Κοινωνικά απομονωμένος, όχι από βουβή απαξίωση αλλά από δυνατή φωνή, ο πρωθυπουργός σύρθηκε σε τηλεοπτική απολογία, η οποία πίστευε ότι θα τον βγάλει από το κάδρο των πολιτικών ευθυνών για μια τραγωδία που δύσκολα ξεχνιέται. Ωστόσο, για πρώτη φορά από το 2019, τα “σωσίβια” δεν δούλεψαν, το προσωπείο έπεσε και φάνηκε η γυμνή αλήθεια: Ο Κυριάκος Μητσοτακης δεν είναι τίποτα περισσότερο από πολιτικός ηγέτης που μπορεί να διαψεύσει ακόμα και τον ίδιο του τον εαυτό και να αδειάσει μεγαλοπρεπώς υπουργούς και στενούς του συνεργάτες, αρκεί ο ίδιος να γλυτώσει την ήττα.

Ολα δείχνουν ότι η αντίστροφη μέτρηση για το τέλος της πολιτικής κυριαρχίας, που με τόση επιμέλεια είχε οικοδομήσει το επικοινωνιακό επιτελείο του Μαξίμου, έχει αρχίσει. Μεγαλύτερη απόδειξη από τον πανικό που δείχνουν κυβερνητικά και κομματικά στελέχη δεν υπάρχει, ενώ η μετατροπή τους, μέσα σε ένα βράδυ, από κήρυκες του μίσους προς την κοινωνία σε στοργικούς εθνοπατέρες μόνο γέλιο μπορεί να προκαλέσει.

Οι μόνοι που, όπως φαίνεται, δεν έλαβαν το... καινούργιο σενάριο είναι οι διαχρονικοί εκφραστές ολοκληρωτικών αντιλήψεων, που επί χρόνια περιφέρουν το σταλινικό τους κουβαδάκι από παραλία σε παραλία, πάντα πιστοί στον αρχηγό, ανεξαρτήτως προσώπου και πολιτικής τοποθέτησης. Εκείνοι που ηπίως έχουν χαρακτηριστεί “ακροκεντρώοι” και έκαναν τα αδύνατα δυνατά για να μας πείσουν ότι δεν ήταν τίποτα λιγότερο από ακροδεξιοί. Αλλά σε 10 χρόνια ποιος θα τους θυμάται;

Οι τίτλοι τέλους στο “φιλελεύθερο” πυροτέχνημα Μητσοτάκη θα γραφτούν σύντομα. Ίσως πιο γρήγορα απ’ ότι κάποιοι είχαν υπολογίσει. Το ερώτημα όμως που γεννάται είναι τι θα το διαδεχθεί. Μήπως ακόμα ένα πυροτέχνημα της ίδιας παρτίδας; Μήπως κάτι ακόμα χειρότερο, που θα θέσει σε κίνδυνο την κοινοβουλευτική δημοκρατία; Ή μήπως έχει έρθει η ώρα κάποιοι να σοβαρευτούν και στα “γιατί” της κοινωνίας να δώσουν σύγχρονες και ρεαλιστικές απαντήσεις, με σαφή σοσιαλδημοκρατικά χαρακτηριστικά, μακριά από συμμαχίες της… δραχμής;