Την αρχική ένταση και το ενδιαφέρον που δημιούργησε η απόφαση Ανδρουλάκη για πρόωρη προσφυγή στις εσωκομματικές κάλπες, με αντικείμενο την (επαν)εκλογή προέδρου στο ΠΑΣΟΚ, διαδέχθηκε η ζωηρή συζήτηση γύρω από τα στελέχη που δήλωσαν “παρόντα” στη μάχη και ύστερα ήρθε… η βαρεμάρα. Μέχρι που έπεσε σαν βότσαλο στη λίμνη η πληροφορία – που κάποιοι χαρακτηρίζουν βεβαιότητα – ότι η Άννα Διαμαντοπούλου το σκέφτεται σοβαρά να είναι η 8η υποψήφια πρόεδρος.
Η πρώτη ερώτηση που γεννήθηκε ήταν αν το κάποτε κορυφαίο στέλεχος του ΠΑΣΟΚ έχει το “δικαίωμα” να είναι υποψήφια. Η απάντηση είναι πολύ απλή: Προφανώς και έχει το δικαίωμα, παρά το γεγονός ότι, εδώ και πολλά χρόνια, έχει επιλέξει να ασκεί την πολιτική πέρα και πάνω από κόμματα, κυρίως ως επικεφαλής του Δικτύου για τη Μεταρρύθμιση στην Ελλάδα και την Ευρώπη.
Ακριβώς αυτή η πέρα και πάνω από κόμματα πορεία της είναι που οι πολιτικοί της φίλοι, οι οποίοι υπερασπίζονται σθεναρά το δικαίωμά της να είναι υποψήφια, παρουσιάζουν ως το μεγάλο ατού της Άννας Διαμαντοπούλου απέναντι στους υπόλοιπους εφτά. Όπως υποστηρίζουν, σήμερα, η βασική έλλειψη του ΠΑΣΟΚ είναι ότι δεν ηγείται του κόμματος κάποιος “πρωθυπουργήσιμος”, χαρακτηριστικό το οποίο – πάντα σύμφωνα με του ίδιους – το διαθέτει η πρώην υπουργός. Είναι όμως έτσι;
Ας κάνουμε μια υπόθεση: Αν στις εκλογές του Ιουνίου του 2023 ο Κυριάκος Μητσοτάκης δεν είχε καταφέρει να λάβει αυτοδυναμία και επιζητούσε τη στήριξη του ΠΑΣΟΚ, προκειμένου να μην οδηγηθούμε σε τρίτες κάλπες και να σχηματιστεί κυβέρνηση συνεργασίας, θα μπορούσε η Άννα Διαμαντοπούλου να ήταν η κοινής αποδοχής πρωθυπουργός; Σαφέστατα ναι. Όπως θα μπορούσε να ήταν επικεφαλής μιας κυβέρνησης ειδικού σκοπού ή οικουμενικής, ύστερα από ενδεχόμενη πολιτική κρίση, ανάλογη με εκείνες του 2010 ή του 2012.
Και εδώ γεννιέται ένα άλλο ερώτημα: Είναι η Άννα Διαμαντοπούλου η ιδανική επιλογή για την ηγεσία του ΠΑΣΟΚ; Η απάντηση δεν αφορά μόνο την ικανότητα του συγκεκριμένου ή άλλου προσώπου να ηγηθεί ενός ιστορικού μεν, αλλά – με τα σημερινά δεδομένα – μικρομεσαίου κόμματος. Αφορά και την πολιτική κατεύθυνση που η ίδια η βάση του ΠΑΣΟΚ αποζητά για το κόμμα και ποιος από τους υποψήφιους μπορεί να την υπηρετήσει.
Για παράδειγμα, αν για κάποιον είναι αυτοσκοπός η πάση θυσία επιστροφή του κόμματος στην εξουσία, τότε ενδεχομένως η επιλογή του υπέρ της – πιθανής – υποψηφιότητας της Άννας Διαμαντοπούλου να είναι μονόδρομος. Ίσως πάλι και όχι. Αν από την άλλη το μέλος ή ο “φίλος”, που στις 6 Οκτωβρίου θα ψηφίσει για πρόεδρο, βάζει ως προτεραιότητα τη σαφή κεντροαριστερή και σοσιαλδημοκρατική πορεία του ΠΑΣΟΚ, με συμμαχίες και συνεργασίες πάνω σε προγραμματικές συμφωνίες και χωρίς εκ των προτέρων αποκλεισμούς, τότε η – πιθανή – υποψηφιότητα της Άννα Διαμαντοπούλου να μην είναι η ενδεδειγμένη. Ίσως όμως και να είναι.