Παράδοξα και αντιφατικά είναι τα επιχειρήματα που διατυπώνονται κατά της πρωτοβουλίας να υπάρξει σταυροδοσία στις επόμενες ευρωεκλογές.

Πέρα από το αιφνίδιο της απόφασης και τα ταπεινά πολιτικά κίνητρα, που πιθανόν να μπορεί να δει κανείς στην πρωτοβουλία αυτή, το θέμα έχει πολύ μεγάλο ενδιαφέρον. Ο διάλογος που μόλις ξεκίνησε, αποτυπώνει την πολιτική και κοινωνική μας καθυστέρηση. Και δεν μπορεί κανείς παρά να εκπλήσσεται ακούγοντας κάποιους ακόμη και να ανακαλύπτουν τη «σοφία των αρχηγών». Και συνεπώς την πολιτική αξία της παλαιάς κατάστασης. Τότε που οι αρχηγοί, μέσα στη φαντασία της παντοδυναμίας τους, απονέμοντας τίτλους, τιμές, δόξες και πλούτο, όριζαν οι ίδιοι με απόλυτη πολιτική αυθαιρεσία το ευρωψηφοδέλτιο και οι συμμετέχοντες ανταπέδιδαν με υποταγή και δουλικότητα.

Στη δύσκολη και συγκρουσιακή πάντοτε κοινωνική και πολιτική εξέλιξη, οτιδήποτε περιορίζει το στοιχείο της αυθαιρεσίας ενός κέντρου εξουσίας, αποτελεί θετικό βήμα. Έτσι νομίζω θετικό βήμα αποτελεί και η απόφαση για τη σταυροδοσία στις ευρωεκλογές. Όποιο και αν είναι το κίνητρο του de facto αυτοπεριορισμού των αρχηγών και των κομματικών εξουσιών. Μετά το βήμα αυτό, δυσκολότερα οι αρχηγοί θα μπορούν να επιστρέψουν στην παλαιότερη κατάσταση.

Τα επιχειρήματα που στηρίζονται στο μύθο ότι τα «διαπλεκόμενα» θα βγάζουν πλέον ευρωβουλευτές και οι διάσημοι θα βρεθούν στην πρώτη θέση των προτιμήσεων, παραγνωρίζει και υποτιμά στο βάθος την κρίση των ανθρώπων και τη λαϊκή ψήφο.

Οφείλουμε κάποια στιγμή να απαντήσουμε: Στηρίζουμε το «αλάθητο» του αρχηγού ή το «λάθος» του λαού;

Μέσα στη διαλεκτική πολιτική εξέλιξη της διαρκούς σύγκρουσης μεταξύ μικρών και μεγάλων εξουσιών, εγώ προτιμώ το «λάθος» του λαού.