Ξεκινώντας από τις παγκόσμιες κρίσεις των τελευταίων χρόνων (πανδημία, πόλεμος, ενέργεια) που συνεχίζουν να ταλαιπωρούν ολόκληρο τον πλανήτη μέχρι και τα ζητήματα της τρέχουσας εσωτερικής επικαιρότητας, η πολιτική συζήτηση στη χώρα μας καταλήγει σχεδόν πάντα στην αντιπαράθεση μεταξύ των κομμάτων για την ανάγκη πρόωρης ή μη προσφυγής στις κάλπες.
Για το επικοινωνιακό επιτελείο της αξιωματικής αντιπολίτευσης έχει «μυρίσει» εκλογές από την επομένη κιόλας της αναμέτρησης του 2019, λες και η αντιμετώπιση των πρωτοφανών προκλήσεων και η επίλυση των κρίσιμων προβλημάτων είναι αποκλειστικά και μόνο θέμα διεξαγωγής νέων εκλογών. Η επώδυνη εμπειρία των μνημονιακών χρόνων δεν φαίνεται να έχει χρησιμεύσει ιδιαίτερα σε ορισμένους.
Δεν πρόκειται βέβαια για φαινόμενο των τελευταίων χρόνων. Ο θεσμικός ρόλος της αντιπολίτευσης παραμένει στη χώρα μας ουσιαστικά ανενεργός αφού η κύρια «δραστηριότητα» που επιφυλάσσει στον εαυτό της είναι να διαπιστώνει τη δυσαρμονία ανάμεσα στην πολιτική της εκάστοτε κυβέρνησης και την αίσθηση του δημοσίου συμφέροντος του οποίου η ίδια είναι ο αποκλειστικός εκπρόσωπος, έστω και αν η λαϊκή ετυμηγορία εκφράστηκε μερικούς μόλις μήνες νωρίτερα.
Στην πραγματικότητα το αποτέλεσμα των εκλογών στη χώρα μας δεν αναδεικνύει την κυβέρνηση και την αξιωματική αντιπολίτευση αλλά «δύο κυβερνήσεις», με τη δεύτερη να παραμένει σε αναμονή επαναλαμβάνοντας μονότονα το αίτημα για «άμεση» παραίτηση της εκλεγμένης κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας.
Αυτός είναι και ο κύριος λόγος για τον οποίο δεν ευδοκιμούν οι κυβερνήσεις συνεργασίας στη βάση πολιτικών και προγραμματικών συγκλήσεων. Άλλωστε, στην πολιτική αργκό, τα κόμματα που παίρνουν μέρος σε τέτοιες συνεργασίες θεωρούνται –και συχνά αυτοαποκαλούνται κιόλας– «τσόντες» της κυβέρνησης και κανείς δεν είναι διατεθειμένος να αποδεχθεί άλλον ρόλο πλην του πρωταγωνιστικού. Υπάρχουν βέβαια, θεωρητικά πάντα, και άλλες παράμετροι όπως το συμφέρον της χώρας, ο κίνδυνος της ακυβερνησίας κλπ, αλλά αυτά είναι ψιλά γράμματα…
Διαβάστε τη συνέχεια
Πηγή: www.athensvoice.gr