«Και τώρα μωρ’ νύφη; Τι θα κάνουμε;» που λένε και στην Ήπειρο. Τώρα τελειώνουν τα ψέματα για όλους και κυρίως για το κομματικό-πολιτικό σύστημα της μεταπολίτευσης. Η Άγκελα Μέρκελ, έστω και με «σφραγισμένα χείλη», για να θυμηθούμε την εξαίρετη ταινία με την Κέιτ Γουίνσλετ που αφορά στα πειθήνια όργανα του ναζισμού, μας κατέστησε σαφές αυτό που γράψαμε σε προηγούμενο σημείωμα: «Δεν θα σας εκδιώξουμε από το ευρώ, αλλά το να μείνετε (εύχομαι και ελπίζω) εξαρτάται από εσάς». Πώς; Δυστυχώς με ένα επαχθές και ανάλγητο πακέτο περικοπών στους ώμους των γνωστών κορόιδων, μισθωτών και συνταξιούχων, και ένα τρίτο πακέτο, αλλά και… κάνοντας τις ΜΕΤΑΡΡΥΘΜΙΣΕΙΣ τις οποίες επί δυόμισι χρόνια αποφεύγουμε ως κοινωνία και πολιτικό σύστημα να κάνουμε. Να αλλάξουμε δηλαδή κρίσιμες δομές και λειτουργίες του κράτους, που είναι ένα, και όχι το μοναδικό βέβαια, από τα μεγάλα αίτια της κρίσης που περνάμε.
.
Τώρα ο κόμπος έφτασε στο χτένι. Και ή το χτένι θα σπάσει, ή ο κόμπος θα λυθεί. Η κ. Μέρκελ δεν άφησε περιθώρια για τίποτε άλλο, εφ’ όσον θέλουμε να παραμείνουμε στο ευρώ και γενικότερα στην ευρωπαϊκή οικογένεια, που έχει προβλήματα σοβαρά να διευθετήσει. Αλλά να είμαστε κι εμείς εκεί, στη διευθέτηση.
.
Τώρα λοιπόν αρχίζουν τα δύσκολα! Για όλους ανεξαιρέτως, μα πρωτίστως θα έλεγα για τη σώφρονα «κυβερνώσα Αριστερά» , που εκπροσωπείται κατά κύριο λόγο από τη ΔΗΜΑΡ και τις δυνάμεις του δημοκρατικού σοσιαλισμού και της μεταρρυθμιστικής σοσιαλδημοκρατίας.
.
Το βασικό πρόβλημα, θεωρώ, όλου αυτού του ευρύτερου χώρου, είναι να θεσπίσουν εξ υπαρχής τους κανόνες και τις διαφανείς διαδικασίες που θα διέπουν το Πολιτικό Σύστημα, να αναδείξουν ένα συνολικό Σχέδιο Ανασυγκρότησης της χώρας, προχωρώντας σε προοδευτικές μεταρρυθμίσεις, παντού. Στο χωρισμό του Κράτους από την Εκκλησία, στη Δημόσια Διοίκηση, την Παιδεία, την Υγεία. Να επαναοριοθετήσουν τις σχέσεις τους με κοινωνικές ομάδες που έχουν «βολευτεί» για πολλούς λόγους. Τους δημοσίους υπαλλήλους, τα συνδικάτα, τους γιατρούς, τους καθηγητές, τους δικηγόρους και άλλους επιστήμονες. Να καθορίσουν με διαυγή τρόπο τους κανόνες συνύπαρξης και λειτουργίας με τις υγιείς επιχειρηματικές δυνάμεις της Αγοράς, να συγκρουστούν με την παρασιτική οικονομία καταπολεμώντας τη φοροδιαφυγή και τη φοροαποφυγή και ελαφρύνοντας τους μισθωτούς και τους συνταξιούχους και να επιβάλλουν τη διαφάνεια για όλους και για όλα. Με άλλα λόγια, να κάνουν την Ελλάδα κανονικό ευρωπαϊκό κράτος.
.
Ειδικότερα για τη ΔΗΜΑΡ, θαρρώ πως οι δυσκολίες δεν βρίσκονται στις απόψεις των 21 μελών της Κ.Ε. που διαφωνούν με τη συμμετοχή στην κυβέρνηση και στην ψήφιση των επαχθών μέτρων. Αυτοί είναι συνεπείς με όσα υποστηρίζουν. Αυτά πιστεύουν, γι’ αυτά παλεύουν. Βρίσκονται σε αρκετά στελέχη και βουλευτές της πλειοψηφίας, που θέλουν μεταρρυθμίσεις μέχρι του σημείου όμως να μην θιγούν οι χώροι που κινούνται και εκφράζονται, ούτε να ανατραπούν βασικές ρυθμίσεις που τους αφορούν. Και ναι ,ας είμαστε ειλικρινείς, υπάρχουν τέτοιοι και στο χώρο της Ανανεωτικής Αριστεράς. Όπως παντού. Μειοψηφίες μεν, αλλά υπάρχουν. Εξάλλου, σε κάποιους τέτοιους αντίστοιχους «σκόνταψε» και η διακυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ την τριετία 2009-2012. Συμπλέγματα μιας δήθεν «δημοκρατικής, προοδευτικής» εξουσίας, εθισμένης στον κυβερνητισμό. Αυτή την «αρρώστια» δεν θα πρέπει να κολλήσει και η ΔΗΜΑΡ, μιας και κάποια «συννεφάκια»” άρχισαν να εμφανίζονται στον ορίζοντα, όπως ψιθυρίζεται στο πολιτικό παρασκήνιο.
.
Αντίστοιχο πρόβλημα υφέρπει στην παρούσα φάση και για τον Αντώνη Σαμαρά και τη ΝΔ. Αν ο κ. Σαμαράς κέρδισε τη μάχη της γοητείας της κ. Μέρκελ επί της ουσίας και έσπασε, όπως είπε, την απομόνωση της χώρας, τα «αγγούρια» είναι εντός της δεξιάς. Θα συγκρουστεί και σε ποιο βαθμό με τους μηχανισμούς των βουλευτών και των υπολοίπων μεγαλοπαραγόντων της Δεξιάς; Θα θίξει τα συμφέροντα των δικηγόρων, των γιατρών, των εφοριακών, των «δικών μας παιδιών» του πελατειακού κράτους εν γένει, για να θυμηθούμε και τη ρήση του Βύρωνα Πολύδωρα, όπως απαιτεί το Δεύτερο Μνημόνιο και οι ευρωπαίοι δανειστές; Θα «μαζέψει» τα ποικιλόνυμα συμφέροντα της Δεξιάς και θα κόψει τη φόρα σε μηχανισμούς που ξεκινούν ακόμη κι από τον περίγυρό του, για να ξαναστήσουν «το κράτος της Δεξιάς»; Θα αποστραφεί κοινωνικές ομάδες πίεσης που δεν θέλουν να «ξεβολευτούν»; Τους απόστρατους, π.χ., που με τις ενέργειές τους συνδράμουν σε καλλιέργεια κλίματος αναταραχής.
.
Ανάλογο κι ίσως εντονότερο πρόβλημα έχει το ΠΑΣΟΚ, με τις συνέπειες της στρατηγικής ήττας να είναι εμφανείς, με τάσεις όχι ανασύνθεσης, αλλά αποσύνθεσης και με την ηγεσία του Ευάγγελου Βενιζέλου αμφίσημη, αντιφατική και αμήχανη, που αναζητεί δικαίωση για όσα νομίζει πως δεν μπόρεσε να κάνει, χωρίς να έχει τα προσόντα να τα κάνει. Εξάλλου είναι γνωστό τοις πάσι ότι το «κράτος του ΠΑΣΟΚ» πολέμησε ανοιχτά τις σκέψεις και απόπειρες μεταρρύθμισης στην πρόσφατη κυβερνητική του θητεία. Δεν θέλησε να πειραχθούν τα ιερά και τα όσιά του.
.
Αλλά και ο ΣΥΡΙΖΑ, ως θεσμικό κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης, καλείται να απαντήσει στο κρίσιμο ερώτημα: Αλλαγές κι ανατροπές, ή να «μην πειράξουμε τίποτα»; Όσο κι αν αισθάνονται στην Κουμουνδούρου ότι το θέμα δεν τους αφορά ή τους αφορά πολύ λιγότερο από τα τρία κόμματα που στηρίζουν την κυβέρνηση, πλανώνται πλάνην οικτράν. Διότι, αν δεν προσπαθήσουν να διατυπώσουν μια καθαρή πολιτική πρόταση με επίκεντρο το παραπάνω ερώτημα, σε περίπτωση αποτυχίας της κυβέρνησης η σκυτάλη θα περάσει σ’ αυτούς. Και τότε…
.
.
Τούτων δοθέντων, το μέλλον της χώρας νομίζω ότι φαίνεται να εξαρτάται από την ωριμότητα των ηγεσιών και όσων είναι διατεθειμένοι να «σπάσουν αυγά κι ας λερωθούν». Άλλωστε, η ιστορία της Δημοκρατικής Προοδευτικής Αριστεράς έχει δείξει πως όταν τόλμησε, τις περισσότερες φορές δικαιώθηκε. Γι’ άλλη μια φορά, ας το πράξει.