Η εβδομάδα είναι μεγάλη. Και εργατική πρωτομαγιά και Πάσχα. Και πορείες και Πάθη. Και μηνύματα κοινωνικής οργής και λόγια Αγάπης. Όλο και με κάποιον αθώο οβελία στο τέλος που προσωρινά συμφιλιώνει τους πάντες.

Η αλήθεια είναι ότι τα μεγάλα σύμβολα, ακόμα και όσα συνδέονται, όπως η Ανάσταση-Άνοιξη, με τα τρίσβαθα της ανθρώπινης ιστορίας, είναι πια για τους πολλούς γιορτές όπως η πρωτομαγιά είναι λουλούδια, στεφάνια και ενίοτε έρωτες. Λίγοι θυμούνται το Σικάγο και λίγοι κατανοούν τον Γολγοθά: οι ιεράρχες των μεν και των δε αρκούνται στα εύκολα των κενών και γι αυτό επικίνδυνων λόγων και των τυποποιημένων τελετών.

Δεν προσφέρουν πειστικές λύσεις στα σημερινά δράματα μήτε καν προτάσεις απαντήσεων. Για την ανεργία, για την ανυπόφορη ανισότητα όταν οι ελάχιστοι (ένα 5% στις περισσότερες χώρες) πλουτίζουν και οι πολλοί -όλοι οι άλλοι- φτωχαίνουν ορισμένοι πέρα και από τα όρια της μιζέριας. Ή για την ειρηνική συμβίωση των ανθρώπων, ντόπιων και ξένων.

Ομολογώ την πλήρη αδιαφορία μου για το τί θα πούνε τελετουργικά (και τόσο προβλέψημα) οι «ηγέτες» για την Πρωτομαγιά και το Πάσχα. Δεν αδιαφορώ για τις αποφάσεις τους. Περιμένω κυρίως μία: αυτή που θα οδηγήσει την Ευρώπη από την πολιτική της Μέρκελ στην πολιτική της αλληλέγγυας ανάπτυξης. Αλλά μόλις τόλμησαν μερικοί γάλλοι σοσιαλιστές να ζητήσουν μιαν αντιπαράθεση με το Βερολίνο των συντηρητικών (και όχι με τη Γερμανία) έπεσε πάνω τους η δεξιά (ακόμα και η Λε Μοντ) αλλά και οι κυβερνώσα κεντροαριστερά να τους «σφάξει». Αυτά, και καλές γιορτές… Αλλά να λέμε την αλήθεια: έχουμε Πρωτομαγιά αλλά Ανάσταση από τον τάφο της κρίσης δεν έχουμε ακόμα.