιν, για να κρίνει την απόφαση να αμυνθεί ένας λαός προκειμένου να έχει τις προϋποθέσεις να επιτεθεί και να καταχτήσει σε επόμενο εύθετο χρόνο. Αυτό είναι το καθήκον της κεντρο- σοσιαλ- ή σκέτης αριστεράς. Να καθοδηγήσει και όχι να λαρυγγίζει από την εξέδρα.
Λυπούμαστε δε που μας κουνάτε ένα σκιάχτρο νεοφιλελευθερισμού για ό,τι δεν μπορείτε να εξηγήσετε και να αναλύσετε – ή δεν θέλετε. Διότι ο νεοφιλελευθερισμός, αφορά όντως μια πλευρά των απαιτήσεων του μνημονίου και την έχουμε υπόψη μας όλοι. Προφανώς δεν διαπραγματεύτηκε τον δανεισμό της η Ελλάδα με τον Τσε Γκεβάρα, αλλά με κυβερνήσεις που δεν άφηναν και πολλά περιθώρια, έστω κι αν δεν τα αξιοποίησε επαρκώς. Δεν μας φωτίζετε όμως με την επανάληψη των τίτλων του σατανά νεοφιλελευθερισμού. Θα μας φωτίζατε όμως με μια συνολική αντιπρόταση που δεν την είδαμε στο κείμενό σας και υποψιαζόμαστε βάσιμα πως μας την κρύψατε. Ή μήπως δεν την έχετε;
Ξεπετάξατε επί πλέον και στα γρήγορα την πιο σοβαρή πλευρά που αφορά και την αιτία που φτάσαμε στην κρίση. Τις μεταρρυθμίσεις που προβλέπονται από το μνημόνιο. Για την ακρίβεια, μιλήσατε για «την διεκδίκηση της ιδιοκτησίας μεγάλων διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων με προοδευτικό πρόσημο, τόσο αναγκαίων σήμερα για τη χώρα μας.»
1. Η αριστερά δεν υπάρχει για να διεκδικεί ιδιοκτησίες μεταρρυθμίσεων που τις κάνουν κουτσά-στραβά, άλλοι. Οφείλει να κατακτά ή να συμμετέχει στην κατάκτησή τους, διορθώνοντας ό,τι διορθώνεται στις σημερινές συνθήκες και προσβλέποντας σε καλύτερες.
2. Πείτε το αυτό το μυστικό στον ΣΥΡΙΖΑ που ποντάρετε, διότι ως μεταρρύθμιση αντιλαμβάνεται την επιστροφή στο κράτος – κουμπάρο, και καταγγέλλει αδιακρίτως τα πάντα. Την διαφορά ανάμεσα στην αριστερή μπαλάντα και την αριστερή πολιτική, ένα μέρος του ακροατηρίου την έχει κατανοήσει. Όπως έχει επίσης κατανοήσει την διαφορά ανάμεσα στην δημαγωγία που μαζεύει ψήφους για το μαγαζί και στην υπευθυνότητα μιας αριστεράς που έχει λόγο να ονομάζεται έτσι.
Στο δια ταύτα.
Η νύφη με το μεγάλο αντιμνημονιακό καπέλο, ο κορμός ΣΥΡΙΖΑ που θα δέσει τον κεντροαριστερό γάμο, δεν θέλει ο ίδιος να είναι συνομιλητής, διότι είναι αιχμάλωτος της δημαγωγίας του. Συνομιλεί μόνο με αντιμνημονιακούς, όπως ο Καμμένος και καταλήγει και σε συμφωνίες.
Το «αντί», σκέτο ή με σήματα τροχαίας αριστεροδεξιά, δεν βοήθησε ποτέ και κανέναν λαό. Οι εκθέσεις ιδεών που περιγράφουν τον παράδεισο, δεν είναι πολιτικές προτάσεις, είναι ψάρεμα στα θολά νερά του -δίκαιου κατά τα άλλα- θυμού.
Ο ελληνικός λαός ορθά δίστασε πολύ να εμπιστευτεί την αποκατάσταση σε εκείνους που μας οδήγησαν στην κρίση. Όμως το αντίπαλο δέος, οι «αντιμνημονιακοί», έπεισαν ευτυχώς λιγότερο και τον ανάγκασαν να προσφύγει στο μη χείρον ως ασφαλώς βέλτιστο.
Δεν έχουμε ωστόσο την άποψη ότι όλοι όσοι ηγούνται ή παρακολουθούν τον ΣΥΡΙΖΑ, είναι συνδικαλιστές που λυμαίνονταν τον κρατικό κορβανά ή μωροφιλόδοξοι μητροπολίτες. Υπάρχουν κι εκείνοι που κατά την γνώμη μας έχουν απλώς κάνει λάθος επιλογές. Κάποια στιγμή, όλοι αυτοί, μπορούν να είναι εν δυνάμει συνομιλητές. Επί αρχών και θέσεων, οι οποίες θα αποδείξουν τον πολιτικό προσανατολισμό τους και όχι επί συνθημάτων «αντί» που προμηνύουν καταστροφές.
Η ανασυγκρότηση της κεντροαριστεράς, βαραίνει κυρίως το άφθαρτο κομμάτι της μαζί με το λιγότερο φθαρμένο. Φρονούμε πως η ΔΗΜΑΡ μπορεί να έχει έναν βασικό λόγο. Θα είναι ένα ιστορικής σημασίας γεγονός κι αυτό δεν πρόκειται να συμβεί με την ακρίβεια του τέτρις, όπως δεν συνέβη ποτέ στην ιστορία.
Η όποια όμως συνθηματολογική (διαλέξτε επίθετο) αριστερά, που την ξελιμάρει και την κρατάει στη γωνία ως αφερέγγυα ο λαός και την οποία μας προτείνετε με παρρησία, είναι ήδη τα τελευταία πολλά χρόνια «συγκροτημένη» και ψευδεπίγραφη. Περισσότερο απ’ όσο την χρειάζονται οι εργαζόμενοι, τους χρειάζεται η ίδια, για να περνάνε συναρπαστικά τον καιρό τους μερικά στελέχη και ολίγοι διανοούμενοι. Σας την χαρίζουμε.