Κατά την έναρξη της συζήτησης στη Βουλή για το νομοσχέδιο που αφορούσε τα λεγόμενα “μη κρατικά πανεπιστήμια”, ο πρόεδρος της Κοινοβουλευτικής Ομάδας της Νέας Αριστεράς, Αλέξης Χαρίτσης, κάλεσε τα κόμματα της “δημοκρατικής αντιπολίτευσης”, δηλαδή ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΟΚ και ΚΚΕ, να συνυπογράψουν την πρόταση του κόμματός του που θα ενεργοποιούσε τη διαδικασία της ψήφου δυσπιστίας απέναντι στην κυβέρνηση Μητσοτάκη. Τα τρία κόμματα δεν συμφώνησαν και έτσι η σχετική συζήτηση και ψηφοφορία δεν πραγματοποιήθηκε.
Ο Κανονισμός της Βουλής, προκειμένου να ισορροπήσει την κοινοβουλευτική παντοδυναμία των -κατά βάση- μονοκομματικών κυβερνήσεων, προβλέπει για την αντιπολίτευση μια σειρά από “όπλα”, ανάμεσα στα οποία είναι και η ψήφος δυσπιστίας. Ωστόσο, η χρήση του συγκεκριμένου “όπλου” γίνεται συνήθως άσκοπα και χωρίς στην πραγματικότητα να μπορεί να προκαλέσει αυτό για το οποίο υποτίθεται ότι υπάρχει: την πτώση της κυβέρνησης. Και σίγουρα δεν θα προκαλούσε την πτώση της συγκεκριμένης κυβέρνησης και ειδικά με αφορμή το συγκεκριμένο νομοσχέδιο, το οποίο όχι μόνο “μπετόναρε” τους 158 της Ν.Δ. αλλά ταυτόχρονα δημιούργησε προβλήματα στην ίδια την αντιπολίτευση. Με λίγα λόγια, η πρόταση Χαρίτση ήταν άσφαιρα πυρά που οδηγούν στην περαιτέρω απαξίωση της πρόβλεψης του Κανονισμού.
Για τα κόμματα της ευρύτερης κεντροαριστεράς η δυσπιστία που αναζητούν απέναντι στην κυβέρνηση Μητσοτάκη πρέπει να προέλθει από την ίδια την κοινωνία και να φανεί, για πρώτη φορά και εκλογικά, στην επικείμενη αναμέτρηση για το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο. Εξάλλου, η μάχη των προοδευτικών δυνάμεων στην Ευρώπη για αλλαγή των συσχετισμών μπορεί να υπηρετηθεί, μεταξύ άλλων, και με την αποδυνάμωση της Ν.Δ., καθώς μέσω αυτής θα επέλθει και αποδυνάμωση της κεντροδεξιάς του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος.
Η κεντροαριστερά πρέπει να αναζητήσει τις ήδη διαμορφωμένες ρωγμές που υπάρχουν στη φαινομενικά ατσαλάκωτη “πολιτική ηγεμονία Μητσοτάκη” και με ένα πρόγραμμα που θα βασίζεται σε σύγχρονες λύσεις, με επίκεντρο τις προοδευτικές μεταρρυθμίσεις που έχει ανάγκη ο τόπος, μακριά από μικρούς και μεγάλους λαϊκισμούς, να δουλέψει μέσα στην κοινωνία, προκειμένου σύντομα να γίνει η πλειοψηφική δύναμη αλλαγής.